Navarone + Guild of Stags live @ Powerstage Bibelot Dordrecht 27-04-'13

Laatst kwam ik de uitdrukking “To Rock a boat on his back” tegen, een geweldige uitdrukking die een mooie glimlach op m’n gezicht toverde. Gisteravond kwam die uitdrukking weer naar boven bij het zien en horen van Navarone en Guild of Stags, want dat deden deze gasten, rocken, rocken, rocken. In een paar uur speelden ze niet een spreekwoordelijke boot omver, maar ongeveer een hele haven.

Guild of Stags mag het voorprogramma voor hun rekening nemen. Deze hardrock band bestaat uit de drie mannen van Krezip en een Britse zanger, die ze toevallig bij een jamsessie in Zandvoort leerden kennen. Vanaf de eerste tonen is al goed te horen waar de band zijn inspiratie vandaan haalt, de jaren 80’ hardrock van Guns ’n Roses. Vooral de zang van Michael Devlin doet heel erg denken aan Axl Rose en doet qua niveau niet onder aan Rose. De band straalt duidelijk uit dat ze al veel ervaring hebben, ze staan ontspannen op het podium en gaan lekker los, dat slaat over op de nummers. Deze zitten zeer goed in elkaar en is het soms onvoorstelbaar dat de muziek slechts uit één gitaar, één bas en één drumstel komt. Dit is nog meer het geval tijdens de solo’s die lekker gecompliceerd en hard zijn. Op hakkeltjes na in een paar riffs opent Guild of Stags de avond fantastisch en stoomt het publiek goed klaar voor Navarone.

Na een redelijk lange pauze komen dan de vijf Nijmegenaren een voor een op in een lang en mysterieus intro. De sfeer van dat intro zal het hele concert een beetje blijven, mysterieus en spannend. Navarone speelt Hardrock à la Led Zeppelin, maar lijkt bij elk nummer daar een sub-genre uit de rock bij te trekken, onder andere Trash, Psychedelic, Stonerrock en Highwayrock komen langs. Echter wat overkoepelend is voor het hele concert is de duwende, drijvende bass (denk aan bands als Triggerfinger en Red Fang). Dit alles maakt de volgende zeer originele band uit Nijmegen. De nummers zijn lang, meeslepend, groots en groovend, wat bijdraagd aan de mystiek van het optreden en het tegelijkertijd ook als een reis laat voelen. De goedgevulde zaal is enthousiast en doet, op een paar “voetbaltypes” na lekker mee, wat tot gevolg heeft dat de band ook weer enthousiaster wordt. Zo gaat zanger Merijn van Haren ook naast het podium los en heeft de band maar een paar tellen applaus nodig om terug te komen voor een toegift; Navarone wordt gegrepen door het “Bibeloteffect”. Zoals al eerder gezegd maakt Navarone er een fantastische show van waarbij alles klopt, licht, geluid en peformance, Nederland heeft met Navarone haar eigen Triggerfinger gevonden.

VOOR MEER FOTO´S CHECK: http://flic.kr/s/aHsjETekaK!!!!!!!

BEEF live @ Mainstage Bibelot Dordrecht 26-04-'13

Zelf had ik nog nooit van BEEF gehoord, toen ze een paar maanden geleden verschenen op het programma van Bibelot. Niet heel gek aangezien ik in 2009, toen BEEF voor het laatst in Bibelot stond, nog nooit voor een concert in Bibelot was geweest (een maand na BEEF zou het concertvirus mij in zijn macht krijgen). Gelukkig ben ik een uitzondering op de regel, want na 3 jaar afwezigheid in het clubcircuit krijgt de negenkoppige Reggaeformatie de nieuwe, grotere zaal gewoon weer goed vol.

Of het nou de bedoeling was dat BEEF om 22:00 uur begon, ondanks dat op de site stond 21:00 uur, of dat er meer aan de hand was zullen we nooit weten, maar gelukkig zorgt Soundsystem UnitedSounds, bestaande uit een DJ en MC, voor heerlijke Reggae nummers waarbij het publiek al lekker los komt. Maar als BEEF opkomt start het publiek pas echt. Het overgrote deel kent BEEF duidelijk al langer en al gauw wordt er lekker meegezongen. De blanke Reggae valt zeer in de smaak en al gauw gaat alles en iedereen in de zaal op en neer, heen en weer. Ook BEEF zelf heeft het lekker naar z’n zin en straalt dat ook uit. Ook al is de cohesie nog niet optimaal, ze hebben er wel weer plezier in. “Chansons” worden uitgebreid met Jam’s, en solo’s, er wordt gelachen op het podium. De reggae van BEEF is zoals t hoort, lekker vet en relaxend, maar het wel echt Reggae en geen ska of rock zoals de site van Bibelot aangeeft. Als er even wat ska door de nummers heen druppelt, verandert dit altijd weer heel snel in Reggae. Dat BEEF er weer zin heeft blijkt ook als de tijd begint te verstrijken, want ze zijn niet van het podium af te slaan. Pas na bijna twee en half uur houden ze er mee op en laten ze een euforisch publiek achter, BEEF=BACK.

VOOR MEER FOTO'S CHECK: http://flic.kr/s/aHsjEST7E4!!!!!

Isbells live @ Powerstage Bibelot Dordrecht 25-04-'13

Een van de mooiste dingen aan de muziek is dat, niet alleen, ondanks dat er regels zijn, je je daar aan hoeft te houden, maar ook dat het ook niet uit maakt of je je er aan houdt of niet. Zo kunnen bandjes bestaande uit een drummer, bassist, gitarist en zanger fantastisch zijn, maar ook bandjes waar het tegenovergestelde aan de hand is ontzettend goed zijn. Isbells is zo’n bandje, bij dit Belgische vijftal draait het niet om de vorm, maar alleen om de inhoud. Dit lieten ze horen afgelopen donderdagavond in de Powerstage van Bibelot.

Geen voorprogramma deze avond, direct om 21:00 komt Isbells op in een goedgevulde zaal, zeker voor een donderdagavond. Als de zuiderburen (niet allemaal trouwens, vibrafonettiste, bassiste, zangeres (en nog veel meer) Chantal Acda komt gewoon uit ons koude kikkerlandje) beginnen aan hun eerste liedjes beginnen valt er gauw nog meer op aan het publiek; Bij de eerste zachte folkpopliedjes is het publiek muis en muisstil, een unicum voor Dordrecht. Al snel is goed te horen wat de luisteraars zo stil houd. De dromerige tonen betoveren het publiek en pakken de aanhoorders in in zachte rust. De muziek valt het beste te omschrijven als folkpop, waarbij de term folk relatief is. Het zijn overduidelijk popliedjes waar soms de folk een beetje doorheen schemert. Het doet een beetje denken aan Ben Howard maar is vooral heel origineel. Als het optreden vordert passeren er ook nummers die meer up-tempo zijn, zonder dat de sfeer verdwijnt. Dit zorgt ervoor dat het optreden geen moment saai wordt en altijd interessant blijft om met je volle aandacht naar te luisteren. Elk nummer klinkt anders en dit komt mede door, zoals hierboven al genoemd, de steeds veranderende opstelling van de band. Xylofoon wordt omgewisseld voor bass, bass voor drumstel, drumstel voor bugel en ga zo maar door. De muzikanten zijn bij Isbells niet gebonden aan een instrument maar pakken per nummer het instrument wat nodig is voor dat nummer, waarbij de instrumenten ook nog op diverse manieren gebruikt worden (een gitaar kan immers ook goed fungeren als trommel). Samen met de zang die van één tot vierstemmig gaat, zorgt dit ervoor dat de nummers van een bijzonder hoog niveau zijn en fantastisch klinken. Ook tussen de nummers door zijn de Belgen lekker aanwezig, wat ook nodig is omdat het omstemmen soms erg lang duurt. In deze pauzetjes praten ze op een lekkere nuchtere manier en maken ze meerdere malen grappen over ons fantastische koningslied.

Alsof het hele optreden van Isbells nog niet verrassend genoeg is gaan zoeken ze ook nog de grenzen op. Aan de ene kant met een onversterkt nummer, waarbij ze op het randje van het podium gaan staan en het publiek als een man mee laten zingen. De andere grens bereiken ze door plotseling met een rocknummer te komen, wat net zo goed klinkt als alle popliedjes. Als Isbells het voor gezien houdt, blijkt de tijd te zijn gevlogen en hebben ze ongeveer honderd minuten gespeeld. Daar blijft het echter niet bij want na een aanhoudend applaus komt het vijftal terug voor een toegift. Die mag echter niet meer versterkt gespeeld worden en dus stapt Isbells nogmaals voorop het podium waar ze het optreden afsluiten met nog een akoestisch nummer. Isbells geeft een knus en bijzonder optreden maar waar soms ook de vonken vanaf vliegen.

VOOR MEER FOTO'S CHECK: http://flic.kr/s/aHsjERMUFp!!!!!

Brutality Will Prevail, In Circles + 2 live @ Dolhuis Dordrecht 21-04-'13 HD

Zondagavond, heel Nederland zit met het bord op schoot te staren naar een paar poppetjes die tegen een bal aantrappen. Heel Nederland? Nee. Plotseling wordt het vredige centrum van Dordrecht opgeschikt door geschreeuw, gemosh en lawaai: Brutality Will Prevail, In Circles, Light It Up en Running out kwamen afgelopen zondag het dolhuis gek maken met hun hardcore-punk.

De laatstgenoemde, Running Out, was als eerst aan de beurt. Deze vijfkoppige, Brabantse band is al twee jaar bezig en dat is te horen. De nummers, die wel ietwat simpel zijn, worden goed en strak gespeeld, soms bij de breakdowns wat houterig, maar vooral zeer krachtig en agressief voor een Nederlandse hardcore band. Echter zo als altijd is het publiek zeer passief bij de eerste band en zelfs als de zanger het publiek induikt, blijft het redelijk bewegingloos. Toch zet Running Out een goede set neer.

Dan is het de beurt aan Light It Up, bestaande uit vijf van onze oosterburen. Duitse Hardcore bands zijn duidelijk in opkomst, deze avond zijn er twee en ook bands als Risk It en Coldburn worden steeds bekender. Light It Up laat deze avond nog maar eens horen waarom de Duitse Hardcore zo populair is. Het is hoekig, het is bruut, het is agressief, het is puur. Ondanks dit alles staat het publiek nog erg stil en kan er niet veel meer af dan een paar two-steps, maar Light It Up lijkt dit weinig uit te maken en is vooral dankbaar voor hun eerste gig in Nederland.

Bij de volgende band komt het publiek al iets meer los. In Circles, ook uit Duitsland, laat hetzelfde horen als wat genoemd werd bij Light It Up, maar dan nog een stapje extremer. De nummers zijn ook een stuk complexer, wat knap is omdat de drummer drie dagen eerder een hoofdwond heeft opgelopen en vervangen wordt door de drummer van Brutality Will Prevail, die met gemak alle nummers meespeelt. Hierdoor wordt de set helaas wel ingekort tot vier nummers, maar die nummers zijn dan wel weer verlengd met veel instrumentale stukken. Ook heeft In Circles nog een verrassing, aan het eind van de show komt een tweede vocalist op en dat verassingseffect zorgt ervoor dat voor de eerste keer die avond de mosh echt start.

Dan loopt de zaal echt goed vol voor de vijf Britten van Brutality Will Prevail. De vocalist vraagt direct het publiek twee stappen naar voren te doen, maar zodra BWP begint aan een cover van Metallica weet het publiek niet hoe gauw het weer twee stappen naar achter moet doen omdat er meteen voor het podium een mosh uitbreekt. De Britse Hardcore is cleaner en ronder dan de Duitse, maar even krachtig en agressief. Het publiek geniet en schreeuwt, beweegt en mosht mee. Veel nummers worden aan elkaar gebonden waardoor een achtbaan ontstaat, geen rust, alleen maar doorgaan, het publiek wordt meegevoerd. Meerdere gastvocalisten maken de show dynamisch. Zo speelt Brutality Will Prevail ongeveer een half uur waarna hun Europese tour afgelopen is en ze doorvliegen naar Japan voor een nieuwe tour.

Gare Du Nord live @ Mainstage Bibelot Dordrecht 20-04-'13

`Gelukkig zijn we er allemaal, maar dat ging maar net goed, we hadden bijna bij de kerk gestaan. Maar het is allemaal goed gekomen en het is wel mooi hier´ sprak zangeres Dorona Alberti na het tweede nummer van Gare Du Nord gisteravond. Dat is niet zo gek, deze internationale band is vaste klant in Dordrecht. Vorig jaar nog stonden ze in de Schouwburg en in 2011 in de Bonifatiuskerk. Ditmaal dus in de nieuwe Mainstage van Bibelot, waar ze een goedgevulde zaal trakteerden op hun wereldberoemde loungy jazz/soul.

Dat deze band veel in het theater staat is duidelijk te zien, is direct al te zien aangezien er geen voorprogramma is, het publiek moet koud aan Gare du Nord beginnen. Daarom is, als de eerste zwoele klanken uit de speakers komen, het publiek nog wat stijfjes. Dit komt waarschijnlijk mede omdat het overgrote deel van het publiek de 45 toch wel gepasseerd is en tussen de pijnscheuten van de reuma door zich probeert te herinneren hoe die jazzstapjes ook alweer gingen. Ondertussen worden ze ook betast door hun partners die opgehitst raken van de sexy muziek. Want alles aan het optreden van Gare Du Nord is warm, sexy en spannend. Van het rood in de kleding en de lampen tot de zachte klanken van gitaar, bas, toetsen, sax en drums en de fantastische, verleidende stem van Alberti. Terwijl ze zingt verleidt het publiek, niet alleen met haar stem, maar ook heeft ze zeer veel gezichtsexpressie en loopt ze bijna als een actrice over het podium, iets wat ze waarschijnlijk heeft opgepikt tijdens theatershows. Hiermee versiert ze menig bandlid, alleen de drummer blijft gespaard. Waarschijnlijk is de band dit echter wel gewend, want de vijf mannen spelen onverstoord verder. En ze spelen niet zomaar, naast dat Gare Du Nord een zeer originele en eigenzinnige loungesound heeft, klinkt het ook nog eens allemaal fantastisch. De band past volledig in elkaar en klinkt als een, delen van nummers lopen heel soepel in elkaar over en tijdens de solo’s lijkt het wel alsof ze elkaars gedachten kunnen lezen. Als de solist harder gaat, gaat de band direct mee en ze vullen de backings tijdens de solo’s vaak redelijk vol in, zonder dat het in de weg van de solo zit. 

Ongeveer halverwege het optreden veranderd de zangeres van jurk, zwart wordt omgewisseld voor rood (weer iets van het theater) en dit lijkt ook een kleine verandering in de muziek met zich mee te brengen. De jazz krijgt iets meer invloeden uit de swing en iets meer elektronische geluiden toegevoegd. Hierdoor wordt het allemaal nog iets meer dansbaar, ook heeft het publiek de simpelste danspasjes weer uit het geheugen opgegraven en dus gaat de hele zaal nu schuifelend heen en weer. Zo speelt de band een afwisselende set van jazz, soul en swing van zeker anderhalf uur. Bij het laatste nummer van de officiële set, boogie all night long, gaat het dak er echt af met muziek die in de buurt van de disco komt. Dit nummer wordt opgevuld met een bass-solo van een zeer zeldzaam hoog niveau. Als het zestal afgaat weten ze niet hoe snel ze terug moeten komen voor een toegift voor het laaiend enthousiaste publiek wat staat te klappen en roepen. Gare Du Nord is professioneel en speels tegelijk en weet de luisteraar mee te voeren naar een wereld van liefde en jazz.

VOOR MEER FOTO'S CHECK: http://flic.kr/s/aHsjEMNwZt!!!!!

The Horse Company + The Cubical live @ Powerstage Bibelot Dordrecht 19-04-'13

Een paar maanden geleden ontdekte ik ze bij de vergelijkbare artiesten op spotify, The Horse Company. Ik verbaasde me er direct over dat zo’n goede band, die al redelijk wat jaren bezig is, nog zo onbekend is. Ik tipte deze band op de facebookpagina van Bibelot en “toevallig” een paar weken later werden ze aangekondigd voor de powerstage. Gister was het zover en gaven ze samen met de Britse band The Cubical een memorabel optreden.

Waar het precies aan gelegen zal hebben zullen we waarschijnlijk nooit weten, maar de kans dat het iets te maken heeft met de zeer lage hoeveelheid reclame die voor dit optreden gemaakt is zeer groot. Het was namelijk zo dat op het moment dat The Cubical het podium besteeg er nog geen dertig man in de zaal stonden. Dat lijkt even schrikken voor het Britse vijftal. Maar dan start een machine die niet meer van ophouden weet. The Cubical is zo Brits als maar zijn kan. De zanger zingt met zo’n authentieke, rauwe stem die je niet vaak tegenkomt in Nederland. Deze stem wordt begeleid door de opzwepende klanken van de blues n’ roll, muziek waarop niet stilgestaan kan worden.

Nadat de Britten klaar zijn loopt de zaal nog iets verder leeg, maar dat lijkt The Horse Company niet te deren. De band uit Overijssel, bestaande uit twee broers en twee neven brengt een mix van country, psychedelische en alternative rock waarmee ze al gauw (een groot deel van) het publiek in hun greep krijgen. De muziek is zeer eigen en origineel, elk nummer voelt weer anders, dan weer opgewekt, dan weer spannend, dan weer vol emotie. Ook zitten de nummers muzikaal goed in elkaar. De twee gitaren weven vaak door elkaar heen, gaan tegen elkaar in, vullen elkaar aan terwijl bass en drum onverstoord doorgaan. De Overijsselse nuchterheid van de band lijkt niet helemaal geschikt voor zo’n lege zaal, meer dan “het volgende nummer heet… en komt van de 1^e/2^e/nieuwste plaat” komt er vaak niet uit, maar alsnog voelt het optreden knus en de band en publiek verbonden met elkaar. Dat het The Horse Company weinig uitmaakt hoe vol de zaal is blijkt wel als het optreden langer gaat duren, de band blijft maar spelen en heeft er duidelijk zichtbaar heel veel plezier in. En als ze na een groot uur dan eindelijk naar achter lopen, komen ze al gauw terug voor de zeven (!) mensen die roepen om een toegift. Na wat overleg met elkaar en het publiek besluiten welke twee nummers ze nog gaan doen en spelen ze nog twee fenomenale nummers, waarna het dan toch echt voorbij is. The Horse Company is een band die veel meer verdient dan het handjevol publiek wat er gisteravond was, maar heeft niet meer publiek nodig dan er was om een fantastisch optreden te geven.

VOOR MEER FOTO'S CHECK: http://flic.kr/s/aHsjELTaeR!!!!

Korpiklaani + Metsatöll live @ Mainstage Bibelot Dordrecht 18-04-'13

Na verscheidene grote en kleine nationale bands was het afgelopen donderdag dan echt tijd voor de eerste grote internationale band. En niet zomaar eentje. Korpiklaani, ’s werelds grootste folkmetal band stond op de posters voor een van de twee optredens die ze in Nederland zouden geven. Gelukkig geen stroomuitval of brandalarmen dit maal alleen maar harde gitaren, diepe bassen en lange haren.

Op hun tour door Europa worden de Finnen van Korpiklaani begeleid door hun zuiderburen, de Estlandse band Metsatöll. Dit viertal komt keihard binnen met schreeuwende gitaren, trillende bassen, rollende drums, krijsende doedelzak en onverstaanbaar Ests geschreeuw, het publiek is laaiend enthousiast. Ondanks een duidelijke overheersing van de metal is de Estlandse folk nog duidelijk te horen in het spel. Lauri zorgt met zijn doedelzak, mondharp, fluiten en meer oude instrumenten voor net die klank die Metsatöll uniek maakt. Ook is zijn de Estlandse teksten erg bijzonder, ookal valt er niks van te begrijpen en klinkt soms wel heel vreemd, “TAMPON, TAMPON, TAMPON, Mehitgenuwira” is een tekst die uit volle borst wordt meegeschreeuwd. Nummers vloeien vaak in elkaar over en soms is het moeilijk de draad te blijven volgen. dit komt vooral door de complexe structuur van de Estlandse volksmuziek, maar ook wel omdat de band af en toe een foutje maakt. Gelukkig geniet het publiek met volle teugen, het komt niet vaak voor dat het publiek bij een voorprogramma al zo los gaat.

Dan is het tijd voor de band waar metalheads uit de hele regio voor naar Dordrecht gekomen zijn. De zes Finnen die samen de Forest Clan vormen, Korpiklaani. De band lijkt op het eerste gezicht een vreemde groep, Een bassist met druidebaard, een gitarist met een grote, platte, vilten hoed, een accordeonist met slechts een staart achterop zn hoofd, een violist in een Jedipakje, een drummer achter een groot drumstel en een zanger met dreadlocks. Maar zodra ze beginnen met spelen voeren ze je mee naar de bossen in Finland. Feesten, epische verhalen vertellen, zuipen, het zit allemaal in de muziek van Korpiklaani. De nummers zijn over het algemeen op te delen in twee soorten, de metalsongs met een vleugje folk en de folk liederen met een laagje metal eroverheen. Die laatstgenoemde valt het best in de smaak, de energieke en vrolijke klanken vermengt met de schreeuwende gitaren en donderende bassen maakt het publiek wilt, al gauw is de halve zaal vermengt in een moshpit, de andere helft staat hard te dansen, zelfs op het balkon. Ook wordt er volop meegeschreeuwd, geklapt en geheadbangd en zijn de handen constant in de lucht, zowel in een gebalde vuisten als in corna’s. De metalsongs met een vleugje folk zijn rustiger, langzamer, serieuzer. Ook hier geniet het publiek met volle teugen maar toch mist de band bij deze nummers hier en daar wat overtuiging en power, het voelt allemaal wat slapjes. Het publiek windt zich daar echter niet zoveel over op en laat het bier stromen en het lichaam bewegen waardoor al snel de bezwete naakte bovenlichamen van de metalheads door de zaal gaan. Korpiklaani maakt er een feestje van, een ruig, hard en wreed feestje en Bibelot bewijst dat het in alle aspecten, geluid, licht, ambiance, geschikt is voor de echte grote internationale namen.

VOOR MEER FOTO'S CHECK: http://flic.kr/s/aHsjELAFTr!!!!!!!!!

"Het Gat in de Donut", interview met Timeless Hour

Nog maar 3 maanden geleden besloten Joey, Jesse (spreek uit Djessie), Mike en Mark een band te vormen. Deze jonge maar talentvolle muzikanten zochten hun heil in de donkere en duistere klanken van de metal/metalcore, Timeless Hour was gestart. Vorige maand hebben ze hun eerste nummer uitgebracht genaamd “Still Cursed”, opgenomen bij Victor Brandt, de drummer van o.a. The Death Letters en My Worst Case Scenario. Het eerste nummer klinkt zeer professioneel en origineel en beloofd veel goeds. Ook haalden ze een tweede gitarist bij de band, Jesse (spreek uit Jesse). The Sound Of Dordt trok er op uit om deze gasten in hun repetitie in de Popcentrale maar eens te interviewen.

Stel je eens voor, naam, leeftijd, instrument et cetera…
Jesse (Djessie): Ik Ben Jesse, 16 jaar, ik doe de vocals. Mijn favoriete huisdier ehhh…

Bij nader inzien laat het maar bij de eerste 3. Jesse (Jesse): Ik ben Jesse, 14 jaar oud en ik speel gitaar.
Mike: Ik ben Mike, 21 jaar en ik speel basgitaar
Joey: Mijn naam is Joey, 17 jaar en ik ben drummer van Timeless Hour.
Mark: Mark, ik speel gitaar en ben 17 jaar sinds 27 maart.

Hoe zijn jullie bij elkaar gekomen?
Joey: Jesse viel in bij m’n andere band, we wilden verder samen dus hadden we een keer afgesproken op een dinsdag avond. We besloten dat we voor eind december een metalband wilden hebben. Joey kende Mark en Jesse kende Mike. Die waren beide enthousiast en begin Januari hebben we voor het eerst gerepeteerd.

Jullie tweede gitarist is later bij de groep gekomen door middel van audities, wat had hij wat anderen niet hadden?
Jesse: Hij kon mark bijhouden haha
Joey: Hij was enthousiast. hij had meteen een video opgestuurd en uitgezocht hoe hij ons nummer moest spelen.
Mike: En we hadden een blonde nodig voor de band.

Jesse, wat vind je tot nu toe van ze?
Jesse: Ik heb tot nu toe een keer mee gespeeld en ik vind ‘t fucking lauw.

Waarom de naam Timeless Hour?
Jesse: Het is paradoxaal.
Joey: Ja, het heeft iets tegenstrijdigs. Ik wilde iets met timeless.
Jesse: Mike kwam met hourglass.
Mike: Ik zei maar wat hoor, maar tijd is zeg maar overal en toch niets, het is het gat in de donut, het zit er wel, maar eigenlijk is het toch niks.

Wat is jullie stijl?
Mike: We zitten in de richting van de metalcore, door verschillende invloeden van de bandleden en een andere stijl van spelen zijn we uiteindelijk op een originele stijl gekomen.
Mark: Een zakje thee met alle smaken.

Wat zijn jullie Inspiraties?
Joey: Lamb of God.
Mike: Avenged Sevenfold.
Jesse: Trivium
Joey: Ook Killswitch Engage trouwens.
Jesse: Mijn vocals neigen meer de Death-Metal kant op vind ik, à la Parkway Drive.

Wat vinden jullie leuk aan het maken van deze muziek?
Joey: Het geeft een ontzettende kick.
Mike: Het is gewoon super vet om ergens aan te werken en dan uiteindelijk een nummer te zien ontstaan.

Schrijven jullie alleen zelf nummers? Of spelen jullie ook covers?
Joey: We schrijven zelf nummers en zijn van plan ook covers te gaan oefenen, maximaal 1 of 2, om de set op te vullen.
Mike: We zijn nu voornamelijk bezig met het schrijven van eigen nummer.

Hebben jullie al enig idee van welke bands jullie covers gaan spelen?
Mike: Dat is een goeie vraag man haha.
Joey: Persoonlijk zat ik te denken aan Parkway Drive en Lamb of God.

Hoe komen de eigen nummers tot stand? Wie bedenkt de muziek, wie de tekst enzo?
Joey: Jesse brengt de teksten aan.
Jesse: Mike toch ook?
Joey: Inderdaad, Jesse en Mike
Mike: Ja maar echt maar misschien 10% ofzo.
Joey: Mark levert meestal een riff waaruit uiteindelijk het nummer ontstaat, we werken met zn allen die riff dan uit tijdens de repetities.
Jesse: Ik heb ook een stukje aan "nummer 3" geschreven.
Mark: De kers op de taart.

Gaat dat altijd makkelijk of is er wel eens ruzie/discussie?
Joey: We hebben soms repetities waarbij het zo lekker loopt dat we in een keer een nummer schrijven. Vaak duurt het langer omdat we t niet altijd eens zijn.

 Jullie hebben een nummer opgenomen, Still Cursed, bij Victor Brandt (o.a. Drummer Death Letters en My Worst Case Scenario) hoe kwamen jullie bij hem?
Joey: Jesse heeft Victor gevonden.
Jesse: Ik ken Victor al een aantal jaar en toen ik hoorde dat The Brave May Fall er ook op ging nemen dacht ik, als het goed klinkt is en betaalbaar is lijkt het me leuk om daar heen te gaan.

Hoe was het om een nummer op te nemen? Eerste keer? En tevreden over het eindresultaat?
Jesse: Het koste wat moeite omdat vaak niet iedereen kon.
Joey: Als we aan het opnemen waren ging het echt heel snel, alleen bij mark duurde het 600x, maar voor Mark was het ook de eerste keer.
Mike: En Mark heeft gewoon gek moeilijke riffs die amper een paar minuten vol te houden zijn.

En het resultaat? Mark: Ik ben blij met het resultaat.
Jesse: Ik kwam hier toen ie gemixt was en het was echt van woaaaah.
Joey: Ja we waren wel tevreden, Victor heeft het zeker goed gedaan.

Jullie bestaan nog niet zo lang maar al gekke sex, drugs en rock n' roll dingen meegemaakt?
Joey: Nee nee nog niet, moeten we binnenkort wel een keer doen haha.
Mike: Nouja we hadden het pizza avontuur van Mark. Hij heeft toen we aan het opnemen waren een keer een half uur met de Mevrouw van de Domino’s aan de lijn gezeten omdat ie toch echt gevraagd had voor een giraffe op zijn pizzadoos. Uiteindelijk kreeg hij belooft dat er de volgende keer twee giraffes op z’n pizzadoos zouden staan.

Hoe zien de komende maanden eruit? Wat gaan jullie doen? Optreden? Opnemen?
Joey: In mei een nummer opnemen, we wilden in april maar dan ben ik weg. Na de zomervakantie gaan we proberen optredens te regelen en dus gaan we in de zomervakantie een setlist bij elkaar schrijven.
Mike: En elke week repeteren. Liefst twee keer per week zelfs.

Wat willen jullie bereiken? Wat is jullie droom voor Timeless Hour?
Jesse: mijn persoonlijke doel is gewoon zoveel mogelijk muziek maken en de muziek die ik samen met de band maak delen met andere mensen. Mn droom is om natuurlijk gewoon zo veel mogelijk te touren en met grote bands op te treden.
Jesse: mijn droom is om op het grote podium van rock am ring of op download festival (Driedaags Rock/Metal festival in Engeland) te staan en geld te verdienen met muziek.
Mike: Wat ik wil bereiken? Sowieso een album maken waar ik trots op ben en daarna een tour. M’n  droom is openen voor Metallica en headlinen op festivals zoals Download.
Joey: realistisch gezien vooral veel spelen, shit uitbrengen en touren. Mijn droom is ook op de grote festivals spelen en door Amerika touren en voor m’n favoriete bands openen
Mark: ja... Ik wil gewoon een paar leuke albums uitbrengen en mensen laten denken hè dat is een leuke band, een voorbeeldfunctie zijn zegmaar. En mn droom... Dat Avenged Sevenfold en Parkway Drive  in ons voorprogramma staan. Oja. En Metallica.

Timeless Hour op facebook: http://www.facebook.com/TimelessHour123

Ook hebben we een opname gemaakt (of nouja, geprobeerd...) van Still Cursed tijdens de repetitie:

En de officiële versie van Still Cursed:

Bombay Show Pig + The Maydays live @ Powerstage Bibelot Dordrecht 13-04-'13

“Bombay Show Pig, heeft het talent, de liedjes en inmiddels de publiciteit om uit te groeien tot een grote naam in de Nederlandse alternative scène. Nu spelen ze nog op de kleine podia als de Popcentrale, maar voor hoelang nog...?” Zo eindigde de vorige blog over Bombay Show Pig, na hun show in de Popcentrale op 18 mei 2012. Nog geen jaar is een gepaste antwoord op deze vraag. Want Bombay Show Pig is inmiddels een band die bij veel mensen een belletje doet rinkelen en zich zeker een van de grote Nederlandse alto-bands kan noemen. Deze bevestiging lieten ze afgelopen zaterdag horen aan het Dordtse publiek in een goedgevulde Powerstage.

The Maydays mochten het voorprogramma voor hun rekening nemen. Ook geen onbekende in Dordrecht, op 2 juni stond de Rotterdamse Rockband al op de planken in de Bonifatiuskerk voor de eerste editie van Groeten uit Dordt. Sindsdien is het drietal eigenlijk weinig veranderd. The Maydays is nog steeds dezelfde eigenzinnige band. Tussen de nummers door grappig en vrolijk, maar met zeer kritische en felle nummers. Wel is de band in die twee jaar muzikaal erg gegroeid, alles zit goed in elkaar, de nummers zijn afwisselend en rocken hard en er wordt leuk gebruik gemaakt van filmfragmentjes. Al met al zetten The Maydays een show neer die goed verzorgde en voorbereidde show neer met moderne rock en ouderwetse filmpjes.

Waar de show van The Maydays aansloeg, sloegen te stoppen weer uit. Gelukkig deze keer tussen de bands door, maar het zorgde toch voor redelijk wat oponthoud en Bombay Show Pig leek ietwat uit hun concentratie toen ze opkwamen. Het is gewoon wel gewoon de vertrouwde Bombay Show Pig die uit de speakers komt zodra Mathias zijn snaren aanraakt en Linda haar stokken laat neerkomen op de trommels. De bekende nummers van het fantastische album Vulture/Provider worden afgewisseld met nieuwe nummers, waarbij Bombay Show Pig een nog scherpere, dikkere en hardere weg in lijkt te slaan, iets wat als zeer positief beschouwd kan worden en veel beloofd voor een volgend album. Het duo doet waar het bekend om staat, een harde, energieke show neerzetten die de pan uitrockt, maar er komt maar weinig reactie uit het publiek waardoor het nooit echt buitengewoon goed wordt. Toch is het knap dat ondanks deze omstandigheden Bombay Show Pig gewoon ontzettend lekker blijft spelen en er een uur lang muziek uit de speakers komt waar ik persoonlijk in ieder geval niet stil op kon blijven staan.

VOOR MEER FOTO'S CHECK: http://flic.kr/s/aHsjEH5Dr4!!!

Kensington + Sir Yes Sir live @ Powerstage Bibelot Dordrecht 12-04-'13

Soms zit het mee, soms zit het tegen, maar afgelopen vrijdag zat t in het Energiehuis wel heel erg tegen. Wat geplant was om een geweldig feestje te worden, het afsluitende concert van de fantastische tour van Kensington met overal uitverkochte zalen leek in het water te vallen. Of moet ik zeggen zweet? Want door een probleem met de luchtdoorstroom steeg de temperatuur in de volgepakte Powerstage naar onaangenaam hoge temperaturen. Alsof dat nog niet genoeg was vlogen de stoppen er ook nog eens uit waardoor het optreden van Sir Yes Sir lange tijd stil lag. Maar dankzij twee fenomenale optredens werd de temperatuur en het wachten zo vergeten.

Met gladde, strakke kapsels en leuke lachjes kwamen de vijf gasten van Sir Yes Sir het podium op. Mensen checkten hun kaartje nogmaals om te kijken of dit wel echt Sir Yes Sir was en niet One Direction. Zeker als de eerste twee nummers worden gespeeld. Is dit nou een goede support voor zo’n originele rockband als Kensington? Een afgezaagd poprock/poppunk bandje waarbij het alleen om de gillende meisjes gaat?. Het publiek is duidelijk niet erg enthousiast. Totdat tijdens het derde nummer, dat net zo slap begint als de vorige twee, opeens wat kracht wordt gezet tijdens de solo. Het gaat harder en harder, totdat het tot een toppunt komt, de echte Sir Yes Sir ontwaakt. Diepe, vette alternative-rock a là U2. Vanaf dan lijkt het alsof de Nederlands/Belgische combo niet meer te stoppen valt. Totdat, zoals eerder al gezegd, de stoppen eruit vliegen. Sir Yes Sir druipt langzaam af maar komt na de ongewenste break met evenveel kracht terug en sluit de set geweldig af.

Dan wordt het podium leeggehaald en blijven slechts een drumstel, een paar versterkers, microfoons en een piano achter. Dat alles tot in de puntjes is voorbereid, dat blijkt wel wanneer het kwartet hun afsluitende concert van de ´home again´ tour start. Alles klopt, licht, peformance, geluid. Kensington is een achtbaan die zonder pauzes blijft doorrazen. Elk nummer opnieuw klinkt beter dan de vorige, wat elke keer weer onvoorstelbaar is. Elk nummer wat uit deze muziekfabriek komt is direct een potentiele hit. Kensington doet op alle gebieden denken aan bands als The Editors en The Kooks en mag zich wat mij betreft qua niveau ook meten met deze bands, zo goed zit alles in elkaar. Tijdens het eerste deel van de set heeft de band duidelijk last van de warmte, wat niet zo gek is met al die tientallen lampen en +/- 300 man in de zaal, ze staan redelijk veel stil en gaan niet erg los. Maar als ze beseffen dat dit toch echt de afsluiter is van een droom-clubtour halen ze alles uit de kast wat mogelijk is met deze temperaturen. Veel interactie met het publiek is er niet, maar dit past ook wel goed in het mysterieuze wat om Kensington hangt. Na het reguliere optreden strompelen ze al zowat naar achter toe, maar de band al gauw terug om nog drie nummers te spelen. Waarna ze echt opgeveegd kunnen worden. Kensington is een band van wereldklasse, de band die dit jaar het stokje gaat overnemen als grote rockband van Nederland, een titel die de afgelopen jaren in handen was bij bands als Go Back To The Zoo, De Staat en Moke. Het valt alleen te hopen dat de band niet teveel beïnvloed wordt door het blok fan-girls, dat ook gisteravond al de voorste rijen voor het podium bezette.