The Man From The South @ Dolhuis Dordrecht 27-12-'12

'Warme muziek tijdens koude dagen'

De winter is gevallen over Dordrecht. het is koud, donker en nat. Mensen zoeken dus warmte, licht en gezelligheid op. Dat was precies wat Dolhuis deze avond te bieden heeft. Onder het schijnsel van waxinelichtjes genoot men dicht tegen elkaar aan van de zachte liedjes van de singer-songwriters Man From The South en The T.S. Eliot Appreciation Society.

Met de laatstgenoemde begon de avond. The T.S. Eliot Appreciation Society, in het dagelijks leven Tom Gerritsen, vermaakte het publiek met zijn liedjes, zichzelf begeleidend op gitaar. Rustige, mysterieuze nummers met redelijk simpele begeleiding, wat echter totaal niet storend was en juist goed bij de muziek paste. Het publiek was duidelijk onder de indruk en goed geamuseerd, want Gerritsen hield de zaal het volledige optreden stil en dat kan niet elke singer-songwriter, die in Dordrecht heeft opgetreden, zeggen. Het optreden was zeker niet perfect, tussen de liedjes door miste het wat professionaliteit en zang en begeleiding waren niet van het hoogste niveau, maar het was zeer aangenaam om naar te luisteren en The T.S. Eliot Appreciation Society blonkt uit in zijn simpliciteit.

Een half uurtje later kwam Paul van Hulten, alias The Man From The South op, ook hij begeleidt zichzelf op gitaar en brengt zachte, warmte, spannende liedjes ten gehore. Maar direct valt te merken dat The Man From The South meer uit zijn gitaar en stem kan halen dan The T.S Eliot Appreciation Society. Van Hulten gaan van zacht en breekbaar tot een daverende kracht, waarmee hij de hele zaal plat speelt. Hij weet met zijn stem, in combinatie met geweldige, ingewikkelde gitaarriffs een muur van muziek op te bouwen die onvoorstelbaar is voor een man. Ook hij houdt het publiek muisstil. Echter mist The Man From The South ook wat professionaliteit, hij vergeet twee maal zijn tekst, twijfelt over de volgorde van de set en is ook wat onbeholpen tussen de nummers door. Maar als je dit niet meerekent is The Man From The South een buitengewoon goede muzikant die met zijn liedjes het publiek het volledige concert in zijn greep houdt.

Like ons op facebook: http://www.facebook.com/TheSoundofDordt 

Volg ons op twitter: http://www.twitter.com/soundofdordt

Wat te doen nu Bibelot 4 maanden dicht is? Deel 1

Like ons op facebook: http://www.facebook.com/TheSoundofDordt 
Volg ons op twitter: http://www.twitter.com/soundofdordt 

Bibelot heeft de deuren van de bonifatiuskerk gesloten en aangezien het nog vier maanden duurt voordat het energiehuis in gebruik wordt genomen, is het goed om even stil te staan bij het feit hoe de Dordtse muziekliefhebbers de komende maanden moeten overleven. In deze blogs gaan we de podia in en rond Dordrecht langs, om er zo achter te komen waar het bibelotpubliek naar kan uitwijken.

Dolhuis

Dolhuis pakt groot uit tijdens de afwezigheid van Bibelot. In de aankomende drie maanden staan er negen concerten en talloze feesten gepland in het, tijdens deze periode, grootste poppodium van Dordrecht. Zo staan op donderdag 27 december in samenwerking met Bobby Kinghe de singer-songwriters Man From the South en The T.S. Eliot Appreciation Society op het programma. Een enorme aanrader, want dolhuis en singer-songwriters bleek al vaker een goede combinatie te zijn. Blaudzun, een van de kopstukken van de Nederlandse muziek, stond immers vorig jaar nog voor een klein publiek in het voormalige gekkenhuis. Een dag later, vrijdag 28 december, is het weer raak. Sabrina Starke, een naam die bij bijna elke Nederlander wel een belletje doet ringelen. Deze beeldschone dame brengt R&B, Jazz, Soul, Folk, Reggae, Pop en meer samen in shows met energieke en intieme momenten, maar waar altijd de Caraïbische warmte hangt. Zeer aangenaam in deze winterse tijden. Alsof dat nog niet genoeg is treedt op zaterdag 29 december de spektakelband The Dirty Daddies op. Energie, vrolijkheid en feest, met waarschijnlijk wat bekende gezichten uit andere (feest)bands. In het nieuwe jaar is het een paar weekjes wachten, maar op vrijdag 25 januari kan je in dolhuis het verleden induiken met 90’s band Ten Tons of Joy en 80’s band Mix the Signals. De bands worden voor een avond weer bij elkaar geroepen, om er en feest van onder andere Britpop, Motown, Blues, Rock en Ska van te maken. Een week later, op donderdag 31 januari wederom singer-songwriters. Deze keer Please be Frank, een  band met Frank van den Ende aan het hoofd. Hij schrijft en zingt intieme liedjes, begeleidt door elke keer weer andere instrumenten. Het akkoestisch trio To Twelve zal de avond openen met hun krachtige country-pop nummers. 

Vrijdag 15 februari is Bobby Kinghe dan weer aan de beurt met de opkomende zangeres Qeaux Qeaux Joans. Nadat ze in 2009 bij Seasick Steve het podium opsprong is het hard gegaan en haar album No Man’s Land, dat dit jaar werd uitgebracht, puilt uit van de pareltjes. Van heel zacht tot lekker hard, het album gaat heel breed. Bobby Kinghe lijkt weer een talentje gestrikt te hebben. Zaterdag 23 februari bestrijkt dolhuis met Traumahelikopter weer een heel ander genre. De drie levensgenieters die deze band vormen blazen met hun rock n’ roll/alternative rock menig poppodium omver en met het eerste album , dat 5 januari verschijnt bij excelsior recordings, klaar voor verkoop  zit er waarschijnlijk voor deze gasten een mooie toekomst aan te komen. Town of Saints komt op donderdag 14 maart langs. Deze Fins/Nederlandse groep ontstond, net als zovele indie-folk groepen, na het daverende succes van Mumford and Sons. Echter maakt dat deze band niet minder goed; Energieke en Passievolle songs (en niet binnen 5 minuten uitverkocht). Ten slotte staat voor nu nog Tenement Kids en The Road Home op het programma voor zaterdag 23 maart. Lekkere rauwe gitaarmuziek, bij Tenement Kids gevormd tot (hard)rock, waarmee in vier jaar al behoorlijk wat furore is gehaald met onder andere optredens op Groezrock en in het voorprogramma van The Gaslight Anthem. Bij The Road Home vlechten de gitaren samen tot punk-rock. En dan niet de slappe punkrock die sommige Nederlandse bands weten te produceren, maar echte scherpe, gemeende punk-rock.

Genoeg te doen dus in Dolhuis de komende maanden. Hier nog even een overzichtje:

• ·        Donderdag 27 december: Man From the South, T.S. Eliot Appreciation Society, €5
• ·        Vrijdag 28 december: Sabrina Starke, €15
• ·        Zaterdag 29 december: The Dirty Daddies, €7,50
• ·        Vrijdag 25 januari: Ten Tons of Joy en Mix The Signals, €2,50
• ·        Donderdag 31 januari: Please Be Frank en To Twelve, €3
• ·        Vrijdag 15 februari: Qeaux Qeaux Joans, €5
• ·        Zaterdag 23 februari: Traumahelikopter, €5
• ·        Donderdag 14 maart: Town of Saints, €5
• ·        Zaterdag 23 maart: Tenement Kids en The Road Home, €5

Dat was het voor deze blog, de volgende keer de Popcentrale en meer!

Like ons op facebook: http://www.facebook.com/TheSoundofDordt 
Volg ons op twitter: http://www.twitter.com/soundofdordt

Klokslag 45 en het einde van het Bonifatiuskerk-tijdperk

het laatste pilsje is op, voor de laatste keer langs de bewaking tussen de grote houten deuren door naar buiten. 1163 dagen geleden voor het eerst naar binnen. Toen als onzeker tweedeklassertje met papa mee naar de Staat en team William. 2 oktober 2009. Nu, meer dan drie jaar later en zeker 50 optredens later neem ik afscheid van het gebouw wat een enorme impact heeft gehad op mijn jeugd, als iemand die weet wat ie wilt en waar hij voor staat. Dankjewel Frans huxie, Dankjewel bibelot, dankjewel Bonifatius kerk. Nu de 4,5 maanden zonder Bibelot zien door te komen.

Moke + Tangarine live @ Bibelot Dordrecht 06-12-'12

 Bibelot neemt dit weekend dan toch echt afscheid van de Bonifatiuskerk, na 45 jaar trouwe dienst. Maar dat doen ze niet zomaar, 5 avonden gevuld met topacts zorgen voor het afsluitingsweekend. De eerste avond staat voor de grote Nederlandse bands, die allemaal wel een keer hebben uitgekeken op de raket van Bibelot. Moke was de gelukkige die het begin van het einde mocht inluiden.

Voordat Moke de instrumenten mocht oppakken kwamen eerst de tweelingbroeders Sander en Arnout Brinks, samen Tangarine, hun liederen ten gehore brengen. Een verrassend voorprogramma voor een rockband als Moke, want Tangarine bestaat uit redelijk fragiele country nummers, gevuld door twee gitaren een tweestemmig gezang. Na een nummertje of twee speelt de vraag op of dit wel een half uur lang interessant zal blijven, maar het half uur vliegt voorbij en de Drentse broeders houden een groot deel van het publiek in hun greep. De nummers werken enorm op je in en geven een warm gevoel af, het gevoel dat alles wel goed zal komen, dat je niet moet opgeven maar je schouders eronder moet zetten. Ook beschikken de gebroeders naast een enorm muzikaal talent ook over een geweldig gevoel voor humor. Ze hadden ook een half uur lang alleen kunnen praten en dan was het publiek ook geamuseerd geweest.

Dan wordt het podium zwart en begint een achtbaan van ongeveer een uur en drie kwartier, genaamd Moke. Het derde album is uit en Moke is echt volwassen geworden. En daarmee een band van on-Nederlandse kwaliteit. De nummers voelen enorm groot en machtig en toch is het optreden, ondanks dat de bandleden maar heel af en toe wat zeggen, niet onpersoonlijk. Dankzij de samenwerking met het Metropoolorkest lijkt Moke enorm te zijn vooruitgegaan op het gebied van opbouw en spanning in de nummers. Vele beginnen heel klein, worden groter en groter en gaan maar door, zonder dat het ook maar een klein beetje gaat vervelen. Ook de lichtshow straalt professionaliteit uit, alles klopt. Tijdens de toegift worden de vijf mannen iets losser en uiteindelijk overleggen ze zelfs of ze de raket zullen kopen en zo ja waar ze m voor willen gebruiken, waarmee ze het zeer statische publiek deels dan toch voor een deel in beweging krijgen.

Tangarine mocht dan een vreemd voorprogramma lijken voor Moke, maar deze bands hebben een overduidelijke overkoepelende eigenschap: Passie voor de muziek. En dat is ook waar Bibelot de afgelopen 45 jaar voor heeft gestaan.

Only Seven Left, Valerius +1 @ Bibelot Dordrecht 23-11-'12

"drie kwartier van saaie, simpele liedjes"

Terwijl de countdown achterin Bibelot langzaam naar de 17 dagen tot sluiting toeliep voltrok zich op het podium een avond die later niet zal terugkomen in de boeken over Bibelot op de wijnstraat en het liefst zo snel mogelijk vergeten zal worden door muziekliefhebbers.

De avond begon hoopvol, de eerste band die optrad, New Year’s Hero, was zo’n band die het gevoel geeft dat de hoop niet verloren is voor de volgende generatie muzikanten. Deze vier Haagse tieners lieten horen hoeveel rock er toch uit Den Haag komt. Ze spelen punkpop zoals het hoort, energiek en vrolijk. Dit weten ze zeer goed over te brengen op het publiek. Dit zijn talentjes die het heel ver kunnen schoppen.

Dan gaat het bergafwaarts. Valerius is de volgende band die het podium beklimt. Deze band bestaat uit vijf mannen, maar draait eigenlijk alleen om de vocalist en de toetsenist/gitarist. Die hebben de looks en staan dus in de spots. De rest van de band zorgt voor de basis van de catchy popliedjes, waardoor zanger en toetsenist de zwoele, gladde, knappe jongens uit kunnen hangen en soms eens een akkoordje kunnen spelen. Zoals al gezegd zijn de nummers zeer poppy en simpel, perfect voor de radio. Wel goed is de opbouw die in de meeste nummers zit, de nummers lopen duidelijk op naar een climax, waardoor elk nummer wel spannend wordt.

En dan Only Seven Left. Onder een gegil wat schadelijker is voor het gehoor dan een gemiddeld rockconcert komen de zes jongens op. De haartjes zitten goed en de glimlach zit op het gezicht geplakt en zal de eerstvolgende drie kwartier niet meer verdwijnen. Het worden drie kwartier van saaie, simpele liedjes, die met veel show opgevoerd worden. De zanger houdt zijn microfoon vaak zo zwoel vast dat het wel lijkt alsof hij een meisje knuffelt. Helaas gaat hij daar niet met meer passie van  zingen. Wanneer er een medley van top 40 nummers langskomt blijkt des te meer dat alle nummers van Only Seven Left, op eentje na, brave radio-popliedjes zijn, totaal geen piano-rock meer.

Mad Caddies @ Bibelot 15-11-'12

Een paar jaar geleden stelde de platenmaatschappij van The Mad Caddies voor om, na vijf studioalbums en een EP, een ‘Greatest Hits’ album te maken. The Mad Caddies antwoordden hierop dat de enige hit die zij ooit hadden alleen voor twee weken op de Hawaïaanse radio werd gedraaid en verder nergens. Het werd dus geen Greatest Hits, maar Consentual Selections. Dit is typerend voor wat de Mad Caddies zijn: Vrolijk, gek, energiek en elk nummer is geweldig.

De avond wordt geopend met Wild Heart. Deze collegerock/cold wave band uit de Verenigde Staten is misschien een vreemd voorprogramma voor een ska-punk band, maar ze hebben er zelf duidelijk veel plezier in en het is een lekker achtergrond muziekje voor de binnenstromende Mad Caddies en Useless ID fans, die vanuit het hele land naar Dordrecht zijn gekomen aangezien dit voor beide bands hun enige concert in Nederland is. Bij verscheidene nummers worden bandleden van the Mad Caddies het podium opgehaald en zo speelt Wild Heart een half uur lang aangenaam experimentele nummers, een combinatie van vooral the Pixies, met wat Moss en Mumford and Sons.

Na Wild Heart verstomt de zaal, Useless ID komt het podium op. Er zijn duidelijk flink wat mensen speciaal voor deze vierkoppige punkrockband uit Israël gekomen. En dat is niet zo gek aangezien dit door velen de grootste punkrockers in het Midden-Oosten worden genoemd. Vanaf het eerste nummer is duidelijk dat de fans niet voor niets komen, dit is punkrock ‘zoals god het gewild heeft’: Hard, ruig, vuil en donker en van een niveau dat lang niet door Bibelot heeft geklonken. De muziek is gebouwd op de basslijnen van Leadzanger Yotam Ben Horin, waar de twee gitaren doorheen schreeuwen. Alles wordt bij elkaar gehouden door de Drums. Dit maakt een bonk van keiharde punkrock die een ruim half uur door Bibelot klinkt.

Dan komen de Mad Caddies op en vanaf het eerste nummer slaan ze meteen in als een bom. Na een minuut staan de eerste mensen te skanken en tijdens het eerste nummer verspreid dit zich door de zaal heen. Bij het tweede nummer ontstaat de eerste moshpit waar mensen (letterlijk) schoenen en (minder letterlijk) armen en benen kwijtraken. Vanaf dat moment tot het einde van de show anderhalf uur later is het publiek niet meer stil te krijgen. The Mad Caddies spelen een zeer breed spectrum van nummers. Van de reggae van Bob Marley tot de Punk van de Offspring en tot de ska van Madness, alles komt bij en alles klinkt even goed en vrolijk. Er komen zelfs nummers bij die verdacht veel lijken op Nederlandse hoempapa en dus gaan de polonaises meerdere malen door de zaal en p de andere nummers zwemmen meerdere mensen over de hoofden van het publiek. Het een echt ska-feestje en een goede opstarter voor de Europese tour van de Mad Caddies.

Destine, The Brave en Who vs Who live @ Bibelot Dordrecht 09-11-'12

Destine, bekend in Nederland, maar nog veel groter in het buitenland, was de afgelopen tijd weer eens in Nederland voor een club tour om hun nieuwe album ‘Illuminate’ te promoten, die opgenomen werd in Amerika door mannen die albums van wereldberoemde bands als Paramore, Papa Roach en All Time Low achter hun naam hebben staan. De tour werd afgesloten in Dordrecht, waar zanger Robin van Loenen vaak te vinden is.

Al tijdens the Brave stond er een groep van 25 tienermeisjes voor het podium, die duidelijk niet voor deze vier mannen kwamen en het hele optreden lang stil bleven staan. De Utrechtse punkrockband won afgelopen voorjaar bandboost en is sindsdien al meerdere teruggekomen in Dordrecht voor een optreden hier en daar en er valt te horen waarom! Deze band is als een machine en trekt zich niks aan van het passieve publiek, ze gaan keihard tekeer en spelen de mensen die wel interesse hebben volledig plat. Gitaar, bass, drum en zang past allemaal perfect in elkaar en bij elk nummer zitten die puzzelstukjes weer op een andere manier. Zanger Erik Korsman zingt en loopt over het podium en door de zaal alsof hij in een volle alpha tent op Lowlands staat. Maar dat is wel echt wat deze band is, Ze doen waar ze zelf voor staan, zonder beïnvloeding van het grote publiek.

Na het optreden van the Brave volgt Who vs Who, en waarbij the Brave alles vooral hard en agressief was, is Who vs Who vanaf het eerste nummer vooral heel vrolijk. Vanaf het eerste akkoord straalt deze Amsterdamse band zoveel positieve energie uit, alle vijf de bandleden lachen en hebben overduidelijk heel veel plezier in waar ze mee bezig zijn. Bovenal komt de vrolijkheid door de stem van de beeldschone zangeres, waar onvoorstelbaar veel emotie in zit. En als er een droevig nummer wordt ingezet blijkt dat ze ook die emotie in haar stem heeft zitten. Bij een nummer zet ze verkeerd in maar dit weet ze bij het eerste refrein al goed te zetten, verder speelt ook deze band zo goed als vlekkeloos en komen er een half uur lang heerlijke post-hardcore en punkrock nummers langs, waardoor er uiteindelijk zowaar wat begint te bewegen voor het podium.

Na Who vs Who wordt het podium donker en onder begeleiding van een hele diepe bass en heel hoog gegil komt Destine op. Vanaf het eerste nummer is merkbaar dat het hier om een heel ander soort band gaat dan Who vs Who en the Brave. Hier gaat het om zo zwoel mogelijk kijken, een lief, zacht stemmetje zonder veel pit, afgezaagde teksten als are you with me, baby I need you en you take my breath away. Destine heeft maar weinig aandacht voor het publiek, wat in redelijk groten getale is gekomen. Ze vinden elkaar duidelijk interessanter. Vaak lijkt het net een toneelstukje wat ze opvoeren, vooral in de praatjes tussen de nummers door.  Bij Destine gaat het duidelijk niet om plezier te hebben in het maken van muziek, maar om de fans het naar de zin te maken. Toetsenist Laurens heeft bijvoorbeeld het grootste deel van de tijd een sample in zijn keyboard zitten, waardoor hij maar een akkoord in hoeft te drukken en er een hele melodie klinkt, zodat hij meer tijd heeft om leuk en grappig te doen. Maar het publiek klaagt niet, dit is Destine hoe ze het willen, ze zingen elk nummer mee en gaan los op de grote hits als Down en In Your Arms.
Destine is punkrock, waar alle scherpe punten van zijn afgehaald, waardoor een brave, kindvriendelijkeband over blijft, maar die wel het hele publiek een geweldige avond bezorgd en een ruim uur lang doen wat het publiek van ze verwacht.

The Deaf live @ Bibelot 27-10-'12

Afgelopen vrijdag trad spike, de gitarist van Di-rect, op met The Deaf, de band die hij oprichtte in 2007 oprichtte, toen er ruzie was binnen Di-rect. Sindsdien leek Di-rect vooral voor het grote geld te kiezen. Bij The Deaf is dit niet het geval. Die spelen 5 jaar later nog steeds de tent plat met een combinatie van beat, rock n' roll en garagerock.

Maar voordat het beest wat the Deaf heet werd losgelaten in bibelot, mochten eerst de de vier Fransen van The Socks het publiek wat vermaken. Achter gordijntjes van haar speelden zij stoner/hardrock. Deze band probeert zich te identificeren met redelijk ingewikkelde nummers. Dit lukte goed, want de nummers waren goed geschreven en vroegen door de verweven gitaarriffs een constante aandacht voor de muziek. Echter leek het alsof het muzikale niveau van de bandleden te kort schoot, alles werd net niet goed gespeeld, waardoor het geheel rommelig werd en onaangenaam om naar te luisteren. Ook kregen ze het publiek totaal niet mee en leken ze blij toen ze na 30 minuten het podium konden verlaten.

Toen daarna de instrumenten en draden van the Deaf goed waren vastgetaped met ducktape en er (opvallend) kort was gesoundcheckt, betraden Spike, Kit Carrera, Miss Fuzz en Magere Mau het podium. Direct vanaf het eerste nummer zaten de vier er lekker in en gingen volledig los. Al gauw werd dit overgenomen door de toeschouwers. Spike toont zich een echte rockster en er wordt een zeer goede show neergezet, die door knullige maar niet storende foutjes als een scheurende gitaarband en een microfoon die uit elkaar valt toch persoonlijk blijft. De band speelt nummers van hun in 2011 uitgekomen debuutalbum 'Toot Whistle Plunk Boom' en enkele nieuwe nummers. Overal spat de sex, drugs en rock n' roll af. Organist Magere Mau rookt rustig een sigaretje terwijl hij op zijn orgel staat, Bassiste Miss Fuzz laat alle heren in de zaal zwijmelen, Spike heeft een fles wiskey bij waarvan de helft over het publiek heen gaat, schrikt de meisjes af die voor de gitarist van Di-rect kwamen en ligt op een moment op de zaalvloer een solo te geven. Door al dit muzikaal en theatraal geweld valt de drummer niet zo op, maar achter zijn trommels gaat Kit Carrera helemaal los en slaat uiteindelijk een ride kapot. The Deaf kregen het publiek niet zo ver om bibelot te slopen, maar ze speelden wel het dak er volledig af.

The Kik live @ Dolhuis 05-10-'12

The Kik, ik zag ze vrijdag voor de 4e keer. toch was het deze keer anders dan anders, na 3 keer vast te hebben gezeten in een blokkenrooster op een festival was dit de eerste keer dat ik ze zag als hoofdprogramma. En dat gaf ze, zelfs op het kleine podium van Dolhuis, een hele boel ruimte.

the kik is op dit moment het boegbeeld van de beatmuziek in Nederland. 40 jaar geleden was dat de Dordtse band The Zipps. 8 jaar geleden namen ze afscheid maar op speciale gelegenheden komen ze nog samen, en dit is er een. Dolhuis is volgestroomd en een flink percentage is 50+ en komt duidelijk voor zijn of haar jeugdhelden. Er hangt jeugdsentiment in de lucht. En ondanks dat alle 5 leden inmiddels rimpelig en grijs zijn, valt dat niet af te horen aan de muziek. de gitaristen zijn soms wat zoekende maar bass en drums zijn uitmuntend. frontman Philip Elzerman springt nog rond in zn zwarte leren broek alsof hij 30 is en zo klinkt hij ook. De jongere luisteraars wordt even getoond dat er heus wel goede dingen uit dordt komen. De muziek klinkt nog steeds lekker en The Zipps zijn nog lang geen vergane glorie.

Toen klommen door het publiek heen The Kik het podium op, ondanks het zeer positieve ontvangst van hun eerste album Springlevend! Zijn het nog steeds hele normale jongens. Alleen zanger Dave von Raven vindt het nodig om binnen een zonnebril te dragen en houdt dat ook de hele avond vol. The Kik begint zeer moeizaam. Ondanks dat bekende nummers als Cleopatra en Simone in het begin van de set is het allemaal wat stijfjes en braaf. Maar na een tijdje beginnen de vijf mannen er toch zin in te krijgen en gaan ze al gauw helemaal los. En als the Kik losgaat is het ook meteen een feestje. Dave kletst zoals altijd lekker veel tussen de nummers en heeft geniale discussies met gitarist en zanger Arjan Spies. Natuurlijk moet er ook een nummertje komen met the Zipps erbij komen, dit duurt zeer lang omdat Philip Elzerman onvindbaar is. Uiteindelijk is hij er dan toch en doen The Kik samen met Philip Elzerman en een van zijn gitaristen een nummer van the Zipps. Dit is echter vooral leuk voor de band zelf en is niet echt een muzikaal hoogtepuntje. Daarna speelt the Kik nogmaals Simone en Verliefd op een Plaatje, die er nu vele malen beter uitkomen dan aan het begin van de set. Wat the Kik doet is origineel en blijft elke keer weer leuk om naar te luisteren.

We Are The Ocean live @ Bibelot 04-10-'12

Het laatste najaarsseizoen van bibelot op de wijnstraat is begonnen en ze pakken groot uit, met 2 a 3 optredens of feesten per week. Afgelopen donderdag was het aan We Are The Ocean om de ruim 75 geïnteresseerden, redelijk veel voor een donderdagavond in bibelot, het naar de zin te maken.

Voordat de 4 Britten van We Are The Ocean het podium op klommen, mochten eerst de 5 mannen van post-hardcore band The James Cleaver Quintet het publiek opwarmen. Deze band probeert verschillende stijlen te combineren met hardcore-punk. Er komt onder andere Soul, funk en rock n roll voorbij. Een zeer leuk en origineel idee, mits goed uitgevoerd. Dat is het geval bij een nummer. daar valt alles op zn plaats en komen alle factoren van de muziek goed tot hun recht. Echter, bij alle andere nummers die ze speelden kwam het er op neer dat alles zeer rommelig klonk en totaal niet op elkaar aansloot, hoe hard de band ook zijn best deed. Ook staan de drums veels te hard en overstemmen voor een groot deel alle andere muziek.

Of het zo bedoeld was zal waarschijnlijk altijd een raadsel blijven, maar waar The James Cleaver Quintet vooral een enorme mengelmoes van lawaai was, bleek We Are The Ocean opeens heel aangename nummers te hebben. de vierkoppige formatie uit Loughton in Engeland speelt post-hardcore, maar er zijn duidelijk veel invloeden te horen uit de (hard)rock, van bands als de Foo Fighters. Ze beginnen. wat stijfjes, met wat nummers die bijna ballads genoemd kunnen worden, maar als het optreden vordert wordt alles steeds heavier en begint de band een beetje los te komen. heel speciaal wordt het niet, maar alles is wel zeer aangenaam om naar te luisteren. Dit komt doordat elk nummer stuk voor stuk goed geschreven is, alle instrumenten passen precies goed in het geheel, goed uitgevoerd is, alles wordt super strak en fel gespeeld, en vooral omdat er met heel veel emotie gespeeld en gezongen wordt.