KinKobra + 44 Venom @ Popcentrale Dordrecht 01-03-'13

In februari 2012 stond KinKobra in bibelot, samen met LaFaro. Het was een teleurstellend optreden van een zoekende band. Van het concertverslag wat volgde was KinKobra niet gediend, na wat gemail over en weer loopt het met een sisser af. Iets meer dan een jaar later krijgen ze nogmaals de kans om het Dordtse publiek te vermaken.

Daarvoor mocht eerst het beginnende band 44 Venom het spits om 21:15, 75 minuten na de officiële aanvangstijd, afbijten. Met de rug naar het publiek en de lichten uit begint de set van deze Rotterdamse band. Krachtige riffs, drums en een snijdende solo, de toon is gezet. Want dit is tekenend voor het grootste gedeelte van het optreden. Nummers die langzaam opbouwen en met veel spanning uiteidelijk overgaan tot een rockende extase. Dit concept wordt afgewisseld met gevoelige nummers vol emotie. Overall klinkt is muziek van 44 Venom progressive/alternative rock, een energieke kruising van Arctic Monkeys en Biffy Clyro met een duister sausje eroverheen, al met al een zeer originele stijl. Helaas is niet elk nummer even goed, sommige nummers missen emotie en de hiervoor genoemde extase en wordt de muziek overheerst door kracht. Ook zijn er wat schoonheidsfoutjes en is het ritme niet altijd even strak. Maar aangezien deze band pas 5 maanden bezig is staat hier vooral een band met heel veel potentie.

Het podium leeggemaakt en KinKobra mag hun apparatuur neerzetten. Een paar minuutjes later start de Gorkumse band met een zeer professionele set-up. Dit is precies wat KinKobra wil zijn, professioneel, een grote band. Dit doen ze door, zo lijkt het, voor elk nummer een andere grote band nemen en die te naäpen, U2, papa roach, pearl jam, system of a down, radiohead, rage against the machine, van alles komt langs. Zanger Pascal Molenaar zingt het allemaal bij elkaar, deze keer gelukkig wel zuiver, maar hij blijft een aparte zangtechniek te hebben waardoor hij soms wat te laag inzet. Daarnaast beweegt hij over het podium alsof hij acteur/rockster Jack Black is, maar dan met een serieus gedicht, wat het redelijk apart maakt. Het past allemaal wat beter in elkaar dat een jaar geleden, maar heeft nog steeds geen eigen gezicht. KinKobra is als een kind dat heel graag volwassen wil zijn en daarom volwassen na gaat doen, maar vergeet dat een evenwichtig en eigenzinnig volwassene voortkomt uit een periode pubertijd, waarin het de wereld zelf leert te zien en te begrijpen.