Ondanks dat het nog steeds stervenskoud is buiten en inmiddels zelfs
weer sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen begint de kalenderwinter toch
(gelukkig) op z’n eind te lopen. En dat betekent ook dat versterkers, gitaren
en drums afgestoft worden en de muziekindustrie wakker wordt uit de winterslaap.
En het optreden van Traumahelikopter en the Fuzzbrats kan misschien wel gezien
worden als de aftrap van weer een vet livemuziek seizoen.
En het publiek wordt bij dit
optreden meteen goed wakker geschud, want The Fuzzbrats trakteert ze op een
lekkere portie keiharde rock. Dat is ook hetgene waar deze band het vooral van
moet hebben. Want vijf mannen die stuk voor stuk de 40 al hebben gepasseerd
zijn niet het meest leuke om naar te kijken. Maar ze hebben wel plezier in wat
ze doen en ondanks dat het geen geweldige muzikanten zijn rocken ze wel lekker
en zodoende kan niemand stil blijven staan. De plezier slaat over op het
publiek. Hierdoor zijn the Fuzzbrats de perfecte voorprogrammaband, het publiek
komt los en de bandleden zelf hebben het goed naar hun zin.
Dan word het podium leeggeruimd,
want Traumahelikopter heeft niet veel nodig, twee gitaren, een microfoon, een
snaredrum, een tom en een crash zijn alles. Maar hiermee gaan de jonge
Groningers helemaal los met keiharde speedrock als resultaat. De muziek is
fris, energiek en vooral kei- en keihard. Maar door het beperkte aantal
instrumenten ook soms saai. Traumahelikopter heeft een trucje en blijft dat de
hele tijd herhalen. Gelukkig is het wel een heel lekker “trucje” en de
overeenkomst tussen de nummers stoort dus minimaal. Er is weinig interactie met
het (behoorlijk passieve) publiek maar dat is ook niet nodig, de muziek spreekt
voor zich. Na ongeveer drie kwartier Landt Traumahelikopter op de grond, om nog
even op te stijgen na geroep om een toegift, wat vooral vanuit het voorste deel
van de zaal komt. Daarna landt Traumahelikopter definitief. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten