Een andere Dordtse band, One
Finger Policy, mocht de spanning voor de albumrelease opbouwen. Een puberende
versie van the Black Keys, zo kunnen deze gasten omschreven worden. Scherper,
vuiler, maar dezelfde pakkende riffs en solo’s als het Amerikaanse duo. Soms maken
de vijf gasten een uitstapje naar een ander genre, zoals Punk en Brit-pop, maar
de basis blijft altijd de Rock. Helaas is One Finger Policy, net als alle
andere pubers, niet altijd even stabiel in hun nummers. De zang zit soms mis en
ook lopen de gitaren elkaar heel af en toe mis. Maar dit zijn slechts kleine
vlekjes op een verder heerlijk optreden. One Finger Policy is energiek en
origineel, een band waar we in de toekomst nog veel meer van gaan horen.
Dan komt de band waarvan er
posters door heel dolhuis zijn opgehangen het podium op. The Donny Brooks
pakken de release van hun eerste plaat duidelijk professioneel aan, te zien aan
onder andere de opbouw van het podium en het lichtplan. Vanaf het eerste nummer
wordt meteen duidelijk waarom; de keiharde rock van deze drie mannen is
volwassen, fel, energiek, fris en vol plezier. De bandleden hebben, nadat ze de
spanning eraf hebben gespeeld, duidelijk veel lol in wat ze doen en dit zorgt
voor nog vettere en energiekere nummers en solo’s. De nummers bevallen goed bij
het publiek en staat lekker mee te bewegen. Door verschillende tempo’s,
geluiden en maatsoorten blijft de muziek de hele tijd interessant. Zo spelen
Dick, Tim en Pascal een klein uur, waarna ze onder luid applaus na een diepe
buiging het podium afgaan om hun CD, die, naast on-Dordrechts goed te zijn, zeer tof is vormgegeven, te verkopen
aan geïnteresseerden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten