1980 jaar nadat jezus gezellig met al z’n volgelingen nog een keer van
het leven genoot, genoot een volgepakt dolhuis van Mister & Mississippi, een
talentvolle folkpop band die sinds het uitkomen van hun album snel terrein
winnen. Twee 3fm-award nominaties, een clubtour met steeds weer uitverkochte
zalen, het gaat goed met dit viertal. Ook in Dolhuis was het een halfuur van
tevoren uitverkocht en kon Mister & Mississippi ook in Dordrecht proberen de
harten van het publiek te veroveren.
Maar eerst mocht
Singer-Songwriter Emil Landman de avond openen. In een volgestampt en rumoerig Dolhuis bracht hij zijn mooie en fragiele liedjes ten gehore, die door het
lawaai in de zaal eigenlijk alleen in de voorste rijen goed te bewonderen
waren. Zonde, want de muziek zit goed in elkaar en de mensen die luisteren
zitten duidelijk erg te genieten. Emil begeleidt zichzelf op gitaar, een lichte,
simpele, maar passende begeleiding, die perfect aansluit aan de mooie liedjes
die met passie en vol overtuiging gezongen worden. Ondanks dat hij niet de
aandacht krijgt die hij verdient, geeft hij een degelijk optreden en ontvangt
na afloop dan ook een daverend applaus.
Dan is het tijd voor het viertal
dat elkaar twee jaar geleden op de Herman Brood Academie ontmoette en sindsdien
in een enorme stroomversnelling is gekomen: Mister & Mississippi. Heel het
podium staat vol met instrumenten, trommels, gitaren, een orgel, pedalen. Dit
is tekenend voor deze band; Mister & Mississippi zit niet aan regels vast,
maar past zich elke keer weer aan het nummer aan, zoals een rivier zich aanpast
aan het landschap. Hierdoor klinkt elk nummer opnieuw bijzonder. Het
overkoepelende genre is het best te bestempelen als dromerige folkpop, of een
combinatie van de zang van Ben Howard, de dromerigheid van The Editors en de
drums van Mumford and Sons. De meeste nummers beginnen zacht en rustig maar
gaan steeds sneller en harder stromen, om uiteindelijk uit te komen in een
draaikolk van muziek. Het knappe hierbij is dat de dromerigheid nooit verloren gaat
maar altijd aanwezig blijft. Dit geeft de muziek iets filmisch. Na ongeveer een
uur spelen bedankt zangeres/percussionist/toetsenist Maxime Barlag “het publiek dat wel stil was”, ook bij Mister & Mississippi was
dit namelijk soms een probleem. Daarna spelen ze nog een nummer om daarna het
publiek eindelijk de mogelijkheid te geven eindelijk weer luidruchtig te
worden.VOOR MEER FOTO'S CHECK: http://flic.kr/s/aHsjEwckaD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten