Destine, bekend in Nederland, maar nog veel groter in het
buitenland, was de afgelopen tijd weer eens in Nederland voor een club tour om
hun nieuwe album ‘Illuminate’ te promoten, die opgenomen werd in Amerika door
mannen die albums van wereldberoemde bands als Paramore, Papa Roach en All Time
Low achter hun naam hebben staan. De tour werd afgesloten in Dordrecht, waar
zanger Robin van Loenen vaak te vinden is.
Al tijdens the Brave stond er een groep van 25 tienermeisjes
voor het podium, die duidelijk niet voor deze vier mannen kwamen en het hele optreden
lang stil bleven staan. De Utrechtse punkrockband won afgelopen voorjaar
bandboost en is sindsdien al meerdere teruggekomen in Dordrecht voor een
optreden hier en daar en er valt te horen waarom! Deze band is als een machine
en trekt zich niks aan van het passieve publiek, ze gaan keihard tekeer en
spelen de mensen die wel interesse hebben volledig plat. Gitaar, bass, drum en
zang past allemaal perfect in elkaar en bij elk nummer zitten die puzzelstukjes
weer op een andere manier. Zanger Erik Korsman zingt en loopt over het podium
en door de zaal alsof hij in een volle alpha tent op Lowlands staat. Maar dat
is wel echt wat deze band is, Ze doen waar ze zelf voor staan, zonder beïnvloeding
van het grote publiek.
Na het optreden van the Brave volgt Who vs Who, en waarbij
the Brave alles vooral hard en agressief was, is Who vs Who vanaf het eerste
nummer vooral heel vrolijk. Vanaf het eerste akkoord straalt deze Amsterdamse band
zoveel positieve energie uit, alle vijf de bandleden lachen en hebben
overduidelijk heel veel plezier in waar ze mee bezig zijn. Bovenal komt de
vrolijkheid door de stem van de beeldschone zangeres, waar onvoorstelbaar veel
emotie in zit. En als er een droevig nummer wordt ingezet blijkt dat ze ook die
emotie in haar stem heeft zitten. Bij een nummer zet ze verkeerd in maar dit
weet ze bij het eerste refrein al goed te zetten, verder speelt ook deze band zo
goed als vlekkeloos en komen er een half uur lang heerlijke post-hardcore en
punkrock nummers langs, waardoor er uiteindelijk zowaar wat begint te bewegen
voor het podium.
Na Who vs Who wordt het podium donker en onder begeleiding
van een hele diepe bass en heel hoog gegil komt Destine op. Vanaf het eerste
nummer is merkbaar dat het hier om een heel ander soort band gaat dan Who vs
Who en the Brave. Hier gaat het om zo zwoel mogelijk kijken, een lief, zacht
stemmetje zonder veel pit, afgezaagde teksten als are you with me, baby I need
you en you take my breath away. Destine heeft maar weinig aandacht voor het
publiek, wat in redelijk groten getale is gekomen. Ze vinden elkaar duidelijk
interessanter. Vaak lijkt het net een toneelstukje wat ze opvoeren, vooral in
de praatjes tussen de nummers door. Bij
Destine gaat het duidelijk niet om plezier te hebben in het maken van muziek,
maar om de fans het naar de zin te maken. Toetsenist Laurens heeft bijvoorbeeld
het grootste deel van de tijd een sample in zijn keyboard zitten, waardoor hij
maar een akkoord in hoeft te drukken en er een hele melodie klinkt, zodat hij
meer tijd heeft om leuk en grappig te doen. Maar het publiek klaagt niet, dit
is Destine hoe ze het willen, ze zingen elk nummer mee en gaan los op de grote
hits als Down en In Your Arms. Destine is punkrock, waar alle scherpe punten van zijn afgehaald, waardoor een brave, kindvriendelijkeband over blijft, maar die wel het hele publiek een geweldige avond bezorgd en een ruim uur lang doen wat het publiek van ze verwacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten