"Het Gat in de Donut", interview met Timeless Hour

Nog maar 3 maanden geleden besloten Joey, Jesse (spreek uit Djessie), Mike en Mark een band te vormen. Deze jonge maar talentvolle muzikanten zochten hun heil in de donkere en duistere klanken van de metal/metalcore, Timeless Hour was gestart. Vorige maand hebben ze hun eerste nummer uitgebracht genaamd “Still Cursed”, opgenomen bij Victor Brandt, de drummer van o.a. The Death Letters en My Worst Case Scenario. Het eerste nummer klinkt zeer professioneel en origineel en beloofd veel goeds. Ook haalden ze een tweede gitarist bij de band, Jesse (spreek uit Jesse). The Sound Of Dordt trok er op uit om deze gasten in hun repetitie in de Popcentrale maar eens te interviewen.

Stel je eens voor, naam, leeftijd, instrument et cetera…
Jesse (Djessie): Ik Ben Jesse, 16 jaar, ik doe de vocals. Mijn favoriete huisdier ehhh…

Bij nader inzien laat het maar bij de eerste 3. Jesse (Jesse): Ik ben Jesse, 14 jaar oud en ik speel gitaar.
Mike: Ik ben Mike, 21 jaar en ik speel basgitaar
Joey: Mijn naam is Joey, 17 jaar en ik ben drummer van Timeless Hour.
Mark: Mark, ik speel gitaar en ben 17 jaar sinds 27 maart.

Hoe zijn jullie bij elkaar gekomen?
Joey: Jesse viel in bij m’n andere band, we wilden verder samen dus hadden we een keer afgesproken op een dinsdag avond. We besloten dat we voor eind december een metalband wilden hebben. Joey kende Mark en Jesse kende Mike. Die waren beide enthousiast en begin Januari hebben we voor het eerst gerepeteerd.

Jullie tweede gitarist is later bij de groep gekomen door middel van audities, wat had hij wat anderen niet hadden?
Jesse: Hij kon mark bijhouden haha
Joey: Hij was enthousiast. hij had meteen een video opgestuurd en uitgezocht hoe hij ons nummer moest spelen.
Mike: En we hadden een blonde nodig voor de band.

Jesse, wat vind je tot nu toe van ze?
Jesse: Ik heb tot nu toe een keer mee gespeeld en ik vind ‘t fucking lauw.

Waarom de naam Timeless Hour?
Jesse: Het is paradoxaal.
Joey: Ja, het heeft iets tegenstrijdigs. Ik wilde iets met timeless.
Jesse: Mike kwam met hourglass.
Mike: Ik zei maar wat hoor, maar tijd is zeg maar overal en toch niets, het is het gat in de donut, het zit er wel, maar eigenlijk is het toch niks.

Wat is jullie stijl?
Mike: We zitten in de richting van de metalcore, door verschillende invloeden van de bandleden en een andere stijl van spelen zijn we uiteindelijk op een originele stijl gekomen.
Mark: Een zakje thee met alle smaken.

Wat zijn jullie Inspiraties?
Joey: Lamb of God.
Mike: Avenged Sevenfold.
Jesse: Trivium
Joey: Ook Killswitch Engage trouwens.
Jesse: Mijn vocals neigen meer de Death-Metal kant op vind ik, à la Parkway Drive.

Wat vinden jullie leuk aan het maken van deze muziek?
Joey: Het geeft een ontzettende kick.
Mike: Het is gewoon super vet om ergens aan te werken en dan uiteindelijk een nummer te zien ontstaan.

Schrijven jullie alleen zelf nummers? Of spelen jullie ook covers?
Joey: We schrijven zelf nummers en zijn van plan ook covers te gaan oefenen, maximaal 1 of 2, om de set op te vullen.
Mike: We zijn nu voornamelijk bezig met het schrijven van eigen nummer.

Hebben jullie al enig idee van welke bands jullie covers gaan spelen?
Mike: Dat is een goeie vraag man haha.
Joey: Persoonlijk zat ik te denken aan Parkway Drive en Lamb of God.

Hoe komen de eigen nummers tot stand? Wie bedenkt de muziek, wie de tekst enzo?
Joey: Jesse brengt de teksten aan.
Jesse: Mike toch ook?
Joey: Inderdaad, Jesse en Mike
Mike: Ja maar echt maar misschien 10% ofzo.
Joey: Mark levert meestal een riff waaruit uiteindelijk het nummer ontstaat, we werken met zn allen die riff dan uit tijdens de repetities.
Jesse: Ik heb ook een stukje aan "nummer 3" geschreven.
Mark: De kers op de taart.

Gaat dat altijd makkelijk of is er wel eens ruzie/discussie?
Joey: We hebben soms repetities waarbij het zo lekker loopt dat we in een keer een nummer schrijven. Vaak duurt het langer omdat we t niet altijd eens zijn.

 Jullie hebben een nummer opgenomen, Still Cursed, bij Victor Brandt (o.a. Drummer Death Letters en My Worst Case Scenario) hoe kwamen jullie bij hem?
Joey: Jesse heeft Victor gevonden.
Jesse: Ik ken Victor al een aantal jaar en toen ik hoorde dat The Brave May Fall er ook op ging nemen dacht ik, als het goed klinkt is en betaalbaar is lijkt het me leuk om daar heen te gaan.

Hoe was het om een nummer op te nemen? Eerste keer? En tevreden over het eindresultaat?
Jesse: Het koste wat moeite omdat vaak niet iedereen kon.
Joey: Als we aan het opnemen waren ging het echt heel snel, alleen bij mark duurde het 600x, maar voor Mark was het ook de eerste keer.
Mike: En Mark heeft gewoon gek moeilijke riffs die amper een paar minuten vol te houden zijn.

En het resultaat? Mark: Ik ben blij met het resultaat.
Jesse: Ik kwam hier toen ie gemixt was en het was echt van woaaaah.
Joey: Ja we waren wel tevreden, Victor heeft het zeker goed gedaan.

Jullie bestaan nog niet zo lang maar al gekke sex, drugs en rock n' roll dingen meegemaakt?
Joey: Nee nee nog niet, moeten we binnenkort wel een keer doen haha.
Mike: Nouja we hadden het pizza avontuur van Mark. Hij heeft toen we aan het opnemen waren een keer een half uur met de Mevrouw van de Domino’s aan de lijn gezeten omdat ie toch echt gevraagd had voor een giraffe op zijn pizzadoos. Uiteindelijk kreeg hij belooft dat er de volgende keer twee giraffes op z’n pizzadoos zouden staan.

Hoe zien de komende maanden eruit? Wat gaan jullie doen? Optreden? Opnemen?
Joey: In mei een nummer opnemen, we wilden in april maar dan ben ik weg. Na de zomervakantie gaan we proberen optredens te regelen en dus gaan we in de zomervakantie een setlist bij elkaar schrijven.
Mike: En elke week repeteren. Liefst twee keer per week zelfs.

Wat willen jullie bereiken? Wat is jullie droom voor Timeless Hour?
Jesse: mijn persoonlijke doel is gewoon zoveel mogelijk muziek maken en de muziek die ik samen met de band maak delen met andere mensen. Mn droom is om natuurlijk gewoon zo veel mogelijk te touren en met grote bands op te treden.
Jesse: mijn droom is om op het grote podium van rock am ring of op download festival (Driedaags Rock/Metal festival in Engeland) te staan en geld te verdienen met muziek.
Mike: Wat ik wil bereiken? Sowieso een album maken waar ik trots op ben en daarna een tour. M’n  droom is openen voor Metallica en headlinen op festivals zoals Download.
Joey: realistisch gezien vooral veel spelen, shit uitbrengen en touren. Mijn droom is ook op de grote festivals spelen en door Amerika touren en voor m’n favoriete bands openen
Mark: ja... Ik wil gewoon een paar leuke albums uitbrengen en mensen laten denken hè dat is een leuke band, een voorbeeldfunctie zijn zegmaar. En mn droom... Dat Avenged Sevenfold en Parkway Drive  in ons voorprogramma staan. Oja. En Metallica.

Timeless Hour op facebook: http://www.facebook.com/TimelessHour123

Ook hebben we een opname gemaakt (of nouja, geprobeerd...) van Still Cursed tijdens de repetitie:

En de officiële versie van Still Cursed:

Bombay Show Pig + The Maydays live @ Powerstage Bibelot Dordrecht 13-04-'13

“Bombay Show Pig, heeft het talent, de liedjes en inmiddels de publiciteit om uit te groeien tot een grote naam in de Nederlandse alternative scène. Nu spelen ze nog op de kleine podia als de Popcentrale, maar voor hoelang nog...?” Zo eindigde de vorige blog over Bombay Show Pig, na hun show in de Popcentrale op 18 mei 2012. Nog geen jaar is een gepaste antwoord op deze vraag. Want Bombay Show Pig is inmiddels een band die bij veel mensen een belletje doet rinkelen en zich zeker een van de grote Nederlandse alto-bands kan noemen. Deze bevestiging lieten ze afgelopen zaterdag horen aan het Dordtse publiek in een goedgevulde Powerstage.

The Maydays mochten het voorprogramma voor hun rekening nemen. Ook geen onbekende in Dordrecht, op 2 juni stond de Rotterdamse Rockband al op de planken in de Bonifatiuskerk voor de eerste editie van Groeten uit Dordt. Sindsdien is het drietal eigenlijk weinig veranderd. The Maydays is nog steeds dezelfde eigenzinnige band. Tussen de nummers door grappig en vrolijk, maar met zeer kritische en felle nummers. Wel is de band in die twee jaar muzikaal erg gegroeid, alles zit goed in elkaar, de nummers zijn afwisselend en rocken hard en er wordt leuk gebruik gemaakt van filmfragmentjes. Al met al zetten The Maydays een show neer die goed verzorgde en voorbereidde show neer met moderne rock en ouderwetse filmpjes.

Waar de show van The Maydays aansloeg, sloegen te stoppen weer uit. Gelukkig deze keer tussen de bands door, maar het zorgde toch voor redelijk wat oponthoud en Bombay Show Pig leek ietwat uit hun concentratie toen ze opkwamen. Het is gewoon wel gewoon de vertrouwde Bombay Show Pig die uit de speakers komt zodra Mathias zijn snaren aanraakt en Linda haar stokken laat neerkomen op de trommels. De bekende nummers van het fantastische album Vulture/Provider worden afgewisseld met nieuwe nummers, waarbij Bombay Show Pig een nog scherpere, dikkere en hardere weg in lijkt te slaan, iets wat als zeer positief beschouwd kan worden en veel beloofd voor een volgend album. Het duo doet waar het bekend om staat, een harde, energieke show neerzetten die de pan uitrockt, maar er komt maar weinig reactie uit het publiek waardoor het nooit echt buitengewoon goed wordt. Toch is het knap dat ondanks deze omstandigheden Bombay Show Pig gewoon ontzettend lekker blijft spelen en er een uur lang muziek uit de speakers komt waar ik persoonlijk in ieder geval niet stil op kon blijven staan.

VOOR MEER FOTO'S CHECK: http://flic.kr/s/aHsjEH5Dr4!!!

Kensington + Sir Yes Sir live @ Powerstage Bibelot Dordrecht 12-04-'13

Soms zit het mee, soms zit het tegen, maar afgelopen vrijdag zat t in het Energiehuis wel heel erg tegen. Wat geplant was om een geweldig feestje te worden, het afsluitende concert van de fantastische tour van Kensington met overal uitverkochte zalen leek in het water te vallen. Of moet ik zeggen zweet? Want door een probleem met de luchtdoorstroom steeg de temperatuur in de volgepakte Powerstage naar onaangenaam hoge temperaturen. Alsof dat nog niet genoeg was vlogen de stoppen er ook nog eens uit waardoor het optreden van Sir Yes Sir lange tijd stil lag. Maar dankzij twee fenomenale optredens werd de temperatuur en het wachten zo vergeten.

Met gladde, strakke kapsels en leuke lachjes kwamen de vijf gasten van Sir Yes Sir het podium op. Mensen checkten hun kaartje nogmaals om te kijken of dit wel echt Sir Yes Sir was en niet One Direction. Zeker als de eerste twee nummers worden gespeeld. Is dit nou een goede support voor zo’n originele rockband als Kensington? Een afgezaagd poprock/poppunk bandje waarbij het alleen om de gillende meisjes gaat?. Het publiek is duidelijk niet erg enthousiast. Totdat tijdens het derde nummer, dat net zo slap begint als de vorige twee, opeens wat kracht wordt gezet tijdens de solo. Het gaat harder en harder, totdat het tot een toppunt komt, de echte Sir Yes Sir ontwaakt. Diepe, vette alternative-rock a là U2. Vanaf dan lijkt het alsof de Nederlands/Belgische combo niet meer te stoppen valt. Totdat, zoals eerder al gezegd, de stoppen eruit vliegen. Sir Yes Sir druipt langzaam af maar komt na de ongewenste break met evenveel kracht terug en sluit de set geweldig af.

Dan wordt het podium leeggehaald en blijven slechts een drumstel, een paar versterkers, microfoons en een piano achter. Dat alles tot in de puntjes is voorbereid, dat blijkt wel wanneer het kwartet hun afsluitende concert van de ´home again´ tour start. Alles klopt, licht, peformance, geluid. Kensington is een achtbaan die zonder pauzes blijft doorrazen. Elk nummer opnieuw klinkt beter dan de vorige, wat elke keer weer onvoorstelbaar is. Elk nummer wat uit deze muziekfabriek komt is direct een potentiele hit. Kensington doet op alle gebieden denken aan bands als The Editors en The Kooks en mag zich wat mij betreft qua niveau ook meten met deze bands, zo goed zit alles in elkaar. Tijdens het eerste deel van de set heeft de band duidelijk last van de warmte, wat niet zo gek is met al die tientallen lampen en +/- 300 man in de zaal, ze staan redelijk veel stil en gaan niet erg los. Maar als ze beseffen dat dit toch echt de afsluiter is van een droom-clubtour halen ze alles uit de kast wat mogelijk is met deze temperaturen. Veel interactie met het publiek is er niet, maar dit past ook wel goed in het mysterieuze wat om Kensington hangt. Na het reguliere optreden strompelen ze al zowat naar achter toe, maar de band al gauw terug om nog drie nummers te spelen. Waarna ze echt opgeveegd kunnen worden. Kensington is een band van wereldklasse, de band die dit jaar het stokje gaat overnemen als grote rockband van Nederland, een titel die de afgelopen jaren in handen was bij bands als Go Back To The Zoo, De Staat en Moke. Het valt alleen te hopen dat de band niet teveel beïnvloed wordt door het blok fan-girls, dat ook gisteravond al de voorste rijen voor het podium bezette. 

Dead Fingers + Il Est Jaques live @ Dolhuis Dordrecht 11-04-'13

De tafeltjes en stoelen waren weer uit de berging gehaald, de kaarsjes aangestoken en de lichten gedimd. Afgelopen donderdag was het weer tijd voor een ontspannend avondje muziek in Dolhuis.

Zanger van de uitbundige rockband Misery Kids Stefan Jaques liet als eerste horen dat rockers ook nog iets anders kunnen dan zoveel mogelijk lawaai maken. Als Il Est Jaques treedt hij op, in zijn eentje met slechts een akoestische gitaar en zijn stem. Met een bijzonder warme stem zingt Jaques zachte, breekbare liedjes, muziek die doet denken aan Bon Iver. Echter is wel zo dat het gitaarspel zo minimaal is dat het soms ietwat saai wordt, niet erg storend maar het zou iets gevarieerder kunnen. Toch raakt hij soms ook in de knoop omdat hij te ingewikkeld doet met de begeleiding. Dit zou mede kunnen komen doordat hij met zoveel focus zingt dat de gitaar wat achter blijft. Verder speelt Il Est Jaques een heerlijk ontspannen optreden met prachtige liedjes en houdt het publiek dat langzaam binnendruppelt geïnteresseerd.

Dan komen Kate Taylor en Taylor Hollingsworth het podium op, het Amerikaanse duo dat samen Dead Fingers vormt. Met hun authentieke country/bluegrass trekken ze je decennia terug in de tijd op een reis door de Verenigde Staten. Tijdens de eerste nummers zak je weg in de dromerige stemmen en lichte riffs en vind je jezelf terug op een bootje dat stroomopwaarts de Mississippi opvaart. Na een paar nummertjes leg je aan en trek je te paard het binnenland in als de gitaren feller worden en het duo wordt aangevuld door een drummer. Zo rij je door het wilde prairielandschap totdat je opgeschrikt wordt door een vlammende solo, waarbij de lieve langharige gitarist Taylor Hollingsworth verandert in de Amerikaanse versie van Spike (gitarist Di-Rect) en met experimentele, progressieve solo’s het dak van Dolhuis eraf blaast. Ondertussen gaat de reis door het wilde westen door en kom je door dorpjes, drink je wat in de saloons en slaap je onder de sterrenhemel. Zo verandert de muziek bij elk nummer, dan weer vrolijk en energiek, dan weer rustig en breekbaar. Uiteindelijk komt de reis uit in een grote stad, de band stapt af van de country en de laatste nummers zitten meer in de richting van de indie-rock. Na nog een zacht liedje zit de reis er dan op en kijk je terug op een fantastische reis, Dead Fingers trakteerde het publiek op een geweldig optreden met prachtige, afwisselende liedjes. Een reis die men niet snel zal vergeten.

HRTZ #11 @ Powerstage Bibelot Dordrecht 06-04-'13

De afgelopen editie van HRTZ, nummertje 11 alweer, was een eerbetoon aan het Dubstep/Drum n’ Bass genre. De eerste editie in de Powerstage van Bibelot, geproduceerd door de Popcentrale, was een doorslaand succes, met een geweldige line-up, enthousiast publiek en fantastisch geluid lijkt HRTZ bijna wel herboren.

HRTZ veteraan DJ Flanger opent de avond en laat als eerst de dubstep door de speakers razen terwijl de eerste mensen binnendruppelen. Een handjevol mensen doet meteen de dansschoenen aan, maar pas als Mr. Delirious achter de knoppen komt te staan steekt het dubstepfeest echt van wal. Deze jonge Zwijndrechtse DJ draait een verrassend goede set van keiharde underground dubstep waarop het publiek niet stil kan blijven staan. Dankzij die zeer goede binnenkomer is een steen gaan rollen die de eerstvolgende vijf uur niet meer zal stoppen. Uxorious & The State nemen het stokje van Delirious over met een portie drum n’ bass die aantoont hoe goed het geluid in de nieuwe zaal is. De bass gaat door merg en been, de hoge tonen maken het publiek wild. Dit publiek wordt geen rust gegund want Spag Heddy
zet de bass voort met een set van eigenzinnige dubstep terwijl inmiddels de zaal goed vol begint te raken en iedereen op en neer gaat. Daarna is het tijd voor Addergebroed, die als producer in de spotlights kwam met het nummer Zodiac en sindsdien in binnen- en buitenland menigten plat speelt met de nieuwste dubstep. Ook in Bibelot draait hij een fantastische set waar het publiek helemaal los gaat. Na nog een korte set van het volledige HRTZ team, Flanger, Uxorious en The State is de draaitafel tussen de grote kubussen voor Limewax. De Tilburger is een van de grote namen in de darkstep en dat laat hij horen. Een set van darkstep, hardstep en drum n’ bass sluit een fantastische avond af, een nieuw type HRTZ en een fantastische verbetering.

The Don't Touch My Croque Monsieurs live @ Powerstage Bibelot Dordrecht 05-04-'13

Na het eerste nummer kondigde de band die gisteravond the powerstage officieel opende zich aan. Dames en heren, welkom wij zijn Kane en we komen bibelot openen. Dit vat de avond goed samen. The Don't Touch My Croque Monsieurs of Beste. Band. Ooit. zoals ze zichzelf noemen maken van de opening een groot vrolijk feest.

Terwijl het publiek aan het dringen was om binnen te komen bij Kane bleef het angstig leeg. Als het optreden een half uur na de officiële aanvangstijd staan er slechts een paar rijen met publiek. De Noord-Amsterdammers zijn hier duidelijk een beetje door teleurgesteld want de eerste nummers klinken niet erg overtuigend en zonder ziel. De nummers zijn echter wel lekker. TDTMCM combineert hiphop met een scala aan andere stijlen . Ska, reggae, rock en punk zijn genres die vaak aangehaald worden. Hier overheen rapt Abel zijn teksten met een kenmerkend Amsterdams accent. Ondertussen draait het publiek het een beetje warm maar als TDTMCM het (aangepaste) nummer Dordrecht inzet gaat het eindelijk echt los. Dit lijkt een omslagpunt voor “de tostiband” want het concert slaat volledig om. De energie die zo kenmerkend is voor hun optredens komt eindelijk echt boven, ze beginnen eindelijk met gevoel te spelen, de achtbaan van energie en lol die TDTMCM normaal gesproken is begint. Een achtbaan die daarna niet meer tot stilstand komt. Sex, Drugs en Rock n’ Roll, dat is de moraliteit van de zeven koppige groep. De nummers zijn lekker divers, redelijk simpel maar dat stoort niet omdat alles wel klopt en heerlijk dansbaar is. De band met de tofste naam van Nederland maakt er uiteindelijk nog een geweldig optreden en memorabele opening van, ondanks dat er zeker 20x zo weinig mensen in de Powerstage stonden dan in de Mainstage.

!!!!!!!VOOR MEER FOTO'S CHECK: http://flic.kr/s/aHsjEBBdxM!!!!!!!!

Marty Graveyard & The Working Men + Speakerpunch live @ Dolhuis Dordrecht 04-04-'13

Slechts een paar uur voordat ze het podium van Dolhuis beklommen werden ze door wantijpop aangekondigd als de band die het festival dit jaar zal openen (daarover later meer). Marty Graveyard en zijn Working Men zijn nog redelijk onbekend, maar met hun aanstekelijke, vrolijke liedjes zou de tweede band die uit The Madd is gegroeid wel eens een van de verassingen deze zomer kunnen worden.

Eerst was echter het podium aan de Dordtse (en omstreken) band Speakerpunch. Ondanks dat ze nog niet echt uit de schaduw treden, speelt de band inmiddels toch redelijk vaak hier en daar en hebben inmiddels alweer vijf jaar ervaring. Dat valt te horen, vanaf het eerste nummer knalt er vette  Hardrock uit de speakers. Al gauw staat er een brede lach op de gezichten van alle bandleden die er het hele optreden niet meer af gaat. Speakerpunch staat met een bijzondere hoeveelheid energie en plezier op het podium, wat langzaam het publiek wat zich ophoopt bij de bar nieuwsgierig maakt en naar voren lokt. Hier trakteert de vijfkoppige band ze op een zeer goede en diverse set. Speakerpunch rockt simpelweg kei- en keihard en is een van die zeer talentvolle bands die in Dordrecht verstopt zitten.

Dan wordt de microfoon midden op het podium zeker een halve meter omlaag geschroefd, want de uit de kluiten gewassen bassist van Speakerpunch verlaat samen met zijn band het podium en maakt plaats voor Marty Graveyard. Toen The Madd werd opgeheven heeft hij zijn drumstel aan de kant geschoven, de microfoon gepakt een een gitaar om gedaan. Ook vormde hij een nieuwe band om zich heen, The Working Men. Inmiddels is dolhuis redelijk vol geraakt als Marty en kornuiten de eerste tonen spelen. De muziek zit duidelijk nog steeds in het zelfde gebied als waar The Madd voorheen zat, jaren 60’ rock, maar is alleen iets harder, scherper en serieuzer, de muziek heeft meer ballen. Toch is de invloed van the beatband uit Rotterdam nog duidelijk te horen, zeker in de twee covers die Marty Graveyard speelt van The Madd. Dit is echter totaal niet erg want de nummers van The Madd zijn nog steeds geweldig en het zou zonde zijn om in de vergetelheid te raken. Ook is Marty nog niet het hoge “calimero” stemmetje kwijt dat zo kenmerkend was voor The Madd. Verder is Marty Graveyard vooral heel erg Marty Graveyard, een frisse, energieke, vrolijke, zomerse band. Naast de eigen nummers en nummers van The Madd komen er ook nog covers van The Creedence Clearwater Revival en The Contours langs. Dit maakt het een zeer afwisselend en leuk optreden van een band waar we deze zomer vast meer over gaan horen.