Voordat het tijd is voor de Canadezen mogen eerst nog een
Australische en een Amerikaanse band het publiek opwarmen. Eerst is het podium
voor de Amerikanen van Palisades. Palisades is een schoolvoorbeeld van wat er
gebeurd als Screamo toegankelijk gemaakt probeert te worden voor een zo groot mogelijk publiek. De band heeft twee
gezichten. Het enige gezicht is het welbekende emo/metalcore bandje, denk aan
Asking Alexandria en Of Mice and Men. Het andere gezicht is een hippe top 40
mix van Dubstep, Techno en Trap. Dit levert een bizarre mix, en niet in
positieve zin. De twee kanten van Pallisades zijn als water en vuur, het past
totaal niet bij elkaar. Op het moment dat de metalcore oploopt tot een
breakdown, gaat het daarna opeens over in een techno beat, wat erg vreemd
aanvoelt. Daarbij komt nog dat de band erg slecht gemixt is. Bijna het hele
optreden is alleen de Bas, basedrum en zang te horen. Het is niet dat er niet
met Metalcore geëxperimenteerd mag worden, maar het lijkt wel alsof Pallisades
zonder na te denken twee zo populair mogelijke genres heeft gepakt en bij
elkaar gestopt. 
Dan is het tijd voor de 5 Australische heren van Dream on,
Dreamer. Helaas wordt het daarmee niet veel beter. Dit maal gelukkig geen
dubstepsamples, maar wel dezelfde dikke ultra-commerciële laag die over de
muziek is heen gesmeerd. Dream on, Dreamer is Post-Hardcore waar alle scherpe
hoeken vanaf geschuurd zijn. Schattige jongetjes op het podium, zwoele teksten
en bovenal, cleane gitaren. Als de band begint te spelen lijkt het eerst alsof
de gitaren weer niet te horen zijn. Maar na beter luisteren, blijkt dat de
gitaren een soort synth-achtige lijntjes spelen. Doordat ze dat ongeveer drie
kwart van de tijd doen, valt echt alles weg wat deze band maar in de buurt van
Post-Hardcore kan brengen. De momenten dat de gitaren wel wat distortion erin
draaien, wordt Dream on, Dreamer wel iets beter, maar nog steeds blijft het
ongeïnspireerd zonder een greintje originaliteit.
Gelukkig is het dan eindelijk tijd voor Silverstein. Het
Canadese vijftal maakt al heel snel de avond een stuk beter. Met hun rauwe
Post-Hardcore blazen ze direct het vervelende gevoel was is overgebleven na
Palisades en Dream on, Dreamer weg. Post-Hardcore wordt aangevuld met Metal en
Mathcore riffs, zowel de cleane als de screamo zang van vocalist Shane Told
klinken krachtig, energiek en oprecht. Ondanks de grootte van de band voelt het
Optreden toch persoonlijk. De interactie tussen band en publiek voelt natuurlijk
en echt. Dit alles zorgt ervoor dat de zaal voor het eerst echt het gevoel
krijgt los te gaan. Er wordt dus volop gemosht en er komt af en toe zelfs een
crowdsurfer langs. Silverstein laat horen hoe je Metal/Hardcore toegankelijk moet
maken, zonder dat de basis van de muziek te veel verloren gaat. En daarmee
maken ze van deze avond toch nog een succes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten