De Staat + Ian Clement live @ Main Stage Bibelot Dordrecht 07-12-'13

In september liet de Staat in DordtYart al even horen waarom ze ook alweer de beste band van Nederland zijn, maar dat was niet genoeg voor de vijf mannen uit Nijmegen. Afgelopen zaterdag waren ze terug in Dordrecht, om in een stampvol Bibelot het nogmaals te flikken en het dak eraf te blazen met hun ritmische, experimentele, alternatieve rock.

Waar het voor de Staat inmiddels alweer twee jaar terug is dat ze in Bibelot stonden, ligt dat voor voorprogramma Ian Clement verser in het geheugen. Hij stond in 2012 met zijn band Wallace Vanborn nog in de Bonifatius Kerk. Maar deze avond speelt de Belg niet de Harde Stoner Rock die we gewend zijn van Wallace Vanborn, maar een donkere, zware Rock met folk invloeden. De Stoner Rocker schemert op sommige momenten zeker nog door Clement heen, maar hij weet er iets fris en origineels mee te doen met zijn solo project. Het geheel klinkt lekker in de zaal die tijdens het optreden voller en voller stroomt, het enige minpuntje is dat de gitaar erg zacht staat tijdens sommige nummers en vaak niet boven de rest van de band uitkomt. Maar al met al staat de muziek van Ian Clement en zijn band als een huis. Ook de lichteffecten voegen veel toe aan het geheel, dit beloofd wat voor de rest van de avond.

Nadat de instrumenten van Ian Clement zijn  weggeveegd is het tijd voor de Staat. De zaal is net zoals twee jaar geleden vol als de Staat opkomt. Het vijftal opent met 2 nummers van de nieuwe plaat I_Con, een plaat die, zo aan het eind van het jaar, zeker bestempeld mag worden als een van de beste platen van 2013. Voor de volgende nummers grijpt de band terug naar de vorige platen Wait For Evolution en Machinery en valt goed te horen hoe de Torre, Rocco, Jop, Verdan en Tim zich door de jaren heen ontwikkeld hebben. De muziek is complexer en diverser geworden, zonder dat de essentie en de feel van De Staat is verdwenen. Ook zijn de oude nummers hier en daar wat opgeleukt om de nummers fris te houden. Ook hierbij is dit gelukkig op een secure manier gedaan zonder aan het fundament van het nummer te zitten. 

Na 4 à 5 nummers begint op te vallen dat De Staat ook volwassener geworden is. Waar de sfeer bij

vorige optredens licht was en vrolijk was en er een duidelijke connectie tussen band en publiek was, is de sfeer ditmaal donker en mysterieus. Op een goede manier moet er wel bij gezegd worden, want het wordt op een professionele doch niet ongeïnteresseerde manier uitgevoerd. Door de lichtshow, die veel met silhouetten, harde schaduwen en donkere kleuren werkt, samen met het weinige praten tussen de nummers door creëert De Staat een andere, meer theatraal gevoel bij de eerste helft van het optreden. Ondertussen speelt de band lekker door.

Het spel is nog even goed als het altijd al was, zo niet beter. Toetsenist Rocco is gelukkig weer echt toetsenist geworden en pakt nog maar zelden een gitaar op, wat bijdraagt aan de diepte van de nummers, drummer Tim en gitarist Verdan zorgen voor de fantastische solide basis die De Staat zo kenmerkt en bassist Jop zorgt dat het geheel grooved als een malle. Gitarist/zanger Torre blijkt weer de perfecte frontman te zijn. Energiek zonder te overdrijven, in de spots zonder de rest van de band ondergeschikt te maken en een fantastische zanger.

De Set bestaat ongeveer half om half uit oude en nieuwe nummers, wat een prettige verhouding is. Daarnaast wordt ook de cover van Jason Derulo’s Talk Dirty gespeeld, waarbij Rocco zijn hip-hop skills eens laat horen. Torre kiest er net voor het eind van de set intuitief voor opeens nog The Fantastic Story of the Underground Man te spelen. Dit is typerend voor de tweede helft voor het optreden, waar toch weer de oude, vertrouwde De Staat doorschemert. Er wordt meer gegrapt tussen de nummers, en de sfeer is iets minder zwaar. Al met al zet De Staat weer een memorabel goed optreden neer, waarmee het nogmaals bewijst echt het beste te zijn wat Nederland op dit moment qua bands te bieden heeft.