donderdag 19 december 2013

Soul Sister Dance Revolution live @ Power Stage Bibelot Dordrecht 14-12-‘13

Als onverwachts voorprogramma van Di-Rect bliezen ze het publiek al weg, op Big Rivers lieten ze een krater achter in de houttuinen, en afgelopen zaterdag kwamen ze weer voor ravage zorgen in Dordrecht. Vijf mannen uit Den Haag die overal waar ze komen een diepe indruk achter laten, Soul Sister Dance Revolution.

Maar voordat SSDR het podium betreden mag eerst Automatic Sam aantreden. Helaas, want deze band valt erg tegen. Niet dat de vier mannen van deze Haagse Rockband niet kunnen spelen. Welnee, met de uitvoering is niks mis en is op sommige momenten zelfs erg goed, maar inhoudelijk mist Automatic Sam het nodige. Het viertal speelt een mix van stoner/punkrock, maar het voelt allemaal erg afgezaagd en zonder eigen visie. De nummers missen iets eigens, iets bijzonders, iets unieks. Daarnaast duurt het merendeel erg lang, té lang. En omdat er binnen een nummer weinig afwisseling zit, worden deze nummers daardoor ontzettend saai en repetatief. Door dit alles zakt Automatic Sam in een gat en weet daar niet uit te komen.

Gelukkig is het dan tijd voor Soul Sister Dance Revolution. Ze steken meteen lekker van wal met de twee van de meest rockende nummers van hun eerste plaat, Baby Gaselle en Playground Kids, met daar tussenin een nieuw/niet uitgebracht nummer, Submarine. Tijdens die eerste drie nummers is direct te horen waarom iedereen die deze band live ziet verliefd wordt op deze vijf mannen. De mix van een duwende beat, de groovende bass en schreeuwende gitaar zorgt vanaf het eerste nummer, elk concert weer voor een ware dance revolution, niemand kan stil blijven staan.

Dan gaat de set door met een paar nummers die op de plaat wat rustiger zijn, Hearts, Start a War en Soldiers. Live rocken deze nummers echter bijna even hard als de wat heaviere nummers. Bij Soul Sister Dance Revolution is er geen plek voor fangirl-aantrekkend, zwijmelend, afgezaagd feel-good-praatjes-houdend gedoe. Deze band wil plezier maken, feesten en vooral keihard rocken. Ook de rest van de set blijft de Revolution maar doorgaan. Soul Sister Dance Revolution trekt het publiek mee in een achtbaan zoals niet vaak is gebeurt de afgelopen jaren.
De nummers zijn puur, origineel en vooral ontzettend energiek. Nergens slappe hap, maar een uur lang kei- en keihard rocken. Het pure en originele blijkt ook als zanger Thomas van der Want even moet improviseren omdat er iets mis is met het drumstel. Hij begint dan spontaan van zijn “soloalbum” het geïmproviseerde nummer Marieke spelen wat zowel geniaal als ontzettend humoristisch uitpakt. Soul Sister Dance Revolution is opstandig en eigenwijs en toch hip, dus geen  punkrock bandje met leden die in de jaren 80’zijn blijven hangen. En voordat je het weet spelen ze dan al het laatste nummer, Psilo. Natuurlijk komen ze daarna gelukkig nog terug om het laaiend enthousiaste publiek te trakteren op nog twee toetjes, Limousine en I hate rock ’n roll. En zelfs daarna zie je dat deze mannen het liefst nog een uur door zouden willen spelen, maar meer nummers dan dit hebben ze niet. Maar met de dertien nummers die Soul Sister Dance Revolution nu heeft, speelt de band uit Den Haag in Bibelot het beste optreden van in ieder geval dit najaar, en misschien wel van heel 2013. 

dinsdag 17 december 2013

Cortonville Presents... live @ Power Stage Bibelot Dordrecht 13-12-'13

In Bibelot geen ongeluk op vrijdag de 13e. Integendeel, de bezoekers van Bibelot deze avond hebben juist geluk met een fantastische programmering. Van alle 12 mannelijke muzikanten is er geen enkele zonder baard. Dat kan maar een ding betekenen. Lekker rocken, verzorgt door Cortonville met Tenement Kids, Gingerpig en Black Bottle Riot op het podium.

Tenement Kids is de eerste band die deze avond mag gaan rocken op het Dordtse podium. De band ligt bij sommigen nog redelijk goed in het geheugen want in maart stonden ze nog in Dolhuis samen met The Road Home. Gelukkig is het niet vervelend deze band nogmaals te zien, want Tenement Kids rockt als een tierelier. Hun super strakke bluesrock heeft iets relaxed, terwijl hij toch perfect getimed is. Ritmisch is het Utrechtse zestal geniaal, hun riffs zijn aanstekelijk en solo’s ronduit fantastisch.

Dan is het tijd voor Gingerpig, de nieuwe band van Boudewijn Bonebakker, ex-gitarist van Gorefest. En met zijn nieuwe band is hij een flink andere kant opgegaan. Geen geschreeuw en deathmetal meer, maar een mix van Stoner en hardrock, met hier een daar een vleugje slow en bluesrock. Een heerlijke combinatie die ook erg goed wordt uitgevoerd. En niet alleen de fantastische riffs en zang van Bonebakker, maar ook, ondanks dat ze een beetje op de achtergrond staan, bassist Sytse Roelevink en drummer Maarten Poirters staan ontzettend hard te grooven.


Tenslotte is het podium voor Black Bottle Riot. De vier Nijmegenaren zijn hot, zo stonden ze laatst nog in De Wereld Draait Door en wordt hun nieuwe album Soul in Exile overal goed ontvangen. En in de Powerstage laten ze even horen waarom. De vier mannen zijn perfect op elkaar ingespeeld, de gitaren spelen scherpe, keiharde riffs en de bluesrock swingt als een malle. Maar bovenal, Black Bottle Riot heeft zichtbaar veel plezier tijdens het spelen en dat is terug te horen in de muziek, die begint daardoor echt te leven. 

donderdag 12 december 2013

De Staat + Ian Clement live @ Main Stage Bibelot Dordrecht 07-12-'13

In september liet de Staat in DordtYart al even horen waarom ze ook alweer de beste band van Nederland zijn, maar dat was niet genoeg voor de vijf mannen uit Nijmegen. Afgelopen zaterdag waren ze terug in Dordrecht, om in een stampvol Bibelot het nogmaals te flikken en het dak eraf te blazen met hun ritmische, experimentele, alternatieve rock.

Waar het voor de Staat inmiddels alweer twee jaar terug is dat ze in Bibelot stonden, ligt dat voor voorprogramma Ian Clement verser in het geheugen. Hij stond in 2012 met zijn band Wallace Vanborn nog in de Bonifatius Kerk. Maar deze avond speelt de Belg niet de Harde Stoner Rock die we gewend zijn van Wallace Vanborn, maar een donkere, zware Rock met folk invloeden. De Stoner Rocker schemert op sommige momenten zeker nog door Clement heen, maar hij weet er iets fris en origineels mee te doen met zijn solo project. Het geheel klinkt lekker in de zaal die tijdens het optreden voller en voller stroomt, het enige minpuntje is dat de gitaar erg zacht staat tijdens sommige nummers en vaak niet boven de rest van de band uitkomt. Maar al met al staat de muziek van Ian Clement en zijn band als een huis. Ook de lichteffecten voegen veel toe aan het geheel, dit beloofd wat voor de rest van de avond.

Nadat de instrumenten van Ian Clement zijn  weggeveegd is het tijd voor de Staat. De zaal is net zoals twee jaar geleden vol als de Staat opkomt. Het vijftal opent met 2 nummers van de nieuwe plaat I_Con, een plaat die, zo aan het eind van het jaar, zeker bestempeld mag worden als een van de beste platen van 2013. Voor de volgende nummers grijpt de band terug naar de vorige platen Wait For Evolution en Machinery en valt goed te horen hoe de Torre, Rocco, Jop, Verdan en Tim zich door de jaren heen ontwikkeld hebben. De muziek is complexer en diverser geworden, zonder dat de essentie en de feel van De Staat is verdwenen. Ook zijn de oude nummers hier en daar wat opgeleukt om de nummers fris te houden. Ook hierbij is dit gelukkig op een secure manier gedaan zonder aan het fundament van het nummer te zitten. 

Na 4 à 5 nummers begint op te vallen dat De Staat ook volwassener geworden is. Waar de sfeer bij
vorige optredens licht was en vrolijk was en er een duidelijke connectie tussen band en publiek was, is de sfeer ditmaal donker en mysterieus. Op een goede manier moet er wel bij gezegd worden, want het wordt op een professionele doch niet ongeïnteresseerde manier uitgevoerd. Door de lichtshow, die veel met silhouetten, harde schaduwen en donkere kleuren werkt, samen met het weinige praten tussen de nummers door creëert De Staat een andere, meer theatraal gevoel bij de eerste helft van het optreden. Ondertussen speelt de band lekker door.

Het spel is nog even goed als het altijd al was, zo niet beter. Toetsenist Rocco is gelukkig weer echt toetsenist geworden en pakt nog maar zelden een gitaar op, wat bijdraagt aan de diepte van de nummers, drummer Tim en gitarist Verdan zorgen voor de fantastische solide basis die De Staat zo kenmerkt en bassist Jop zorgt dat het geheel grooved als een malle. Gitarist/zanger Torre blijkt weer de perfecte frontman te zijn. Energiek zonder te overdrijven, in de spots zonder de rest van de band ondergeschikt te maken en een fantastische zanger.


De Set bestaat ongeveer half om half uit oude en nieuwe nummers, wat een prettige verhouding is. Daarnaast wordt ook de cover van Jason Derulo’s Talk Dirty gespeeld, waarbij Rocco zijn hip-hop skills eens laat horen. Torre kiest er net voor het eind van de set intuitief voor opeens nog The Fantastic Story of the Underground Man te spelen. Dit is typerend voor de tweede helft voor het optreden, waar toch weer de oude, vertrouwde De Staat doorschemert. Er wordt meer gegrapt tussen de nummers, en de sfeer is iets minder zwaar. Al met al zet De Staat weer een memorabel goed optreden neer, waarmee het nogmaals bewijst echt het beste te zijn wat Nederland op dit moment qua bands te bieden heeft.

woensdag 4 december 2013

The Toasters live @ Power Stage Bibelot Dordrecht 30-11-’13

Bijna december, dus de vingers en tenen beginnen er alweer af te vriezen en de regen maakt t allemaal nog een stukje erger. Daarnaast was je net te laat om een kaartje voor Kane te kunnen bemachtigen en zit je dus flink in je winterdepressie. De oplossing? Lekker zomers skanken, en dat kon afgelopen zaterdag in Bibelot, en hoe!

De hoofdact van de avond is de wereldberoemde band The Toasters, maar eerst mogen de mannen en vrouwen van Bang The Skillet het publiek alvast warm maken. En dat doet deze Delftse band erg goed. De mix van Ska en Rocksteady straalt relaxheid, vrolijkheid en warmte uit. Ondanks dat de volle zaal nog redelijk star is, heeft Bang The Skillet er duidelijk zin in en speelt een geweldig optreden.



Dan is het tijd voor The Toasters. Deze Amerikaanse band laat al 32 jaar hun publiek genieten van heerlijke ska, maar is sinds 1981 wel flink veranderd. Op de gitarist/zanger na lijkt het dat alle bandleden ten tijde van de oprichting van The Toasters nog niet op deze aarde rondliepen. Dat laat echter de pret niet drukken, want vanaf het eerste nummer swingen The Toasters als een malle en is het onmogelijk om stil te blijven staan. Van voor tot achter is het publiek in beweging, eigenlijk ook niet gek met een band die in de jaren zoveel ervaring heeft opgebouwd. De band voelt nog steeds even brutaal als hij tientallen jaren geleden moet zijn geweest, met hun opstandige teksten en hun controversiële boodschap. The Toasters weten voor meer dan een uur de zon te laten schijnen in de Power Stage van Bibelot, en lekker dat dat is!

maandag 2 december 2013

Silverstein live @ Main Stage Bibelot Dordrecht 29-11-'13

Afgelopen vrijdag behaalde Bibelot een nieuwe mijlpaal in het nieuwe gebouw. De eerste band met meer dan een miljoen likes op Facebook stond op de planken van de Main Stage. Niemand minder dan het Canadese Silverstein was naar Dordrecht gehaald om daar hun enige Nederlandse show van de tour te geven.

Voordat het tijd is voor de Canadezen mogen eerst nog een Australische en een Amerikaanse band het publiek opwarmen. Eerst is het podium voor de Amerikanen van Palisades. Palisades is een schoolvoorbeeld van wat er gebeurd als Screamo toegankelijk gemaakt probeert te worden voor een  zo groot mogelijk publiek. De band heeft twee gezichten. Het enige gezicht is het welbekende emo/metalcore bandje, denk aan Asking Alexandria en Of Mice and Men. Het andere gezicht is een hippe top 40 mix van Dubstep, Techno en Trap. Dit levert een bizarre mix, en niet in positieve zin. De twee kanten van Pallisades zijn als water en vuur, het past totaal niet bij elkaar. Op het moment dat de metalcore oploopt tot een breakdown, gaat het daarna opeens over in een techno beat, wat erg vreemd aanvoelt. Daarbij komt nog dat de band erg slecht gemixt is. Bijna het hele optreden is alleen de Bas, basedrum en zang te horen. Het is niet dat er niet met Metalcore geëxperimenteerd mag worden, maar het lijkt wel alsof Pallisades zonder na te denken twee zo populair mogelijke genres heeft gepakt en bij elkaar gestopt.


Dan is het tijd voor de 5 Australische heren van Dream on, Dreamer. Helaas wordt het daarmee niet veel beter. Dit maal gelukkig geen dubstepsamples, maar wel dezelfde dikke ultra-commerciële laag die over de muziek is heen gesmeerd. Dream on, Dreamer is Post-Hardcore waar alle scherpe hoeken vanaf geschuurd zijn. Schattige jongetjes op het podium, zwoele teksten en bovenal, cleane gitaren. Als de band begint te spelen lijkt het eerst alsof de gitaren weer niet te horen zijn. Maar na beter luisteren, blijkt dat de gitaren een soort synth-achtige lijntjes spelen. Doordat ze dat ongeveer drie kwart van de tijd doen, valt echt alles weg wat deze band maar in de buurt van Post-Hardcore kan brengen. De momenten dat de gitaren wel wat distortion erin draaien, wordt Dream on, Dreamer wel iets beter, maar nog steeds blijft het ongeïnspireerd zonder een greintje originaliteit.


Gelukkig is het dan eindelijk tijd voor Silverstein. Het Canadese vijftal maakt al heel snel de avond een stuk beter. Met hun rauwe Post-Hardcore blazen ze direct het vervelende gevoel was is overgebleven na Palisades en Dream on, Dreamer weg. Post-Hardcore wordt aangevuld met Metal en Mathcore riffs, zowel de cleane als de screamo zang van vocalist Shane Told klinken krachtig, energiek en oprecht. Ondanks de grootte van de band voelt het Optreden toch persoonlijk. De interactie tussen band en publiek voelt natuurlijk en echt. Dit alles zorgt ervoor dat de zaal voor het eerst echt het gevoel krijgt los te gaan. Er wordt dus volop gemosht en er komt af en toe zelfs een crowdsurfer langs. Silverstein laat horen hoe je Metal/Hardcore toegankelijk moet maken, zonder dat de basis van de muziek te veel verloren gaat. En daarmee maken ze van deze avond toch nog een succes.