33 jaar geleden verstoorden duizenden punkers de intrede van een nieuwe
monarch, Beatrix toentertijd. Nu, de dag voordat de poppenkast weer begint en
het stokje wordt doorgegeven aan de volgende overbetaalde nietsnut, is er veel
veranderd, punkbands worden uit het buitenland gehaald, moeten naar de kleine
zaal verhuist worden door lage opkomst van publiek, maar een ding blijft
hetzelfde: de muziek.
Twee Amerikaanse bands en een Oostenrijkse staan op het programma deze avond. De vier Oostenrijkse mannen van Astpai mogen de avond openen. In een zaal die nog niet erg vol is begint de band. Er lijken in de eerste nummers een paar geluidsproblemen maar die zijn al gauw opgelost, waarna de band pas echt goed op gang komt. Snel, hard en kort is een goede omschrijving van de muziek van Astpai. De nummers volgen elkaar bijna altijd door elkaar opgevolgd zodat er zoveel mogelijk in een halfuur passen. Ze zijn heel erg punk met soms beetje hardcore-punk en zitten goed in elkaar. Het publiek wat al binnen is geniet met volle teugen. De enige minpuntjes zijn het feit dat de zang op een paar momentjes net niet de kracht heeft die de muziek vraagt en het licht dat niet goed is afgesteld op de band, waardoor ze redelijk vaak in duisternis gehuld zijn. Toch geeft Astpai een show weg die qua niveau zeer hoog is voor een eerste voorprogrammaband.
Dan begint tijdens het ombouwen
de zaal eindelijk goed vol te lopen en als Smoke or Fire opkomt is de zaal
bijna vol. Astpai klonk al heel volwassen en goed uitgevoerd maar Smoke or Fire
gaan hier meteen al met een paar stappen overheen. De band is al 15 jaar bezig
en dat is te horen. De boosheid, kracht en energie die doorklinkt bij het
Amerikaanse viertal is fenomenaal. Dit is zoals punk hoort te klinken. Ook zijn
de nummers gecompliceerder dan bij Astpai. Waar het bij de Oostenrijkers vaak
drie akkoorden in een bepaald slagje en een riff op het eind waren gaat de
muziek technisch gezien bij de Amerikanen veel verder. De gitaren wisselen meer
af van slagjes, gaan tegen elkaar in en vlechten zich door elkaar heen. Er
zitten meer extra’s in de muziek en is overall gewoon een stuk interessanter.
De volle zaal geniet van Smoke or Fire maar gaat nog niet echt los. Wel krijgen
de vier muzikanten na afloop een terecht daverend applaus.
Dan is het de beurt aan de band
waar de hele zaal voor is gekomen, Less Than Jake. De Amerikaanse Ska-punk band
speelt deze avond in Bibelot hun enige optreden in Nederland en dat is
natuurlijk reden voor een feestje. Maar dat is niet het enige, ook is trombonist
Buddy jarig. Hierdoor volgt een concert met een hoeveelheid chaos en drukte die
ongekend is. Tussen de nummers door schreeuwen alle vijf de bandleden door
elkaar heen, ze rennen constant alle kanten op op het podium, halen mensen uit
het publiek omdat ze op Slash en Weird Al Yankovic lijken. Naast dat dit heel
erg amuserend is, maakt het het publiek ook nog extra pumped-up voor de nummers
zelf, waarin het allemaal pas echt losgaat. De nummers hebben punk als basis,
maar worden opgevuld met skadeuntjes van de saxofoon en trombone. Dit maakt de
muziek, ondanks de serieuze teksten, heel vrolijk. Dit maakt het publiek ook
vrolijk en dit maakt het hele concert zeer gezellig en vriendelijk. Nadat de
vijf mannen van Less than Jake zeker een uur gespeeld te hebben valt misschien wel te
concluderen dat dit het beste concert in het nieuwe Bibelot tot nu toe
was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten