Claw Boys Claw + BlackboxRed live @ Main Stage Bibelot Dordrecht 24-05-'13

Claw Boys Claw, de band die al lang voordat ik geboren werd de Nederlandse poppodia onveilig maakte, stond gisteravond weer in bibelot. Is de band na 30 jaar niet hopeloos verouderd? Zouden ze niet plaats moeten maken voor bands als het voorprogramma BlackboxRed? Deze vragen beantwoorden de vier rockers gister met anderhalf uur muziek.

BlackboxRed was dus het voorprogramma en een 180 graden draai ten opzichte van Claw Boys Claw. Hier geen subtiele, gladde, oude muzikanten, maar twee jonge honden die zoveel mogelijk lawaai proberen te maken op hun gitaar en drumstel. In de schaduw van de apparatuur van Claw Boys Claw spelen zangeres/gitariste Eva en Drummer Stefan een stijl die lijkt geïnspireerd op de heavy stukken uit de nummers van Bombay Show Pig, dit element hebben de twee gepakt, verbeterd en tot in de perfectie uitgewerkt. BlackboxRed is hard, kei en kei hard, maar ook met frisse, originele elementjes en patroontjes. Ook op de goede momentjes even wat terughoudender zodat het niet teveel van hetzelfde wordt. Op de combinatie van rock en grunge die hieruit komt is het onmogelijk stil te blijven staan, tenminste, voor de band in ieder geval, die helemaal losgaat op het podium op een manier waar de bandleden van Claw Boys Claw acuut het van in hun rug krijgen. Ook voor het jongere gedeelte van het publiek is BlackboxRed zeer dansbaar. Helaas staat het oudere publiek, wat een overgrote meerderheid uitmaakt, er wat onhandig bij en weet niet wat te doen. Gelukkig maakt dit de twee Leeuwardse muzikanten niet uit en rocken ze gewoon het hele concert door. BlackboxRed is een fantastische band waar we in de toekomst vast nog meer van gaan horen. En die we misschien wel binnenkort nog eens in Dordrecht kunnen bewonderen…

De zaal is inmiddels goed volgestroomd met rockers van weleer als de vier mannen van Claw Boys Claw het podium opkomen. Ondanks dat alleen zanger Peter te Bos en gitarist John Cameron de enige twee zijn die er sinds de oprichting in 1983 bij waren, straalt Claw Boys Claw vanaf de eerste tonen zoveel ervaring uit. De twee oer-rockers trekken als het ware bassist Marcus Bruystens en drummer Jeroen Kleijn mee in die onmetelijke geschiedenis van optredens en rockavonturen. De muziek die hieruit voorkomt is iets wat rockbandjes van nu niet meer bereiken. Elke vezel straalt rock uit. Dit komt mede doordat er vier fantastische muzikanten op het podium staan. De diepe stem van Peter laat nog steeds alle meisjesharten (of inmiddels alle middelbareleeftijd-vrouwenharten) smelten, John zorgt in z’n eentje op zijn gitaar voor het overgrote deel van de begeleiding, naar het basspel van Marcus kan je blijven kijken, zoals hij met zijn vingers over de snaren loopt en ondertussen zit Jeroen achter zijn drumstel er stilletjes voor te zorgen dat het allemaal goed blijft lopen. Het publiek vergeet de rugpijn, de rimpels en de uitvallende haren en waant zich weer in de jaren ’80, overal wordt lekker gedanst. De sfeer is fantastisch door de manier waarop de band met het publiek omgaat. Geen kapsones, geen sterallures, Claw Boys Claw is net zo gewoon als ieder ander in deze zaal. Dit wordt nog meer bevestigd als Peter te Bos de zaal induikt en terwijl hij door blijft zingen de zaal doorstruint en zelfs een camera meepakt en gaat kijken hoe het uitzicht op het balkon is. Na een nummer heeft hij er nog geen genoeg van tussen het publiek en dus roept hij ook John en Marcus de zaal in. Deze actie maakt het publiek nog enthousiaster dan ze al waren. Claw Boys Claw toont dat na dertig jaar de parkeergaragerock nog steeds leeft, en hoe!

VOOR MEER FOTO'S CHECK: http://flic.kr/s/aHsjFqqpvi!!!!