Het is een veel
voorkomende verschijning, bands die teruggrijpen naar het verleden. Terug naar de 80’s disco of de 60’s psychedelica. Maar verder dan de Tweede Wereldoorlog
gaan de meeste bands niet terug. Maar ook voor 1940 werd er leuke muziek
gemaakt, zo bewees Maison du Malheur afgelopen vrijdag in Bibelot.
Voordat de Pre-War Bluesband Maison Du Malheur de zaal komt
vermaken is het eerst de beurt aan twee Singer-Songwriters, te beginnen met Tom
Gerritsen, op het podium The T.S. Eliot Appreciation Society, een Utrechtse
indie-folk troubadour. In de nog rustige zaal speelt de lange zanger zijn betoverende
liedjes. Zichzelf fantastisch begeleidend, Tom Gerritsen speelt tokkelend zowel
bass als melodielijnen op gitaar, zingt hij met een fijne, rustige stem mooie
folkliedjes. De nummers voelen vertrouwd en toch soms met een zweem van
experimentele muziek. Het optreden in het geheel is soms een beetje knullig, zo
kan Tom zijn mondharmonica niet vinden, maar dit heeft ook wel zijn charmes.
Het is erg zonde dat het weinige publiek dat er is, zo hard staat te praten dat
ze duidelijk boven het publiek uitkomen, want dat doet onder voor de fijne
liedjes die The T.S. Eliot Appreciation Society ten gehore brengt.
De tweede Singer-Songwriter komt van wat verder weg dan
Utrecht. Milwaukee, Wisconsin is de woonplaats van Joseph Huber. Deze folkzanger
is als het ware een one-man-band, met zijn koffer als bassdrum, zijn
tamboerijn, mondharmonica en natuurlijk gitaar en stem. De muziek die de
Amerikaan uit de speakers laat klinken is een stuk traditioneler dan die van
Tom Gerritsen. Authentieke Amerikaanse Folk/Bluegrass speelt Joseph Huber.
Terwijl alle ledematen tegelijk druk bezig zijn produceert hij heerlijk
ontspannen liedjes. Dankzij zijn rustige nummers, Amerikaanse stem en
mondharmonicaspel heeft Huber wel iets weg van Bob Dylan, en dat is helemaal
niet vervelend om naar te luisteren.
Dan is het tijd om de tijdmachine te nemen naar ouder tijden
voor Maison Du Malheur. Deze zevenkoppige band onder leiding van J.P. Mesker
laat de honkytonk piano’s, krakende blazers en swingende danspassen terugkeren.
Dankzij het ouderwetse accent van zanger/gitarist Mesker voelt het direct alsof
je je in het zwart-wit tijdperk bevindt. De dartelende vingers op de piano, de
donderende tuba en de bezeten drummer zorgen ervoor dat je je voeten niet stil
kan houden als Maison du Malheur begint te spelen. Leuk om te zien is hoe alle
bandleden echt een eigen persoonlijkheid hebben, wat bijdraagt aan de
entertainment value op het podium. Daarnaast hebben de bandleden, ondanks dat
de zaal niet bijzonder goed gevuld is, het duidelijk naar hun zin, hierdoor
komen de bluesnummers nog beter en energieker uit de verf. Deze nummers worden
in een breed scala aangeboden, van super ontspannen tot extreem dansbaar,
Maison Du Malheur heeft het allemaal te bieden.
VOOR MEER FOTO'S CHECK: http://flic.kr/s/aHsjV36YqS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten