I Like Trains + Her Name is Calla live @ Power Stage Bibelot Dordrecht 14-02-‘14

Vrijdagavond 14 februari. Valentijnsdag en begin van de voorjaarsvakantie. Het perfecte moment om lekker te ontspannen en te zwijmelen met je Valentijn.  Bibelot speelt daar goed op in met een avondje Engelse bands. Eerst met de experimentele folkband  Her Name Is Calla en vervolgens met de Post Rockers van I Like Trains.

Het is een redelijke drukte op het podium met piano’s, een drumstel, gitaren, violen en zelfs cello’s. Maar met deze berg aan instrumenten weet Her Name Is Calla een fantastische atmosfeer te bouwen. Zodra de band begint te spelen valt elk gevoel van stress, zorgen en problemen van je af. De vier mannen en twee vrouwen nemen het publiek mee naar de dromerige, mistige Engelse velden. Lange noten, veel rusten, minimale bezettingen worden afgewisseld met stevigere delen met soms best veel gitaargeweld. Zo blijft het optreden van her Name Is Calla constant spannend.

Van de stress-bevrijdende muziek van Her Name Is Calla gaat de avond door met de donkere, zware post-rock van I Like Trains. I Like Trains doet sterk denken aan The Editors (voordat ze een commercieel U2 aftreksel werden), maar dan wat meer down-tempo.  Het is mooi om te zien hoe de zaal redelijk vol gelopen is, wat erop lijkt alsof er in Dordrecht eindelijk meer interesse begint te komen voor de wat obscuurdere bands. Want net als Her Name Is Calla valt I Like Trains hier ook onder. Net als die band gaat ook dit Engelse vijftal over het hele spectrum van zacht tot hard. Maar doet dit met meer gitaar dan Her Name Is Calla. Ook hier veel dromerige ontspanning, maar met iets meer pit. I Like Trains is fantastisch op elkaar ingespeeld en speelt een strak en perfect uitgevoerd optreden. 

VOOR MEER FOTO'S CHECK: http://flic.kr/s/aHsjSx8Uoa

Protest The Hero @ Main Stage Bibelot Dordrecht 08-02-‘14

Als er iets is wat Bibelot goed kan sinds het in de nieuwe locatie in het Energiehuis zit, is het wel grote metal(core) bands binnenhalen. Zo stonden Silverstein en Korpiklaani er al en zal volgende maand ook Architects de Main Stage onveilig maken. En de nieuwste naam die aan dat lijstje toegevoegd mag worden zijn de Canadezen van Protest the Hero, samen met Tesseract, The Safety Fire en Intervals.

Helaas heeft de avond eerder aangevangen dan van tevoren stond aangegeven, waardoor wij helaas Intervals hebben gemist, maar gelukkig zijn er nog drie bands te gaan. De eerste daarvan is The Safety Fire. Helaas stelt deze eerste (dus eigenlijk tweede) band van de avond erg teleur. Dit komt in de eerste plaats omdat de band ontzettend slecht is ingemixt. De stem van zanger Sean McWeeney komt amper boven het geluid van de rest van de band uit, ondanks dat hij de longen uit zijn lijf staat te schreeuwen. De rest van de band is eigenlijk ook maar amper te horen, omdat alles zwaar overheerst wordt door een keiharde bassdrum. Daarnaast voelt de band gewoon niet heel echt aan. Ja de techmetal is tof en gecompliceerd maar heel veel is pre-recorded. Het idee achter The Safety Fire is best tof, en als de mix wat beter afgesteld zou staan en de zang wat meer power zou hebben dan zou het best een toffe band kunnen zijn. Maar nu is het slechts een band waarbij je hoopt dat ze toch echt maar een set van 30 minuten spelen.

Dan is het tijd voor TesseracT. Waar The Safety Fire zich al aan waagde, gecompliceerde, bijna mathematische metalriffs, hebben de mannen van TesseracT tot in de puntjes uitgewerkt. De vijfkoppige formatie uit Engeland is wat je krijgt als je een Mathcore en een symfonische Metalband kruist. De over het algemeen cleane zang van vocalist Ashe O’Hara voelt totaal niet catchy of mainstream, maar voegt door de bijna symfonische klank juist wat toe aan de obscuriteit van de muziek. Daarnaast wordt de techmetal/mathcore met een ongelofelijke perfectie uitgevoerd. De moeilijkste riffs, de grootste tempowisselingen en maatverandering worden gespeeld zonder enige moeite. TesseracT staat als een huis, een gastvrij huis want de band weet ondanks de soms duistere nummers een toegankelijke sfeer op te roepen. Als de zanger uit zijn broek scheurt weet hij daar bijvoorbeeld gewoon hartelijk om te lachen. Het hoogtepunt van het optreden bewaart TesseracT tot het eind, waar ze 3 delen van hun 6 delige meesterwelk Concealing Fate. Een nummer van 27 minuten waar bijna 20 minuten van worden gespeeld. TesseracT is obscuur, ingewikkeld en duister maar bovenal kneiterhard!

Als het podium omgebouwd is mogen de vijf bebaarde Canadezen van Protest the Hero het podium op. En ze hebben er zin in want het is het laatste optreden van de tour. Na TesseracT is het allemaal een stukje minder gecompliceerd, maar ook Protest The Hero blinkt uit met hun technische riffs. Daarnaast zit er meer metalcore in en dus verstevigd de pit lekker en zijn er al gauw de eerste crowdsurfers te zien. Het publiek is minstens even enthousiast als de band zelf. Zanger Rody Walker zou in zijn eentje een volle zaal kunnen vermaken met alleen al de uitspraken die hij tussen de nummers door doet en tijdens de nummers is hij nog beter dan in de studio, waar zijn stem soms net zo hoog is dat het irritant wordt. Live voelt het allemaal gelukkig wat lager en daardoor nog krachtiger. De rest van de band is ook volledig op elkaar ingespeeld. Niet zo gek met 13 jaar ervaring. Ook de drummer die er sinds 2013 pas bij zit, past volledig in het plaatje en begint inmiddels zelfs een flinke baard te krijgen. Het is de eind van de tour en dus feest, dus komt tijdens de toegift de volledige crew op een bank het podium op. Zo blijft het nog lang onrustig in de Main Stage van Bibelot. 

Yellowclaw @ Main Stage Bibelot Dordrecht 07-02-‘14

Trap, een subgenre van de elektronische muziek, wordt door critici nogal eens onderuit gehaald vanwege de simpliciteit van de nummers, maar het is de afgelopen tijd razend populair onder het grote publiek. Dat werd afgelopen vrijdag in Bibelot dubbel-en-dwars bewezen. In de grote zaal stonden namelijk de drie heren van Yellowclaw, de grootste Trap dj’s van Nederland en ook internationaal een vooraanstaand trio, die niet alleen de volledige zaal uitverkocht wisten te krijgen, maar ook van achter tot voor los wisten laten gaan.

Terwijl de eerste mensen om tien uur binnenstromen worden de eerste tracks al de zaal ingeslingerd door de Dordtse DJ Wessel S. Het feest gaat echter pas echt goed los als rond een uur of elf de Rapper Ronnie Flex het publiek echt goed op mag gaan warmen. En hier gaat het meteen fout. Want ja, de vibe is goed, het publiek heeft het meteen naar de zin, maar kwalitatief gezien is Ronnie Flex echt ruk. Zijn optredens staan er bekend om erg energiek en opzwepend te zijn. Dat is ook zeker waar, Ronnie Flex en zijn vriendjes staan te springen op het podium alsof het een stel ADHD’ers aan de Speed zijn. Helaas vergeten ze hierbij nogal eens dat ze ten eerste op het podium staan om te rappen. Hiphop technisch komen Ronnie Flex en een van zijn andere MC’s echt veel te kort. Alleen de derde MC weet qua hiphop interessant te klinken. Voor het overgrote deel zijn de raps trouwens amper te horen omdat de opzwepende trap/brostep beats veel te hard staan. Maarja, het voordeel daaraan is dat het publiek niet hoeft aan te horen hoe slecht de teksten van Ronnie Flex eigenlijk zijn of hoe erg zijn nummers op elkaar lijken. Het enige goede aan het optreden van Ronnie Flex is de energie die van het podium afkomt, die zorgt ervoor dat het publiek de rest voor lief neemt en al lekker los gaat.

Dan is het tijd voor Yellowclaw. Het is aangenaam om te zien dat dit DJ duo met Bizzey wel een MC van niveau op het podium hebben staan. Eentje die het publiek ophitsen en ondertussen wel goed blijft rappen. Helaas houdt het qua positieve punten ook daar op voor Yellowclaw. Het is voor twee DJ’s die over heel de wereld bekend zijn wel erg mager om maar met twee tracks tegelijk te draaien. En alles wat uit de speakers komt is wel goed, er zitten geen foutjes in, maar van een erg hoog niveau is het niet bepaald. Maarja met Trap tracks is dan ook niet heel veel bijzonders te doen. Maar het meest absurde aan de set is misschien wel het publiek. Als je een doof persoon naar het publiek zou laten kijken zou diegene denken dat hij bij een concert van een goede hardrockband staat. Het publiek gaat los in een moshpit van een grootte die in het nieuwe Bibelot nog niet is voorgekomen. Het doet pijn om te zien hoeveel mensen er los gaan op een simplistisch genre als Trap, terwijl bij de beste rockbands in Bibelot de zaal vaak nog niet half gevuld krijgen. Yellowclaw zet een nieuwe standaard neer voor hoe een publiek op te zwepen in Bibelot, maar als concertliefhebber vraag je je wel af waar het heen gaat met het concertwereldje. 

De Jeugd van Tegenwoordig @ Main Stage Bibelot Dordrecht 31-01-’14

Afgelopen donderdag startte de nationale week van de poëzie. En heel toepasselijk stonden de dag daarna de enige poëten die de jeugd nog interessant vindt in Bibelot. En deze heren worden heel interessant gevonden, want voor de verandering kon je over de hoofden lopen in de grote zaal van Bibelot, want het was al weken uitverkocht. De poëten waar wij het over hebben zijn natuurlijk Willie Wartaal, Faberyayo en Vieze Fur die, samen met beatmagiër Bas Bron, de Jeugd van Tegenwoordig genoemd worden.

Als men na minuten in de rij te hebben gestaan voor garderobe en entree (waar Bibelot zich wel erg goed heeft voorbereid waardoor het allemaal redelijk snel doorstroomt) betreedt, staat daar tot de verassing van menig man een onaangekondigd voorprogramma. Of nou ja, voorprogramma? Er staat een dj, Falco Benz, die een half uur lang het publiek opwarmt voor de Jeugd. En hij doet dat met tracks die verdacht veel lijken op de beats van Bas Bron, de producer/dj van De Jeugd van Tegenwoordig. Ook speelt hij zijn tracks op dezelfde half-live manier als Bas. Gelukkig wordt de set naar verloop van tijd iets interessanter, want de minimal-techhouse beats zijn, zeker zo vroeg op de avond nou niet bijster interessant. Gelukkig schuift hij tijdens zijn set wat meer op naar de wat swingendere dansgenres, en zo krijgt hij het nog steeds binnenstromende publiek toch al wel een beetje opgewarmd.

Rond 10en is het dan tijd voor de Jeugd van Tegenwoordig. De heren zijn al jaren de grootste en populairste hiphop act van Nederland en dat is te zien. Gillende meisjes voor het podium, dat zie je niet vaak in Dordrecht. De vier Amsterdammers gaan alweer hun tiende jaar samenwerking in en in die tijd is optreden waarschijnlijk een routineklus geworden, want de Jeugd van Tegenwoordig opent erg zwak. De nummers missen overtuiging en energie. Pas als de drie rappers na een paar nummers merken dat de volle zaal echt zin heeft in een feestje begint de groep wat op gang te komen. In het najaar van 2013 kwam de vierde plaat van de Jeugd, Ja Natúúrlijk uit, toch worden van deze plaat niet extreem veel nummers gespeeld. Het hele optreden is meer een soort “greatest hits” set. En terecht, want dat is waar het publiek voor komt, feesten, meeschreeuwen en lol hebben, en dat gaat het best op de grote meezingers als Watskeburt?!, Buma in mn zak, een Barkie, Deze donkere jongen komt zo hard et cetera.

Helaas komt het beste van De Jeugd van Tegenwoordig, hun teksten, ook niet erg goed naar voren omdat de stemmen niet helemaal goed gemixt en daarom een beetje slecht te verstaan zijn. Het publiek in de voorste rijen voor het podium trekt zich daar weinig van aan en staat het volledige optreden te springen, te schreeuwen, meisjes verdringen zich om een keer een voet of been aan te kunnen raken en er zijn zelfs een paar halve pogingen tot een pit. Echter wat verder naar achter staan de mensen toch wat rustiger te kijken. De Jeugd weet klaarblijkelijk vooral de die-hard fans mee te krijgen maar de rest van het publiek is minder onder de indruk. Ondanks dat de woordkunstenaars Pepijn, Freddy en Olivier het duidelijk naar hun zin hebben blijven ze het hele optreden erg professioneel. Publiek dat het podium op probeert te klimmen wordt subtiel eraf geschoven of geduwd, zonder dat het echt opvalt of het het optreden onderbreekt. De Jeugd van Tegenwoordig blijft een erg sterke formatie, maar is inmiddels wel echt Hip-Hop geworden waar de scherpe puntjes vanaf gevijld zijn. Voor zover het nog Hip-Hop te noemen is. 

Gelukkig heeft deze avond nog wel een erg leuk einde, want nadat de Jeugd van Tegenwoordig zich terugtrekt van het podium, start het volgende feestje in de Powerstage. De tweede volledige editie van Glitch This! Met ditmaal Nucleoid, Vivace, Jay Elder en natuurlijk vaste krachten Uxorious & Vinylboy. Omdat iedereen tot 12 uur gratis naar binnen kan, is het lekker vol in de zaal, en dankzij een heerlijke mix van Glitch Hop, Moombacore, Drum n’ Bass, Techno en meer genres van de Elektroboom ontaardt deze editie van Glitch This in het leukste feestje wat er in lange tijd in Dordrecht is geweest. 

Meer foto's van Glitch This vind je op: http://flic.kr/s/aHsjRDUcz7