Traumahelikopter @ Dolhuis Dordrecht 23-02-'13

Ondanks dat het nog steeds stervenskoud is buiten en inmiddels zelfs weer sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen begint de kalenderwinter toch (gelukkig) op z’n eind te lopen. En dat betekent ook dat versterkers, gitaren en drums afgestoft worden en de muziekindustrie wakker wordt uit de winterslaap. En het optreden van Traumahelikopter en the Fuzzbrats kan misschien wel gezien worden als de aftrap van weer een vet livemuziek seizoen.

En het publiek wordt bij dit optreden meteen goed wakker geschud, want The Fuzzbrats trakteert ze op een lekkere portie keiharde rock. Dat is ook hetgene waar deze band het vooral van moet hebben. Want vijf mannen die stuk voor stuk de 40 al hebben gepasseerd zijn niet het meest leuke om naar te kijken. Maar ze hebben wel plezier in wat ze doen en ondanks dat het geen geweldige muzikanten zijn rocken ze wel lekker en zodoende kan niemand stil blijven staan. De plezier slaat over op het publiek. Hierdoor zijn the Fuzzbrats de perfecte voorprogrammaband, het publiek komt los en de bandleden zelf hebben het goed naar hun zin.

Dan word het podium leeggeruimd, want Traumahelikopter heeft niet veel nodig, twee gitaren, een microfoon, een snaredrum, een tom en een crash zijn alles. Maar hiermee gaan de jonge Groningers helemaal los met keiharde speedrock als resultaat. De muziek is fris, energiek en vooral kei- en keihard. Maar door het beperkte aantal instrumenten ook soms saai. Traumahelikopter heeft een trucje en blijft dat de hele tijd herhalen. Gelukkig is het wel een heel lekker “trucje” en de overeenkomst tussen de nummers stoort dus minimaal. Er is weinig interactie met het (behoorlijk passieve) publiek maar dat is ook niet nodig, de muziek spreekt voor zich. Na ongeveer drie kwartier Landt Traumahelikopter op de grond, om nog even op te stijgen na geroep om een toegift, wat vooral vanuit het voorste deel van de zaal komt. Daarna landt Traumahelikopter definitief. 

The Death Letters @ Trinitatiskapel Dordrecht 22-02-'13

De eerste keer dat ik the Dead Letters zag was zoals de afbeelding hier rechts, tijdens villa live! Op zondagochtend. Twee jonge punkers met een grenzeloze passie voor muziek. De bandwedstrijd van villa live! werd door deze Dordtse tweemansformatie gewonnen en zo begon het succesverhaal van Duende en Victor. 5 Jaar later staan dezelfde gasten in de trinidatiskapel voor de lancering van hun 2e album: Common Prayers, minder punk maar met nog steeds dezelfde passie voor muziek.

Een bijzondere locatie dus voor deze albumreleaseshow. De trinidatiskapel, volgestouwd zit met mensen die the death letters een warm hart toedragen. De manager kondigt, na een (overdreven) verzoek om telefoons uit te zetten, de Dordtse rockers aan. Vanaf het eerste nummer stroomt direct de hele kerk vol met klanken. Omdat het een akoestisch optreden is, speelt Duende de hele set op gitaar en heeft Victor beschikking tot een versimpeld drumstel. Door deze “handicaps” moeten de wat stevigere nummers op Common Prayers, zoals We Chant Arhythmically wat aangepast worden. Dit zorgt echter voor een heel tof effect. Door de “versimpelde” muziek wordt elke noot, elk akkoord, elke slag op het drumstel hoorbaar. Dit toont daardoor wat een virtuoze muzikanten en geweldige songwriters The Death Letters zijn. Alles klopt, hoe gecompliceerd en uitdagend zang, gitaar of drums ook is. Elke noot heeft een betekenis, een bedoeling en hiermee spelen ze het publiek volledig plat.

Anny! @ Dolhuis Dordrecht 14-02-'13

Wie niet vaak in Dolhuis komt, zal hebben gedacht dat het Dolhuis gisteravond speciaal voor Valentijn was ingericht, want de  tafeltjes, stoeltjes en kaarsjes waren weer neergezet. Wij weten wel beter, dit betekent“gewoon” weer een donderdagavond concert. Dit maakt het geheel echter niet minder leuk, want de donderdagavonden staan altijd garant voor zeer mooie, gezellige en speciale optredens.

Vanavond is dit ook weer het geval. Helaas is Thomas Florusse en zijn band al een tijdje bezig als ik binnen kom, want deze groep is veel te goed om te missen. De muzikaliteit spat er bij deze Drechtstadse band af. De muziek klinkt zoals Ben Howard en het eerste album van Coldplay. De nummers zitten zeer goed in elkaar en voeren je mee en zo gaat de muziek van heel zacht tot volle kracht vooruit!

Dan komt Anny op waardoor de spanning en nieuwsgierigheid stijgt. Iedereen kan zich immers nog wel het nummer Wonderwoman herinneren en is benieuwd wat de voormalige zangeres van die band nu doet. Vanaf de eerste uithaal is het publiek direct verkocht. Deze knappe en goedlachse Haarlemmer heeft een zeer krachtig en divers stemgeluid. Dit werkt echter in het begin in haar nadeel; Haar stem is zo krachtig dat het de muziek, die alleen geproduceerd wordt door een gitaar, behoorlijk overtreft, waardoor er eigenlijk alleen zang over blijft. Wat trouwens totaal niet ligt aan haar gitarist, die erg lekker zit te grooven. Gelukkig verdwijnt dit gevoel na een paar liedjes, misschien dat zangeres en gitarist nog even moesten warmdraaien, misschien dat het even moest wennen. Daarna vliegt de ene na de andere potentiële pophit het publiek om de oren. En het zijn niet zomaar catchy popliedjes. De liedjes gaan echt ergens over en Annemarie Brohm schroomt dan ook niet om te vertellen waarom ze de liedjes schreef. Hierdoor ontstaat een gezellige sfeer en zo vliegt de tijd voorbij. Als Anny klaar is start het publiek met een daverend applaus en stopt niet totdat ze nogmaals het podium op komt. Waarschijnlijk uit ervaring weet ze op welk nummer het publiek stiekem hoopt, de hit met haar oorspronkelijke band Leaf. Dus speelt ze na nog twee andere nummers Wonderwoman en het publiek zingt gezellig mee.

HRTZ #10: The Crossover @ Popcentrale Dordrecht 02-02-'13

Dolhuis heeft Support Your Locals, Bibelot heeft Dirdt! en DnB 078, en de Popcentrale... HRTZ natuurlijk. Dit welbekende event startte 2 jaar geleden als eerste dubstep-event in Dordrecht en is inmiddels alweer aan de 10e editie toe. Een speciale editie, omdat Vinylboy, een vaste kracht achter HRTZ ermee ophoudt en plaats maakt voor Uxorious en The State.

In de twee jaar dat HRTZ bestaat is er veel gebeurt en veel veranderd. Na een paar edities was het al uitgegroeid tot een van de populairste feesten in de regio, al voordat het feesten begon stonden er vaak honderden mensen voor de deur, draaitafels vielen om en mensen leerden het fenomeen dubstep goed kennen. Deze hoogtij dagen zijn grotendeels voorbij, HRTZ is ingetogener, minder mensen, minder drukte, professioneler (geen draaitafels op oliedrums meer), maar gelukkig niet minder leuk. Ook wordt er meer en meer geëxperimenteerd met andere genres, wat zeker deze editie goed was te merken.

HRTZ #10: The Crossover begon net zoals de afgelopen edities, zeer rustig op het begin. Maar al gauw begon de Popcentrale toch goed vol te stromen. DJ Flanger en Vinylboy deden hun laatste gezamelijke set terwijl de eerste groepjes begonnen te dansen. Maar toen Brandwerk het podium betrad werd het pas echt druk voor het podium. Deze talentvolle Dordtse hiphop formatie was een gewaagd experiment voor een dubstepfeest en kan als deels geslaagd bestempeld worden. Ondanks dat niet iedereen zich kon vinden in de hiphop werd het publiek door de dubsteppy beats toch goed losgemaakt voor Uxorious & The State. Deze twee jonge Dordtenaren beleefden een goed "eindexamen" op HRTZ #10, want het publiek ging alle kanten op, deze gasten zullen een goede versterking zijn voor het HRTZ team. Stilletjes gaan de Dordtenaren over in het Rotterdamse duo Kaizoku. Het publiek merkt er weinig van, ook al klinkt de bass wel nog lager en de drop nog dieper, en danst heerlijk door. Deze gasten waren er bij editie #1 al bij en weten het originele HRTZ gevoel goed op te roepen; Lekker losgaan. Tenslotte verschijnt de man met de Lange dreadlocks en baard op het podium, Bong-Ra. Opeens verdwijnt de dubstep en maakt plaats voor keiharde Hardstyle, dit is even wennen voor het publiek, maar al gauw gaan ze nog harder dan voorheen. De Utrechtenaar mixt Hardstyle, Drum n' Bass, Dubstep en nog meer stylen die God verboden heeft, waaruit een heerlijke set komt van destructieve Breakcore. Uiteindelijk mag Vinylboy nog een paar plaatjes draaien, waarna het publiek uitgeput naar huis gaat. Op naar de #20!

Please Be Frank + To Twelve @ Podium Dolhuis 31-01-'13

'Singer-Songwriter XXL'

Donderdagavond, het is stil in het centrum van Dordrecht. In Dolhuis komen de mensen echter samen om in het kaarslicht een drankje te drinken en te luisteren naar twee akoestische optredens, To Twelve en Please Be Frank. En dit zijn niet zomaar singer-songwriters, dit is singer-songwriter XXL.

Als eerste nam To Twelve plaats op de drie krukken die voor hen waren klaargezet. Deze akoestische indie-folk groep uit Tilburg bestaat uit een zangeres, met gitaar en zang versterkt door twee mannen. Hier zit de grootste kwaliteit van To Twelve: Door de zeer mooie en heldere stem van zangeres Olga Meulendijk kunnen de liedjes heel gevoelig en fragiel klinken, maar als ook de twee gitaristen de tweede en derde stem meezingen ontstaat er een enorme kracht achter de muziek, onvoorstelbaar voor drie stemmen en twee gitaren. Dit maakt de liedjes vrolijk en energiek, maar toch ontspannend. Dit concept wordt bij bijna alle nummers gebruikt, waardoor de meeste nummers helaas veel op elkaar lijken. Dit stoort echter nauwelijks en het optreden blijft de hele tijd interessant om naar te luisteren. Deze drie jonge muzikanten hebben zeer veel talent en met wat meer ervaring zal het met de differentie in de nummers ook wel goed komen.

De krukken en één microfoon worden weggehaald zodat Please Be Frank het van To Twelve kan overnemen. Please Be Frank, in het normale leven Frank van den Ende, is een singer-songwriter die elke keer weer in andere formaties optreed. Solo, met een 8-koppige band, of, zoals deze avond, als duo, samen met Marnix Kuipers. Beide mannen spelen gitaar en zingen, waarbij de basis van de zang en muziek bij Frank ligt en Marnix de achtergrondstem voor zijn rekening neemt en de muziek voorziet van versieringen. Niet zomaar versieringen, maar gecompliceerde riffs en solo’s die de nummers zeer interessant maken om naar te luisteren. De nummers zijn mooi, lief en opnieuw rustgevend met soms een vleugje swing. De stemmen van Frank en Marnix kunnen niet op tegen die van To Twelve maar zijn nog steeds zeer aangenaam om naar te luisteren. Maar dankzij de geweldige muzikale begeleiding is elk nummer wel volledig anders. Ook hangt er een heerlijke gemoedelijke sfeer waarin de twee mannen het ene na het andere nummer laten horen. Na in de toegift nog twee nummers solo te hebben gespeeld houdt Frank het voor gezien en gaat hij naar huis om z’n spullen te pakken, want de volgende dag verhuist hij naar Weert, zo vertelde hij.