The Deaf live @ Bibelot 27-10-'12

Afgelopen vrijdag trad spike, de gitarist van Di-rect, op met The Deaf, de band die hij oprichtte in 2007 oprichtte, toen er ruzie was binnen Di-rect. Sindsdien leek Di-rect vooral voor het grote geld te kiezen. Bij The Deaf is dit niet het geval. Die spelen 5 jaar later nog steeds de tent plat met een combinatie van beat, rock n' roll en garagerock.

Maar voordat het beest wat the Deaf heet werd losgelaten in bibelot, mochten eerst de de vier Fransen van The Socks het publiek wat vermaken. Achter gordijntjes van haar speelden zij stoner/hardrock. Deze band probeert zich te identificeren met redelijk ingewikkelde nummers. Dit lukte goed, want de nummers waren goed geschreven en vroegen door de verweven gitaarriffs een constante aandacht voor de muziek. Echter leek het alsof het muzikale niveau van de bandleden te kort schoot, alles werd net niet goed gespeeld, waardoor het geheel rommelig werd en onaangenaam om naar te luisteren. Ook kregen ze het publiek totaal niet mee en leken ze blij toen ze na 30 minuten het podium konden verlaten.

Toen daarna de instrumenten en draden van the Deaf goed waren vastgetaped met ducktape en er (opvallend) kort was gesoundcheckt, betraden Spike, Kit Carrera, Miss Fuzz en Magere Mau het podium. Direct vanaf het eerste nummer zaten de vier er lekker in en gingen volledig los. Al gauw werd dit overgenomen door de toeschouwers. Spike toont zich een echte rockster en er wordt een zeer goede show neergezet, die door knullige maar niet storende foutjes als een scheurende gitaarband en een microfoon die uit elkaar valt toch persoonlijk blijft. De band speelt nummers van hun in 2011 uitgekomen debuutalbum 'Toot Whistle Plunk Boom' en enkele nieuwe nummers. Overal spat de sex, drugs en rock n' roll af. Organist Magere Mau rookt rustig een sigaretje terwijl hij op zijn orgel staat, Bassiste Miss Fuzz laat alle heren in de zaal zwijmelen, Spike heeft een fles wiskey bij waarvan de helft over het publiek heen gaat, schrikt de meisjes af die voor de gitarist van Di-rect kwamen en ligt op een moment op de zaalvloer een solo te geven. Door al dit muzikaal en theatraal geweld valt de drummer niet zo op, maar achter zijn trommels gaat Kit Carrera helemaal los en slaat uiteindelijk een ride kapot. The Deaf kregen het publiek niet zo ver om bibelot te slopen, maar ze speelden wel het dak er volledig af.

The Kik live @ Dolhuis 05-10-'12

The Kik, ik zag ze vrijdag voor de 4e keer. toch was het deze keer anders dan anders, na 3 keer vast te hebben gezeten in een blokkenrooster op een festival was dit de eerste keer dat ik ze zag als hoofdprogramma. En dat gaf ze, zelfs op het kleine podium van Dolhuis, een hele boel ruimte.

the kik is op dit moment het boegbeeld van de beatmuziek in Nederland. 40 jaar geleden was dat de Dordtse band The Zipps. 8 jaar geleden namen ze afscheid maar op speciale gelegenheden komen ze nog samen, en dit is er een. Dolhuis is volgestroomd en een flink percentage is 50+ en komt duidelijk voor zijn of haar jeugdhelden. Er hangt jeugdsentiment in de lucht. En ondanks dat alle 5 leden inmiddels rimpelig en grijs zijn, valt dat niet af te horen aan de muziek. de gitaristen zijn soms wat zoekende maar bass en drums zijn uitmuntend. frontman Philip Elzerman springt nog rond in zn zwarte leren broek alsof hij 30 is en zo klinkt hij ook. De jongere luisteraars wordt even getoond dat er heus wel goede dingen uit dordt komen. De muziek klinkt nog steeds lekker en The Zipps zijn nog lang geen vergane glorie.

Toen klommen door het publiek heen The Kik het podium op, ondanks het zeer positieve ontvangst van hun eerste album Springlevend! Zijn het nog steeds hele normale jongens. Alleen zanger Dave von Raven vindt het nodig om binnen een zonnebril te dragen en houdt dat ook de hele avond vol. The Kik begint zeer moeizaam. Ondanks dat bekende nummers als Cleopatra en Simone in het begin van de set is het allemaal wat stijfjes en braaf. Maar na een tijdje beginnen de vijf mannen er toch zin in te krijgen en gaan ze al gauw helemaal los. En als the Kik losgaat is het ook meteen een feestje. Dave kletst zoals altijd lekker veel tussen de nummers en heeft geniale discussies met gitarist en zanger Arjan Spies. Natuurlijk moet er ook een nummertje komen met the Zipps erbij komen, dit duurt zeer lang omdat Philip Elzerman onvindbaar is. Uiteindelijk is hij er dan toch en doen The Kik samen met Philip Elzerman en een van zijn gitaristen een nummer van the Zipps. Dit is echter vooral leuk voor de band zelf en is niet echt een muzikaal hoogtepuntje. Daarna speelt the Kik nogmaals Simone en Verliefd op een Plaatje, die er nu vele malen beter uitkomen dan aan het begin van de set. Wat the Kik doet is origineel en blijft elke keer weer leuk om naar te luisteren.

We Are The Ocean live @ Bibelot 04-10-'12

Het laatste najaarsseizoen van bibelot op de wijnstraat is begonnen en ze pakken groot uit, met 2 a 3 optredens of feesten per week. Afgelopen donderdag was het aan We Are The Ocean om de ruim 75 geïnteresseerden, redelijk veel voor een donderdagavond in bibelot, het naar de zin te maken.

Voordat de 4 Britten van We Are The Ocean het podium op klommen, mochten eerst de 5 mannen van post-hardcore band The James Cleaver Quintet het publiek opwarmen. Deze band probeert verschillende stijlen te combineren met hardcore-punk. Er komt onder andere Soul, funk en rock n roll voorbij. Een zeer leuk en origineel idee, mits goed uitgevoerd. Dat is het geval bij een nummer. daar valt alles op zn plaats en komen alle factoren van de muziek goed tot hun recht. Echter, bij alle andere nummers die ze speelden kwam het er op neer dat alles zeer rommelig klonk en totaal niet op elkaar aansloot, hoe hard de band ook zijn best deed. Ook staan de drums veels te hard en overstemmen voor een groot deel alle andere muziek.

Of het zo bedoeld was zal waarschijnlijk altijd een raadsel blijven, maar waar The James Cleaver Quintet vooral een enorme mengelmoes van lawaai was, bleek We Are The Ocean opeens heel aangename nummers te hebben. de vierkoppige formatie uit Loughton in Engeland speelt post-hardcore, maar er zijn duidelijk veel invloeden te horen uit de (hard)rock, van bands als de Foo Fighters. Ze beginnen. wat stijfjes, met wat nummers die bijna ballads genoemd kunnen worden, maar als het optreden vordert wordt alles steeds heavier en begint de band een beetje los te komen. heel speciaal wordt het niet, maar alles is wel zeer aangenaam om naar te luisteren. Dit komt doordat elk nummer stuk voor stuk goed geschreven is, alle instrumenten passen precies goed in het geheel, goed uitgevoerd is, alles wordt super strak en fel gespeeld, en vooral omdat er met heel veel emotie gespeeld en gezongen wordt.