Inspire live @ Power Stage Bibelot 18-04-’14

Tussen alle grote namen door, Alain Clark, Kraak en Smaak, Douwe Bob, is het ook wel eens lekker om een wat kleinere bandjes te kunnen zien. Gelukkig is er dan altijd de Power Stage. Daar verzorgen lokale bands Inspire en The Fusioneers een lekker avondje rock.

Bij binnenkomst in de zaal staan de mannen van The Fusioneers al te spelen. En vanaf het begin laat het kwintet zien dat je een band nooit op het plaatje moet beoordelen. Want hoewel hier een hobbybandje van een stel oudere mannen lijkt te staan, kom je er na even luisteren achter dat The Fusioneers veel meer zijn dan dat. Deze band is namelijk wel degelijk erg goed en de vijf bandleden staan erg sterk en strak te spelen. Het repertoire bestaande uit jazz- en fusionrock nummers is erg lekker en wordt goed uitgevoerd, waarbij bovenal de solo’s eruit springen qua niveau. Het geheel swingt lekker en is goed dansbaar en bovenal hebben The Fusioneers zichtbaar zelf ook erg veel plezier in het optreden. Al met al staat er hier een erg leuke, vrolijke en goede voorprogrammaband te spelen.

Dan is het tijd voor Inspire, wat helaas een hele terugval is na het optreden van The Fusioneers. De band begint met een aantal afgezaagde, ongeïnspireerde, songfestival-rock nummers. Het is allemaal veels te braaf, catchy en raakt nergens echt wal. Daarnaast klinkt het allemaal nogal rommelig. Wel staat het vijftal overtuigend op het podium en heeft Inspire een rots in de branding. Want de nieuwe zangeres Debbie van Sintmaartensdijk heeft een gouden strot waarmee ze fantastische uithalen maakt, die er vanaf het begin positief uitspringen. Hier weet de rest van de band zich aan op te trekken en langzaamaan wordt het optreden beter. De nummers die volgen zitten beter in elkaar, zijn wat steviger en hebben een bepaalde richting, de muzikanten raken op elkaar ingespeeld en zodoende begint Inspire steeds beter te lopen. Helaas blijven de praatjes tussen de nummers door wel even afgezaagd en standaard, wat soms redelijk tenenkrommend kan zijn. Toch staat aan het eind van het optreden hier een redelijke rockband, niet bijzonder, maar kwalitatief aardig goed.


Voor meer foto's check: https://flic.kr/s/aHsjXpVp1u

Douwe Bob live @ Bibelot Dordrecht 11-04-‘14

Vaste lezers van deze blog zullen weten dat ik geen fan ben van talentenjachten. Natuurlijk vanwege de soort muziek, maar bovenal omdat het niet alleen op talent jaagt maar direct ook al het talent met een jachtgeweer tussen de ogen afknalt. Het gaat bij deze programma’s toch alleen maar om de show zelf en niet om het eindproduct. Gelukkig bestaan er ook uitzonderingen. Dat bewees Douwe Bob vrijdag in Bibelot.

De support-act van deze avond is Pepijn Spijkerman. Terwijl de Main Stage al flink vol staat en de laatste mensen binnenstromen, zingt en speelt hij zijn liedjes. Zijn warme, dromerige stem doet denken aan John Mayer en is zeker niet onaangenaam om naar te luisteren. De nummers zijn leuk en divers en met zijn charmante, lichtelijk klungelige vertoning is Pepijn een goed voorprogramma. Het is dan ook ontzettend zonde dat het publiek verschrikkelijk rumoerig is en, op de voorste paar rijen na, totaal geen aandacht besteet aan dat wat er op het podium gebeurt, want dat verdient Pepijn Spijkerman zeker wel.

Dan ontluikt de zaal in een oorverdovend gegil; Douwe Bob komt op. Want naast de stem heeft Douwe ook de looks en dat trekt flink wat puberale meisjesharten aan. Toch is die stem nog stukken mooier, bewijst hij direct vanaf het eerste nummer. Alleen op het podium met zijn gitaar en zijn stem toont hij zich een echte Folktroubadour die de 3FM award voor beste zanger en de titel ‘Beste Singer-Songwriter van Nederland’ waardig is. Als na het eerste nummer dan zijn band er bij komt, wordt het alleen nog maar beter. Hier staat namelijk niet het standaard, afgezaagde, middelmatige, oninteressante bandje die een simpele begeleiding speelt, maar een enthousiaste band van hoog niveau die echt iets toevoegen aan de muziek van Douwe Bob; Het geheel straalt kwaliteit uit. De muziek die hierbij gecreëerd wordt is een vrolijke, swingende mix van folkrock met een zweem van blues en bovenal een erg eigen sound, iets wat normaal gesproken nooit voorkomt bij talentenshow winnaars. 

Ondertussen blijft Douwe ook een hele normale, nuchtere, oprechte en charmante jongen; De avond daarvoor heeft hij de 3FM Award voor beste zanger gewonnen en wat hij hier over vertelt tijdens zijn optreden zegt eigen meer dan genoeg: ‘Ik ging gister naar de 3FM Awards, eigenlijk alleen om Guus Meeuwis even te feliciteren en dan weer weg’. Ook wordt er luid voor hem geapplaudisseerd als hij een vrouw in het publiek een flink standje geeft als ze hard staat te schreeuwen tijdens een zacht gitaarliedje; ‘normaal gesproken doe ik dit niet, maar jij staat echt gewoon door mijn nummer heen te schreeuwen’. Fragiele ballads en stevigere folksongs wisselen elkaar op aangename wijze af en tussen de nummers door zorgt Douwe zelf voor genoeg entertainment.  Luisterend naar de nummers en kijkend naar de band mag wel geconcludeerd worden dat Douwe Bob Posthuma onder de vloek van talentenshowwinnaars weet uit te komen en niet na een jaar in de vergetelheid raakt, maar een vaste en toonaangevende kracht zal blijven in de Nederlandse Popmuziek wereld. 

VOOR MEER FOTO'S CHECK: https://flic.kr/s/aHsjXtNpjV

Sam Amidon + Winterdagen @ [F]luister Ketel 1 Dordrecht 08-04-‘14

Zes jaar geleden stond hij hier al eens, in Dordrecht, in Pictura. Toen het Energiehuis nog een bouwval was, toen al veroverde hij met dezelfde prachtige liedjes de harten van de Dordtenaren tijdens Urban Explorers. Nu is hij terug, het energiehuis is opgeknapt tot de cultuurtempel die het nu is en opnieuw betoverde hij het publiek; Sam Amidon. Samen met het Rotterdamse Winterdagen vult hij het programma bij dit eerste [F]luisterconcert in het Energiehuis.

Na de aankondiging van organisator Wilbert-Jan komt het drietal van Winterdagen het podium op. Direct vanaf het eerste nummer wordt de sfeer goed neergezet. In de donkere Ketel 1 met minimaal licht heeft de atmosferische muziek van Pianist Mink Steekelenburg, Bassist/gitarist Martijn Eikenhout en violist Jaap Rovers een ontzettend sterk effect. Het drietal sluit strak op elkaar aan, de instrumenten weten elkaar in klank te vinden en de muziek vertelt daarmee haar eigen verhaal. De muziek stroomt van zacht naar hard en terug, ontspant en laat wegdromen. Winterdagen brengt met haar rustige, dromerige klanken rust in het midden van de week.

Na een halfuurtje ombouwen is het daarna tijd voor Sam Amidon. Deze Amerikaan is een flinke omslag na het zachte Winterdagen. Hij zet nog voor hij het eerste nummer speelt meteen de toon door te verklaren zijn nummers deze avond niet in een volgorde te spelen. hij zal liedjes spelen, maar niet in een bepaalde volgorde, zo vertelt hij met een strak gezicht. Hij weet zijn gezicht zo goed in plooi te houden dat je bijna gaat twijfelen of hij nou een grapje maakt of niet, erg amusant. Het wordt nog een stuk amusanter als Amidon daarna zijn gitaar oppakt en de zaal vult met zijn fantastische gitaarspel en warme stem. Vooral zijn stem maakt de folksongs bijzonder. Het snel afwisselen tussen hard en zacht, snel en langzaam zingen en plotselinge versnellingen en vertragingen geven de Folk een lichtelijk experimentele sfeer. Mooie, serieuze liedjes waarin hij de goedgevulde zaal vaak laat meezingen worden afgewisseld door gekke, humoristische opmerkingen, grapjes en zelfs een ontzettend vals vioolstuk, “gecomponeerd door mijn vriend Bruno Mars” en dat alles met eens strak, droog gezicht. Sam Amidon laat het publiek lachen en genieten en doet dit op fenomenale wijze.