Fotoverslag Lilian Vieira live @ Dolhuis Dordrecht 14-12-'14

Vorige week zondag speelde de Braziliaanse Lilian Vieira, onder andere bekend van Zuco 103, in Dolhuis de sterren van de hemel

Meer: https://www.flickr.com/photos/soundofdordt/sets/72157649447832179/

Jett Rebel live @ Main Stage Bibelot Dordrecht 12-12-'14

Een goede vriend van mij is erg fan van prog. Metal. Hoe ingewikkelder de muziek is, hoe blijer hij ervan wordt. Ik heb vaak discussies met hem over wat goede muziek en muzikanten zijn. Hij gaat hierbij bovenal uit van de complexiteit van de muziek. 'ja jimi hendrix is leuk maar elke halve gare met een gitaar kan het naspelen.' Concerten zoals die afgelopen vrijdag in Bibelot bewijzen echter het tegendeel. Jett Rebel, wonderkind, virtuoos muzikant, de personificatie van eigenwijsheid en rock n roll speelde daar drie uur lang de sterren van de hemel. 

In iets meer dan een jaar tijd van een onbekende, verlegen jongen naar een nationaal geadoreerde muziekster, die met een palmboomkapsel, een driehoekige hippiebril, een jas die geleend is van de kapper van Samson en Gert en een roze skinny Jeans op het podium staat. Het is de afgelopen tijd heel erg snel gegaan met Jett Rebel. Inmiddels heeft zijn achterwerk zelfs een eigen Twitter account. Niet heel gek dan ook dat de Main Stage van Bibelot tot de nok toe volstaat met fans van de extraverte muzikant. Dit publiek staat een bijzondere avond te wachten. Tijdens zijn Tour D’amour is er geen voorprogramma, geen extra poespas maar Jett Rebel, zijn microfoon, zijn gitaar, zijn keyboards en zijn band, die drie uur lang losgaat op het podium.

Een muzikant met twee EP’s en een full-length plaat uit, in totaal rond de anderhalf uur, hoe kan die nou drie uur volspelen? Natuurlijk toonde hij dit festivalseizoen al wel eens dat hij een nummer flink kan verlengen met solo’s of het hele nummer omgooien, maar blijft dat ook drie uren lang interessant? Hierop kan alleen maar een volmondig ja volgen. Jett Rebel grijpt het publiek vanaf het begin bij de lurven en laat al die uren niet meer los. Tijdens het eerste nummer, Pineapple Morning, moet hij en zijn band nog een beetje opwarmen, nog niet alles is even strak en goed getimed, maar daarna raakt het optreden in een lawine die niet te stoppen is.

Jett Rebel is een natuurtalent, hij vliegt over het podium, raakt elke noot, speelt het kippenvel op je rug, speelt virtuoze solo’s alsof het niks is, stuurt zijn band aan en weet er ondertussen ook nog leuk uit te zien en bij te kijken. Dan ook nog te bedenken dat hij de rest van de partijen ook helemaal geschreven heeft, kan je je alleen nog maar afvragen hoe lang deze rockstar nog in podia zoals Bibelot te zien is. De meerdere vocale lijnen, instrumentenpartijen die perfect in elkaar passen, bijzondere instrumenten, een geweldige lichtshow en fantastisch geluid zorgen ervoor dat de tijd voorbij vliegt.

Op het podium gebeurt ook genoeg om interessant te blijven om naar te kijken. Hij loopt ongeveer een halve marathon over het podium, klimt op de speakers om naar het publiek op de balkosn te zwaaien, switcht meerdere malen van outfit en versiert een voor een versiert al zijn bandleden. Daarnaast moedigt hij zijn bandleden ook aan om tot het uiterste te gaan, met effect. Jett Rebel mag dan een virtuoos muzikant zijn, zijn band kan er ook wat van. Een voor een spelen ze de solo’s van het hoogste niveau, weten ze de aanwijzingen van Rebel direct op te volgen en spelen ze alles strak en goed alsof ze het al tientallen jaren doen. Vooral drummer Rick van Wort laat zich van zijn beste kant zien, mede omdat de geboren Dordtenaar een thuiswedstrijd speelt. Echter weet Jett Rebel hem elke keer flink op te hitsen om nog harder los te gaan.

Waarom techniek en complexiteit niet de enige twee vereisten zijn laat Jett Rebel zien zoals de groten als Jimi Hendrix, Jim Morisson et cetera. Hij weet de noten zo te raken dat je erdoor meegetrokken wordt naar een andere wereld. Jett Rebel is een natuurtalent, iets wat je pas echt goed merkt als je hem op het podium ziet.

Di-Rect live @ Main Stage Bibelot Dordrecht 31-10-'14

 Di-rect is al jaren een van de populaire acts van Nederland. Ondergetekende had ze echter nog nooit gezien. Hoe kan het dat een band al zoveel jaren bij zo'n breed publiek altijd volle zalen trekt? Waarom zijn ze in Nederland zo succesvol maar raken ze in het buitenland maar amper aan de bak? Di-rect is een intrigerende band en dus ging the sound of Dordt op onderzoek uit tijdens hun optreden. 

Ik ging met een lichtelijk sceptische houding naar het concert toe. Nederlandse bands als deze zijn maar al te vaak zwaar oppervlakkig en compleet gevormd om door een zo groot mogelijk publiek goed gevonden te kunnen worden. Het optreden van Di-rect verraste mij dan ook op een positieve manier op een paar aspecten. Voor een band van de grootte van Di-rect die al zoveel jaren gewend is voor uitgestrekte vlaktes van hoofden te spelen, verwachtte ik een optreden van 5 half verveelde muzikanten die zonder veel enthousiasme hun liedjes spelen, een toegift doen en dan snel weer hun kleedkamer in duiken om hun geld in ontvangst te nemen. Maar niks was minder waar. Di-rect staat na al die jaren nog steeds op het podium met een enthousiasme wat je niet vaak tegen komt tijdens concerten. Vooral frontman Marcel is in het hele optreden van meer dan 1,5 uur geen enkel moment verveeld. Hij huppelt over het podium als een klein kind, trekt gekke bekken en danst alsof z'n leven ervan afhangt. Met de erg goed uitgevoerde lichtshow erbij maakt het kijken naar di-rect dan ook totaal geen vervelende bezigheid.

Maar bij een concert komt meer kijken. Iets wat ook wel een klein beetje belangrijk is, is wat er uit de speakers komt geschald. En dit beantwoordt meteen alle hierboven gestelde vragen. Di-rect speelt namelijk de meest generieke, brave, saaie troep die meteen verklaard waarom het altijd zo druk is bij hun concerten. Iedereen kan hier een beetje op mee bewegen, niet te moeilijke teksten en bovenal de mensen geen moment de kans geven te kunnen klagen dat de muziek te hard, complex of alternatief is. In het hele optreden is het enige nummer wat echt leuk is om naar te luisteren 'that would be something'. De rest levert niets meer op dan 'mweh...'. Het rare is dat hier op het podium 6 fantastische muzikanten staan, maar ze worden door de nummers heel zwaar begrensd. Dit is goed te merken als ze als tweede toegift een james Brown medley doen. Dan gaan alle remmen los en slaat di-rect iedereen achterover. Di-rect is volledig gevormd voor het grote publiek en dat beperkt de muzikanten op een manier die erg teleurstellend en vooral zonde is.

Dit werkt ook op vele manieren door en is volgens mij ook de reden waarom di-rect het buiten Nederland niet redt. Ik durf het zelfs algemener te trekken en te zeggen dat dat (een van de) oorzaken is waarom Nederlandse bands, in vergelijking met bijvoorbeeld België, het zo slecht doet in het buitenland. Waar zijn onze Triggerfingers, Selah Sues, Stromaes, Puggy's en ga zo maar door? Nederlandse bands, en di-rect is hier een goed voorbeeld voor, proberen op een te kunstmatige manier natuurlijk over te komen. Nederlandse bands proberen op een te geforceerde manier origineel over te komen, wat juist een averechts effect heeft. Als voorbeeld neem ik het akoestische nummer wat Marcel en gitarist Spike spelen. Het publiek staat ademloos te kijken hoe deze twee muzikanten "unplugged" een nummer vertolken, niet eens bijzonder goed. Nu kan dit nog best leuk zijn, een zanger die met enkel zijn stem stil krijgt is best indrukwekkend, maar zonder dat het publiek het doorheeft staat er bij Di-rect een mooie grote microfoon voor de heren die alsnog alles versterkt. Zie de foto hiernaast. Het grootste deel van het publiek heeft niks door en klapt de blaren op z'n handen. Zo zijn er bij Nederlandse bands nog veel meer voorbeelden te noemen Dit hoef je echter niet bij een buitenlands publiek te flikken omdat voordat je goed en wel een show hebt gespeeld je door de critici wordt afgemaakt en nergens meer promotie hebt.

Di-rect bestaat uit zes muzikanten met een bijna grenzeloze potentie. Het is alleen jammer dat ze zo begrensd worden door hun eigen angst tè alternatief te zijn.

DeWolff live @ Main Stage Bibelot Dordrecht 24-10-'14

rock n' roll never died, zo bewijst deze avond in Bibelot. In een zaal voor meer dan 400 man blazen DeWolff en Sunrider het dak eraf en spelen daarna de sterren van de hemel.

Regionale band Sun Rider toont aan dat stonerrock best intelligent kan zijn. Met een fantastisch stel muzikanten, waar vooral de twee gitaristen er positief uitspringen. Bij dit optreden presenteren zij hun eerste plaat: Fuzz Mountain. Dit album wordt tijdens het optreden in zijn volledigheid van A tot Z gespeeld. De zeven nummers zijn krachtig, venijnig, hard en zitten erg goed in elkaar. De afwisseling van heerlijke gitaarlijnen met de rauwe stem van zanger Michael Philippo en soepelere stem van gitarist Mark Stevens geeft de nummers een flinke lading dynamiek mee. Hier en daar houden ze het publiek bij de les met een tempowisseling. Sun Rider is een van de betere bands uit de regio, waar we erg trots op mogen zijn. 

Dan is het tijd voor de band die de no-nonsense rock eigenhandig de laatste jaren weer op de kaart aant zetten is in Nederland: DeWolff. Gitaar, hammond, drums en gaan. Vanaf het eerste nummer trekt het trio je mee in hun muziek. Deze drie gasten zijn zo perfect op elkaar ingespeeld dat het voelt alsof er een mega organisme op het podium staat die tegelijkertijd alle drie de instrumenten beheerst. De instrumenten sluiten perfect op elkaar aan, spelen om elkaar heen, versterken elkaar. Alles is perfect in balans, niks overheerst. De muziek die hierbij gecreëerd wordt brengt de luisteraar in een soort trance. Je kan niks anders doen dan luisteren en langzaamaan je lichaam steeds heftiger meebewegen. De laid-back timing, veel wordt net aan de goede kant van het randje van te laat gespeeld, ontspant, de opzwepende solo's op alle instrumenten maken wild. Dit alles doet de band met een jaloersmakend schijnbaar gemak en een overduidelijke, grote hoeveelheid plezier. Het enige minpuntje wat genoemd kan worden is de lengte van het optreden is de lengte, want na anderhalf uur begint het wel een beetje repetitief te worden. Echter vinden de fans het alleen maar geweldig als er na die negentig minuten nog een nummer van tien minuten wordt ingezet. DeWolff's psychedelische, bluesy, polyritmische, geweldig uitgevoerde rock is puur, sterk en gewoon fucking vet!

VOOR MEER FOTO'S CHECK:
https://www.flickr.com/photos/soundofdordt/sets/72157646803824253/

De Kift live @ Power Stage Bibelot Dordrecht 18-10-‘14

Waar er dit jaar veel bands het nieuwe Kunstmin intrekken voor een theatershow trekt Amsterdamse Fanfarepunk band De Kift een heel ander plan. Die toeren dit najaar met een zwaar theatrale show langs de Nederlandse zalen. Een enorm decor, lichtplan, kostuums en een heel scala van instrumenten maakt van de show Bidonville een hele belevenis.

Heel het (flink grote) podium van de Power Stage van Bibelot ligt al vol met decor en instrumenten bij het binnenkomen van de zaal. Dit is al indrukwekkend maar echt magisch wordt het zodra het zaallicht uitgaat en de spots op het podium gericht worden. Hier zet de Kift een geweldige show neer. De muziek laat zich het best beschrijven als Fanfarepunk, absurdistisch, experimenteel, maar onder dat alles voel je toch de punk als fundament. Daarnaast wordt dit met een kwaliteit uitgevoerd die je alleen bij een band die al 26 jaar bestaat kan verwachten. Er wordt met een zeer professionele precisie muziek gemaakt terwijl het optreden toch brutaal en speels blijft. De nummers zijn dynamisch en keer op keer weer origineel en anders doordat de bandleden, acht in totaal, steeds wisselen van instrumenten. Dit zijn zowel al bestaande al zelf ontworpen instrumenten, zoals een heggenschaar met tamboerijnen eraan. Tussen de nummers door zijn er korte gesprekken waardoor het hele optreden een doorlopend verhaal wordt. Tijdens de nummers inspireren ze met bijzondere, eigenzinnige, poëtische teksten. De Kift weet muziek, theater en poëzie in een wervelende show te combineren.

Meer foto's: https://www.flickr.com/photos/soundofdordt/sets/72157648985223285/

King of the World live @ Dolhuis Dordrecht 17-10-’14

Het vergt nogal wat lef om je band deze naam te geven. De naam, zoals Leonardo DiCaprio in Titanic al riep, impliceert namelijk nogal wat. King of the World, koning van de wereld, oftewel de allerbeste. Deze band is echter al goed op weg. Het blueskwartet, dat uit alle hoeken van Nederland komt, won dit jaar de prijs voor beste bluesband, gitarist, bassist, drummer en toetsenist van Nederland en dat terwijl de band pas twee jaar bezig is. Daarnaast werden er in die afgelopen twee jaar twee albums uitgebracht, in Pauw en Witteman en Vrije Geluiden gemaakt en werden ze bejubeld door Johan Derksen. Afgelopen vrijdag kwamen zij hun blues-koninkrijk uitbreiden naar Dordrecht.

King of the World mag ook zeker wel een superband genoemd worden. Met Erwin Java (Cuby & The Blizzards, Jan Akkerman, Larry Carlton, Herman Brood), Ruud Weber (Snowy White), Govert van der Kolm (Coco Montoya, Matt Schofield, Monster Mike Welch) en Fokke de Jong (Normaal) heeft deze band ontzettend veel ervaring en dat valt te horen. Vanaf het eerste nummer blaast de authentieke blues uit de speakers in Dolhuis (dat nog steeds elk optreden mooier en gezelliger lijkt te worden en vanavond lekker vol zit). Je merkt dat de blues bij deze vier mannen door de aderen stroomt. Hun lichtelijk trage, steady blues is gebouwd op kwaliteit. De nummers zijn serieus maar tegelijkertijd zie je het plezier twinkelen in de ogen van het viertal, ondanks alle ervaring zijn ze de lol in de blues nog lang niet verloren.

De nummers zijn al geweldig om naar te luisteren, maar het wordt allemaal nog beter als Java of Van der Kolm een solo inzet. Hier zit het echte hoogtepunt van het optreden van King of the World. Erwin Java weet met zijn solo’s hele verhalen te vertellen, met slechts enkele noten het kippenvel over je rug te laten lopen of het publiek gek te maken met fantastische uithalen van zijn gitaar. Govert van der Kolm daarentegen combineert in zijn solo’s de Blues met andere stijlen als Jazz en Funk, speelt op vier verschillende toetsinstrumenten en gebruikt deze ook samen, gebruikt zijn voeten in solo’s en speelt brutaal en eigenzinnig. Ondertussen zorgen De Jong en Weber voor een constante en ontzettend sterkte basis.

Het enige minpuntje aan het optreden is het publiek, vooral achter in de zaal, dat erg onbeleefd luidruchtig is tijdens Can’t Go Home, een muzikaal eerbetoon aan Blueslegende en Java’s beste vriend Harry Muskee. Het lawaai dat dat deel van het publiek overstemt soms bijna dit prachtige nummer en de minutenlange, zwaar emotionele solo van Java, wat gewoon heel erg zonde is. Gelukkig trekt King of the World zich hier niks van aan en speelt door alsof er niks aan de hand is. Zo is dit superblueskwartet serieus, professioneel, kwalitatief van het hoogste niveau en ondertussen spelen ze nog steeds met het plezier van een stel jonge honden. Kijk maar eens naar de twinkelende ogen in onderstaande foto.

VOOR MEER FOTO'S CHECK: https://www.flickr.com/photos/soundofdordt/sets/72157646552574934/

Julian Sas live @ Main Stage Bibelot Dordrecht 19-09-'14

20 jaar gitaarvirtuoos, 13 albums uitgebracht, optredens in binnen en buitenland, Julian Sas is een van de grootste en technisch begaafde gitaristen van Nederland. Vorige week kwam hij dit tonen in de Main Stage van Bibelot als onderdeel van zijn tour voor zijn 20 jarig jubileum

Om de feestvreugde over zijn jubileum voor het publiek nog wat groter te maken, trakteert de Gelderlander hen op een half uur extra van de hoofdpersoon van de avond. Julian en zijn twee bandleden warmen het publiek op met een akoestische set van dertig minuten. De akoestische instrumenten maken de muziek een stuk liever en braver dan de rauwe bluesrock die Sas zo typeert. Dit betekent echter niet dat de nummers hier slapper van worden. Het is juist de perfecte opwarming voor zowel band als publiek. De solos die hier en daar al uit Julian's gitaar komen beloven veel voor als hij straks zijn elektrische apparatuur ter beschikking heeft. Ook valt de rauwe, bluesy stem van de 54 jarige muzikant op, die iedereen direct in de sfeer van de blues brengt. Jezelf als voorprogramma gebruiken is misschien niet de leukste oplossing, maar het is wel degelijk simpel en effectief.
Na een pauze van een half uur is hetzelfde drietal weer terug en komt er nog een tandje bovenop. Julian Sas toont dat hij de afgelopen twintig jaar niet heeft lopen lanterfanten. Hij speelt de ene solo na elkaar, de ene nog genialer dan de ander. Zonder dat het hem enige moeite lijkt te kosten speelt hij voortdurend complexe gitaarlicks en zingt daar ook nog eens met een typische bluesstem overheen. Ondertussen zorgen  Tenny Tahamata (bass) en  Rob Heijne (drums) voor een onzettend steady begeleiding bij het gitaargeweld dat Sas creëert. Julian Sas en zijn band zijn een onverstoorbare bluesrocktrein waar je hoe dan ook in wordt meegesleurd.

Wantijpop 2014 @ Wantijpark Dordrecht 14-06-‘14

Wantijpop oh wantijpop, drie jaar geleden sinds BOD groep de touwtjes in handen kreeg over Dordrechts enige popfestival. Een dag eraf, een hek eromheen en de diepgang eruit, dat was de enige manier om Wantijpop te redden. Nu drie jaar later is wantijpop nog steeds het festival waar mensen het verstandig vinden om op een vol veld op vijftien meter van het podium te gaan picknicken. Maar dan met bier van €2.50 en een hamburger van €5.

Nog wat brakjes vanwege een euforische vooravond met tapas, bitterballen, iets met wraak en heel veel slechte woordgrappen is het om kwart over twaalf in een keer doorlopen bij de ingang van het wantijpark, de Dordtenaar houdt zijn naam weer eens hoog door pas halverwege het evenement binnen te druppelen. Na een opwarmertje van popschoolband Flabbergasted op het Popcentrale podium begint het echte werk om 13:00 uur met Death Letters. En wat een heerlijk begin maakt het Dordtse duo ervan. Met hun optreden op wantijpop sluiten ze het tijdperk van hun album Common Prayers af, dat in februari vorig jaar in de trinitatiskapel in Dordrecht begon. Duende en Victor hebben er zin in en zorgen ervoor dat hun tweede album met een klapper wordt afgesloten. In een uur haalt Death Letters alles uit de kast. In de extra harde set die ze spelen is goed te zien hoe goed het tweetal zowel individueel als op elkaar ingespeeld is. 

Terwijl drummer Victor Brandt als een beest achter het drumstel tekeer gaat, vult Duende Ariza Lora met slechts één gitaar en zijn stem de volledige sound op. En dat is nogal wat, want Death Letters weet een enorme muur van geluid te creëren tijdens dit optreden. Het ene moment staat Duende met een lief gezichtje mooi te zingen en het volgende staat hij als een bezetene heel het veld over te schreeuwen. Beide uitersten worden perfect uitgevoerd en zorgen voor een erg divers en interessant optreden. Het is sowieso gaaf om te zien hoe dit Dordtse duo met gemak de complexe riffs, breaks en maatwisselingen speelt. Als Death Letters met dit optreden alvast de toon zet voor het komende album dan mogen we nog heel veel verwachten van onze lokale helden, want ook al is het nog vroeg op de dag, de kans is groot dat dit het hoogtepunt van de dag zal worden, zo goed is Death Letters. Een band van dit niveau hoort eigenlijk later op de dag te spelen. En we mogen nu al heel trots zijn op dit duo, want het is verreweg het beste wat ooit op muzikaal gebied uit Dordrecht is voortgekomen.

Helaas kakt Wantijpop na deze fantastische start dan heel snel in. Langer dan 3 minuten is het bij operametalband Ex Libris niet uit te houden dus dan maar even over het terrein wandelen. Tijdens die wandeling vallen vooral de betaalde wc’s, een biertent die de helft van het veld zicht op het podium afneemt en de ‘Ten Raede Lounge’ op. En alle drie op negatieve manier. Dat laatste vooral omdat het elke manier van festivalgevoel tegengaat. Waar normaal gesproken festivals verbroederen omdat iedereen op hetzelfde veld staat, hetzelfde bier drinkt en in dezelfde modderige tentjes slaapt, kan men op wantijpop voor €95,- (excl. BTW) letterlijk en figuurlijk boven het gewone publiek staan. Lekker ‘socializen’ en je belangrijk voelen op de verhoogde tribune aan de zijkant van het veld; Gezellig hoor.

Dan zien zowel het publiek op het veld als de bobo’s op de tribune hoe Niels Geusebroek het podium beklimt. Deze halve finalist van The Voice of Holland is een schoolvoorbeeld van het gegeven dat muzikanten uit talentenjachten nooit echt voor langere tijd succesvol worden. Want net zoals altijd bij dit soort muzikanten heeft ook Niels Geusebroek niks bijzonders te brengen. Het is niet slecht, maar ook niet opvallend goed en bovenal weet Geusebroek in een optreden van een uur niks te doen waarmee hij opvalt tussen alle andere generieke, standaard popmuzikanten. De gimmick van deze act is dat hij het label “bekend van TV” kan dragen en helaas is die gimmick niet lang houdbaar, omdat je Geusebroek na een optreden wel gezien hebt. Zodoende zal Niels ook wel weer binnen de kortste keren in de vergeten worden en zijn wij weer af van zijn oersaaie optredens.

Gelukkig leeft Wantijpop daarna voor korte tijd weer even op, het tweede veld is namelijk flink volgestroomd voor de winnaar van Bandboost 2014; Timeless Hour. Zowel band als publiek heeft er weer zin in en een half uur lang wordt voor het popcentrale podium het veld omgeploegd door losgaand publiek. Het vijftal speelt weer goed zoals gewoonlijk en kan nu nog wat harder losgaan op het podium sinds beide gitaristen nu gebruik maken van draadloze systemen.

Als daarna blijkt dat Tangarine, het ooit zo charmante voorprogramma van Moke in Bibelot, al zijn charme verloren heeft wordt het tijd om het terrein even te verlaten om wat te eten in de stad, waar je toch zo’n twee tot drie keer goedkoper uit bent. Het terrein weer oplopend springt precies Miss Montreal het podium op. En deze vaste kracht in de Nederlandse popindustrie weet te verassen. Met onuitputtelijke energie, een prettige gestoordheid en vooral een fenomenale stem staat ze samen met haar (erg leuke) band te spelen. En zelfs degenen die niet van de stotterende zangeres houden, merken dat ze hun voeten niet stil kunnen houden en stiekem minimaal de helft van de teksten staan mee te mompelen, want Miss Montreal swingt als een malle en ze heeft met vier studioalbums al meer dan genoeg klassiekers op haar naam staan om een heel optreden mee te vullen. En die klassiekers, Just a Flirt, Wish I Could, Wonderful Days,  komen allemaal een voor een langs en worden aangevuld met nieuwe hits als Hoe en Say Heaven Say Hell. Miss Montreal is een meesteres in het schrijven van catchy popliedjes en weet daarnaast ook muzikaal goed voor de dag te komen.

© Shannen Moes

Ondertussen is het wantijpark flink vol gelopen en het Dordtse publiek begroet na Miss Montreal de Nijmeegse mannen van De Staat die voor de vierde keer binnen een jaar in Dordrecht spelen. Gelukkig is De Staat een band die totaal niet vervelend is om vier keer in een jaar naar te luisteren, want voor de vierde keer levert De Staat in Dordrecht dit jaar vakwerk af. Het alternativerock kwintet speelt weer vooral van hun laatste plaat I_Con, maar een flink aandeel wordt ook geleverd door Machinery en tweemaal wordt teruggegrepen op Wait For Evolution. Onder andere voor My Blind Baby, een nummer wat minder vaak gespeeld wordt maar wat eraan herinnert wat een geniaal album Wait For Evolution was. Torre Florim en zijn band weten zich goed te anticiperen op het publiek, dat voor een deel al staat te wachten op Chef’ Special en zin hebben in een feestje. Daarom worden nummers zo aangepast dat het Dordtse publiek er lekker los op kan gaan.  De staat bewijst voor de vierde keer dit jaar de beste alternatieve band van Nederland te zijn en dat hun unieke sound nooit saai wordt.

Als presentator Ella daarna de band afkondigt is het daarna achter hem aanrennen naar het regiopodium, want daar treedt hij samen met zijn hiphopformatie Brandwerk op. De finalist van De Grote Prijs van NL. Het trio rapt met een klasse die je verder in Dordrecht niet tegenkomt en voelt elkaar op het podium perfect aan. Ella, Kay Martin en Diggy Rast lijken samen te vloeien in een lichaam, Brandwerk’s stagepeformance is in korte tijd door het vele optreden met onder andere Great Minds enorm verbeterd. Zo wordt het Popcentrale Podium op een feestelijke wijze afgesloten. Bij Chef’Special is het veld zo volgestroomd dat het geen doen is om nog ergens in de buurt van het podium te komen en omdat het geluid erg slecht is heeft het weinig zin om daar nog te blijven staan.

Velvet Music Night Presents: Puggy live @ Power Stage Bibelot Dordrecht 09-05-‘14

Pareltjes in de muziek kom je vaak bij toeval tegen. Maar de mannen van Velvet Dordrecht lijken er wel een neusje voor te hebben. Een half jaartje geleden wisten zij met de Zweedse Sumie nog de Machine 3 zaal een uur lang muisstil te houden en nu komen zij opnieuw met een fantastisch optreden. Het internationale gezelschap van Puggy zette deze vrijdag de Power Stage helemaal op zn kop.

Het voorprogramma van Puggy wordt gebracht door de vijf mannen van Try Acrobatics uit Amsterdam. Het vijftal heeft er zin in en klinkt erg lekker in de vollopende zaal. Vrolijke, energieke liedjes gespeeld door een enthousiaste band. Misschien niet het meest originele bandvorm, maar desalniettemin erg leuk om naar te luisteren en kijken. Vorig jaar startte Try Acrobatics, na een jaar pauze te hebben genomen, weer op en het grootste deel van de band heeft zijn draai alweer goed gevonden. Alleen zanger Berend staat nog wat houterig op het podium. Toch zit er in het geheel veel potentie en zitten de elektropop nummers à la Go Back To The Zoo goed in elkaar.

Als het dan tijd is voor Puggy is het inmiddels flink druk in de Power Stage. Op de platen is dit in België gevormde trio al goed, maar live zouden ze echt heel bijzonder moeten zijn. En dat zijn ze. Al tijdens het eerste nummer Stop Me wordt het publiek weggeblazen. De krachtige drums van de Zweedse Egil Franzen, de stuwende bass van Fransman Romain Descampe en de daar omheen geweven Fender Rhodes van de Britse zanger/gitarist/toetsenist Matthew Irons zijn van enorme klasse.

Catchy en heavy, Puggy kan het allemaal. Elk nummer kan meegezongen worden en heeft ondertussen toch een fantastische, complexe onderliggende laag. Zo klinkt na het zware, heftige, bijna trashmetal achtige Stop Me even goed als de daarop volgende opgewekte, dansbare, meezinger Give us what we want en de ballad Someone Makes No Sound. Elk nummer is keer op keer weer geniaal gecomponeerd en wordt door het trio, live versterkt met een extra toetsenist, op dezelfde geniale wijze uitgevoerd. De bandleden van Puggy zijn een voor een geweldige muzikanten. Multi-instrumentaal, meerstemmige zang en foutloos spel, Puggy doet het allemaal met zoveel gemak.

Na Ready or Not en titelsong van hun laatste album To Win The World duikt Puggy het oudere werk in. Het heerlijke How I Needed You, waarin nogmaals duidelijk wordt hoe divers Puggy kan spelen, zelfs binnen een nummer, en Burned, waarin frontman Matthew Irons zich meer toont dan een popmuzikant door zich heel kundig te tonen in de Spaanse gitaarkunst. Met het dansbare Goes Like This krijgt het trio het publiek opnieuw helemaal los.

Puggy is als een achtbaan. Alles klopt, licht, geluid en de constante stroom van energie die van het podium afkomt. Nergens laat Puggy een steekje vallen en zo weten ze het publiek mee te slepen in een enorme muzikale belevenis. Het publiek danst, springt en schreeuwt de stemmen schor tijdens When You Know. Irons hitst het publiek elke keer weer subtiel op, entertaint en daagt uit. Met Teaser en Last Day On Earth sluit Puggy het concert op passende wijze af.

Deze band is alles behalve een standaard popbandje. Puggy is een belevenis, een band met vele gezichten en die gezichten zijn allemaal even leuk, sterk en geniaal. Laat die derde Velvet Music Night maar snel komen, want die avonden beloven elke keer weer heel veel goeds!