Only Seven Left, Valerius +1 @ Bibelot Dordrecht 23-11-'12

"drie kwartier van saaie, simpele liedjes"

Terwijl de countdown achterin Bibelot langzaam naar de 17 dagen tot sluiting toeliep voltrok zich op het podium een avond die later niet zal terugkomen in de boeken over Bibelot op de wijnstraat en het liefst zo snel mogelijk vergeten zal worden door muziekliefhebbers.

De avond begon hoopvol, de eerste band die optrad, New Year’s Hero, was zo’n band die het gevoel geeft dat de hoop niet verloren is voor de volgende generatie muzikanten. Deze vier Haagse tieners lieten horen hoeveel rock er toch uit Den Haag komt. Ze spelen punkpop zoals het hoort, energiek en vrolijk. Dit weten ze zeer goed over te brengen op het publiek. Dit zijn talentjes die het heel ver kunnen schoppen.

Dan gaat het bergafwaarts. Valerius is de volgende band die het podium beklimt. Deze band bestaat uit vijf mannen, maar draait eigenlijk alleen om de vocalist en de toetsenist/gitarist. Die hebben de looks en staan dus in de spots. De rest van de band zorgt voor de basis van de catchy popliedjes, waardoor zanger en toetsenist de zwoele, gladde, knappe jongens uit kunnen hangen en soms eens een akkoordje kunnen spelen. Zoals al gezegd zijn de nummers zeer poppy en simpel, perfect voor de radio. Wel goed is de opbouw die in de meeste nummers zit, de nummers lopen duidelijk op naar een climax, waardoor elk nummer wel spannend wordt.

En dan Only Seven Left. Onder een gegil wat schadelijker is voor het gehoor dan een gemiddeld rockconcert komen de zes jongens op. De haartjes zitten goed en de glimlach zit op het gezicht geplakt en zal de eerstvolgende drie kwartier niet meer verdwijnen. Het worden drie kwartier van saaie, simpele liedjes, die met veel show opgevoerd worden. De zanger houdt zijn microfoon vaak zo zwoel vast dat het wel lijkt alsof hij een meisje knuffelt. Helaas gaat hij daar niet met meer passie van  zingen. Wanneer er een medley van top 40 nummers langskomt blijkt des te meer dat alle nummers van Only Seven Left, op eentje na, brave radio-popliedjes zijn, totaal geen piano-rock meer.

Mad Caddies @ Bibelot 15-11-'12

Een paar jaar geleden stelde de platenmaatschappij van The Mad Caddies voor om, na vijf studioalbums en een EP, een ‘Greatest Hits’ album te maken. The Mad Caddies antwoordden hierop dat de enige hit die zij ooit hadden alleen voor twee weken op de Hawaïaanse radio werd gedraaid en verder nergens. Het werd dus geen Greatest Hits, maar Consentual Selections. Dit is typerend voor wat de Mad Caddies zijn: Vrolijk, gek, energiek en elk nummer is geweldig.

De avond wordt geopend met Wild Heart. Deze collegerock/cold wave band uit de Verenigde Staten is misschien een vreemd voorprogramma voor een ska-punk band, maar ze hebben er zelf duidelijk veel plezier in en het is een lekker achtergrond muziekje voor de binnenstromende Mad Caddies en Useless ID fans, die vanuit het hele land naar Dordrecht zijn gekomen aangezien dit voor beide bands hun enige concert in Nederland is. Bij verscheidene nummers worden bandleden van the Mad Caddies het podium opgehaald en zo speelt Wild Heart een half uur lang aangenaam experimentele nummers, een combinatie van vooral the Pixies, met wat Moss en Mumford and Sons.

Na Wild Heart verstomt de zaal, Useless ID komt het podium op. Er zijn duidelijk flink wat mensen speciaal voor deze vierkoppige punkrockband uit Israël gekomen. En dat is niet zo gek aangezien dit door velen de grootste punkrockers in het Midden-Oosten worden genoemd. Vanaf het eerste nummer is duidelijk dat de fans niet voor niets komen, dit is punkrock ‘zoals god het gewild heeft’: Hard, ruig, vuil en donker en van een niveau dat lang niet door Bibelot heeft geklonken. De muziek is gebouwd op de basslijnen van Leadzanger Yotam Ben Horin, waar de twee gitaren doorheen schreeuwen. Alles wordt bij elkaar gehouden door de Drums. Dit maakt een bonk van keiharde punkrock die een ruim half uur door Bibelot klinkt.

Dan komen de Mad Caddies op en vanaf het eerste nummer slaan ze meteen in als een bom. Na een minuut staan de eerste mensen te skanken en tijdens het eerste nummer verspreid dit zich door de zaal heen. Bij het tweede nummer ontstaat de eerste moshpit waar mensen (letterlijk) schoenen en (minder letterlijk) armen en benen kwijtraken. Vanaf dat moment tot het einde van de show anderhalf uur later is het publiek niet meer stil te krijgen. The Mad Caddies spelen een zeer breed spectrum van nummers. Van de reggae van Bob Marley tot de Punk van de Offspring en tot de ska van Madness, alles komt bij en alles klinkt even goed en vrolijk. Er komen zelfs nummers bij die verdacht veel lijken op Nederlandse hoempapa en dus gaan de polonaises meerdere malen door de zaal en p de andere nummers zwemmen meerdere mensen over de hoofden van het publiek. Het een echt ska-feestje en een goede opstarter voor de Europese tour van de Mad Caddies.

Destine, The Brave en Who vs Who live @ Bibelot Dordrecht 09-11-'12

Destine, bekend in Nederland, maar nog veel groter in het buitenland, was de afgelopen tijd weer eens in Nederland voor een club tour om hun nieuwe album ‘Illuminate’ te promoten, die opgenomen werd in Amerika door mannen die albums van wereldberoemde bands als Paramore, Papa Roach en All Time Low achter hun naam hebben staan. De tour werd afgesloten in Dordrecht, waar zanger Robin van Loenen vaak te vinden is.

Al tijdens the Brave stond er een groep van 25 tienermeisjes voor het podium, die duidelijk niet voor deze vier mannen kwamen en het hele optreden lang stil bleven staan. De Utrechtse punkrockband won afgelopen voorjaar bandboost en is sindsdien al meerdere teruggekomen in Dordrecht voor een optreden hier en daar en er valt te horen waarom! Deze band is als een machine en trekt zich niks aan van het passieve publiek, ze gaan keihard tekeer en spelen de mensen die wel interesse hebben volledig plat. Gitaar, bass, drum en zang past allemaal perfect in elkaar en bij elk nummer zitten die puzzelstukjes weer op een andere manier. Zanger Erik Korsman zingt en loopt over het podium en door de zaal alsof hij in een volle alpha tent op Lowlands staat. Maar dat is wel echt wat deze band is, Ze doen waar ze zelf voor staan, zonder beïnvloeding van het grote publiek.

Na het optreden van the Brave volgt Who vs Who, en waarbij the Brave alles vooral hard en agressief was, is Who vs Who vanaf het eerste nummer vooral heel vrolijk. Vanaf het eerste akkoord straalt deze Amsterdamse band zoveel positieve energie uit, alle vijf de bandleden lachen en hebben overduidelijk heel veel plezier in waar ze mee bezig zijn. Bovenal komt de vrolijkheid door de stem van de beeldschone zangeres, waar onvoorstelbaar veel emotie in zit. En als er een droevig nummer wordt ingezet blijkt dat ze ook die emotie in haar stem heeft zitten. Bij een nummer zet ze verkeerd in maar dit weet ze bij het eerste refrein al goed te zetten, verder speelt ook deze band zo goed als vlekkeloos en komen er een half uur lang heerlijke post-hardcore en punkrock nummers langs, waardoor er uiteindelijk zowaar wat begint te bewegen voor het podium.

Na Who vs Who wordt het podium donker en onder begeleiding van een hele diepe bass en heel hoog gegil komt Destine op. Vanaf het eerste nummer is merkbaar dat het hier om een heel ander soort band gaat dan Who vs Who en the Brave. Hier gaat het om zo zwoel mogelijk kijken, een lief, zacht stemmetje zonder veel pit, afgezaagde teksten als are you with me, baby I need you en you take my breath away. Destine heeft maar weinig aandacht voor het publiek, wat in redelijk groten getale is gekomen. Ze vinden elkaar duidelijk interessanter. Vaak lijkt het net een toneelstukje wat ze opvoeren, vooral in de praatjes tussen de nummers door.  Bij Destine gaat het duidelijk niet om plezier te hebben in het maken van muziek, maar om de fans het naar de zin te maken. Toetsenist Laurens heeft bijvoorbeeld het grootste deel van de tijd een sample in zijn keyboard zitten, waardoor hij maar een akkoord in hoeft te drukken en er een hele melodie klinkt, zodat hij meer tijd heeft om leuk en grappig te doen. Maar het publiek klaagt niet, dit is Destine hoe ze het willen, ze zingen elk nummer mee en gaan los op de grote hits als Down en In Your Arms.
Destine is punkrock, waar alle scherpe punten van zijn afgehaald, waardoor een brave, kindvriendelijkeband over blijft, maar die wel het hele publiek een geweldige avond bezorgd en een ruim uur lang doen wat het publiek van ze verwacht.