Afgelopen zaterdag
was een muzikale dag voor Dordrecht. Eerst acht fantastische bandjes in de
gezelligste platenzaak van Dordrecht; Velvet. Het team van Velvet Dordrecht
wist de line-up van vorige Record Store Days weer te overtreffen. Een van deze
bands, die in velvet akoestisch speelde, trakteerde het Dordtse publiek ‘s
avonds nogmaals op een muziekaal feestje, maar dan op volle kracht. John Coffey
toonde Bibelot wat echt rocken is.
De Utrechtse heren van John Coffey hebben de band Magnetic
Spacemen meegenomen, een zeer goede keuze. Het Friese/Overijsselse drietal
staat zelfverzekerd en enthousiast op het podium, ondanks dat ze pas een kleine
twee jaar bestaan. Dit heeft een goed effect op het publiek en binnen een paar
nummers ontstaat de eerste moshpit. Het is lang geleden dat een voorprogramma
van een rockband in Bibelot het publiek zo los kreeg. Het is echter niet alleen
de podiumhouding van de band die het publiek losmaakt. Er is ook iets bijzonders
met de muziek aan de hand. Alle drie bandleden zijn nog ontzettend jong. De
gitarist is 18 en de bassist zelfs pas 16. De garagepunk die de band creëert is
dus van een compleet andere generatie dan waar de hoogtijdagen van het genre
lagen. Deze gasten hebben nooit tegelijkertijd met Kurt Cobain geleefd. En dat
is te horen in de muziek die het drietal maakt. Dit is geen garagepunk meer,
maar een frisse, originele neo-garagepunk.
Dit blijkt uit twee typische fenomenen in de muziek van
Magnetic Spacemen. Aan de ene kant is er bij de band niet de drang om per sé
niet met de grote namen van de garagepunk vergeleken te worden. Gewoon raggen
op een gitaar mag weer, Kurt Cobain is al meer dan twintig jaar dood. Op
sommige momenten klinkt de muziek van Magnetic Spacemen ook echt als autentieke
garagepunk. Er zit echter ook nog iets anders in hun muziek. De jongens worden
namelijk voor een deel wel duidelijk beïnvloed door de moderne tijd. Hoewel ze
het zelf misschien niet snel zouden toegeven, is in hun muziek soms een vleugje
terug te vinden van het meest populaire alternatieve genre van de afgelopen
tien jaar, British Alternative Rock. Onder het harde geluid van de garagepunk
is de feel van bands als Arctic Monkeys terug te vinden. Dit zorgt ervoor dat
de nummers van Magnetic Spacemen tegelijkertijd hard en catchy voelen, zonder
ordinair te worden. Met hun mix van Nirvana en Arctic Monkeys en hier en daar
een vleugje Sex Pistols en Queens of the Stoneage heeft het drietal uit het
noorden van het land een wonderformule tot hun beschikking. De vaste plek in de
tour van John Coffey zou wel eens hun springplank kunnen zijn om Nederland
kennis te laten maken met hun neo-garagepunk.
Dan is het tijd voor de besnorde heren van John Coffey. Na
hun doorbreekjaar 2013 bleef het in 2014 een hele tijd stil. Pas aan het eind
van dat jaar begon er weer wat informatie naar buiten te komen en toen was er
begin dit jaar The Great News. Dit was zeker fantastisch nieuws voor iedereen
met een rockhart in Nederland. Op de nieuwe plaat gaat het weer kei-en-keihard.
Hier en daar experimenteren ze wat, maar de meeste nummers zijn weer
beukplaten. Het bijzondere aan de beukplaten van John Coffey is alleen dat ze
na een keer luisteren meteen kan meezingen. John Coffey weet opnieuw naast hard
en grof ook weer catchy te zijn.
Live is er weinig veranderd bij John Coffey. De Utrechtse
band is nog steeds de live sensatie die in 2013 als een tornado over de
festivalterreinen trok. Het publiek is vanaf het eerste nummer wildenthousiast.
Zeker een kwart van de powerstage is een grote moshpit, binnen een half nummer
klimmen de eerste mensen het podium op en duiken het publiek in, de voorste
twee rijen publiek schreeuwen uit volle borst mee en het bier vloeit rijkelijk.
Alles lijkt goed te gaan tot ongeveer halverwege het
optreden. De sfeer zit er ontzettend goed in in de uitverkochte Power Stage.
Dan roept echter frontman David op tot stagediven en dit staat een van de
beveiligers niet aan. Dit maakt deze beveiliger aan de zijkant van het podium duidelijk
aan de zanger en die stelt dit duidelijk niet op prijs. Gelukkig komt de roadie
van John Coffey snel tussebeide om te sussen en zonder dat veel mensen het
doorhebben gehad speelt John Coffey door alsof er niks aan de hand is. De
achtbaan die John Coffey heet gaat gewoon door. Er wordt nog steeds
gestagedived en gecrowdsurft, af en toe valt er iemand in de pit, maar wordt
binnen luttele seconden weer opgetild. Tijdens het laatste nummer van de
reguliere set gebeurt er echter weer wat. Terwijl zanger David op de rand van
het podium zit te zingen komt het hoofd van de beveiliging bij hem staan en begint tegen hem te praten.
Opnieuw moet de roadie tussenbeide komen. Dit keer is de frontman duidelijk
erger gefrustreerd en gooit zijn microfoon neer en duikt op de opgeheven handen
van het publiek. Hierna speelt de band nog twee toegiften en laat daarna het
publiek bezweet en uitgeput achter.
95% van het publiek heeft waarschijnlijk niks doorgehad en
een fantastisch concert beleefd. Echter was er tijdens dit concert een hele
boel aan de hand. Poppodium Bibelot heeft, net zoals elk groot podium in
Nederland een verbod op crowdsurfing en stagediving. Dit wordt echter vaak bij
de hardere concerten door de vingers gezien omdat het er nou eenmaal bij hoort.
Ook deze avond was er de afspraak dat ‘crowdsurfing en stagediven toegestaan
worden zolang het niet uit de hand loopt, als dit wel gebeurt, grijpt de
beveiliging in’ aldus een bron van binnen Bibelot. Halverwege het concert
constateerde de beveiliger dat het uit de hand liep en greep in door de band
aan te spreken. Dit bleek niet genoeg te helpen en zodoende kwam tijdens het
laatste nummer de hoofdbeveiliger de zanger melden dat ‘dit nu direct moet
stoppen’ aldus de bron.
Hier is het fout gegaan. De beveiliging is namelijk
ingehuurd door Bibelot. Dit betekent dat de beveiliging in dit geval naar de
verantwoordelijke van Bibelot had moeten gaan, de stagemanager, als ze
opmerkingen hadden over de band. De stagemanager moet dan naar het
aanspreekpunt van de band, de tourmanager of in dit geval de roadie, en deze
communiceert met de band. Dit zijn de concertetiquette. Door het overtreden van
de etiquette haalt Bibelot de frustratie bij de band naar boven, zo erg zelfs
dat, volgens de bron, de band eigenlijk niet voor een toegift terug wilde
komen. Gelukkig liep het allemaal met een sisser af wist John Coffey
professioneel genoeg te zijn om het publiek te geven wat ze verdienden, en
keiharde toegift.
De gang van zaken bij het concert levert twee problemen op
voor Bibelot. Het eerste is een imagoprobleem. Als John Coffey met een nare
nasmaak bij dit concert wegging, komt dit bij hun manager terecht. Als deze een
negatief beeld bij Bibelot krijgt, wordt de kans een stuk kleiner dat hij zijn
bands nog bij Bibelot laat spelen, en deze man is ook de manager van o.a.
Blaudzun, Mister en Mississippi, Destine, Oerknal en The Dirty Daddies. Daarnaast
is het managementwereldje klein en gaan verhalen snel rond. Het tweede probleem
is het reactieprobleem. John Coffey is dan misschien niet de liefste band, maar
echt niet een van de ergste. In Augustus speelt Dillinger Escape Plan in
Bibelot, die hebben het nog een stuk minder op beveiligers, is in het verleden
gebleken.
Wat volgens mij ten
grondslag ligt aan deze fout is een communicatieprobleem binnen Bibelot. Dit is
al vaker gebleken maar nu weer zeer duidelijk. De beveiliging weet totaal niet
hoe het zich tijdens concerten moet gedragen. Naast het gedoe met de band bleek
later dat ze ook op een zeer gevaarlijke manier crowdsurfende mensen aan hun
been uit het publiek sleepte en de zaal uitzette. Een beveiliging die zich zo
gedraagd kan op twee manieren negatief werken voor een poppodium, want zowel het
publiek als de bands voelt zich benadeeld door ze. Met een goede communicatie
over en weer tussen beveiliging en Bibelot zou de beveiling beter weten wat te
doen.
Daarnaast moet Bibelot een keuze maken. Dit is niet de
eerste keer dat er problemen waren met hardere bands, zo stopte twee jaar terug
Sick of it All hun show tijdelijk toen een crowdsurfer de zaal uit werd gezet.
Bibelot staat voor de keuze of ze dit soort concerten nog wilt programmeren of
niet, want als ze dat wel willen moet het echt op een andere manier. Zoals
hierboven vermeld zal een band als Dillinger Escape Plan absoluut niet blij
zijn als ze dit zou overkomen.
Persoonlijk hoop ik dat ze dit blijven doen, want het was
lang geleden dat er zo’n sterk optreden in Bibelot was. Dat niet alleen, maar
daarnaast was er nog iets heel bijzonders te zien. De zaal was gevuld met
opvallend veel jongeren. Dit is iets wat bij dit soort concerten in Bibelot
niet vaak gebeurt. Een concertganger wist het mooi te verwoorden: ‘John Coffey
is voor deze kids wat De Heideroosjes voor mij waren en wat Claw Boys Claw was voor
mijn ouders.’ John Coffey is voor veel jonge mensen een instapband in de wereld
van de hardere muziek, en het zou zonde zijn omdat de jongeren in Dordrecht te
ontnemen. En hopelijk doen ze het goed, want dan kan ik de volgende keer weer
gewoon over de virtuositeit van John Coffey schrijven.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)