Wantijpop 2014 @ Wantijpark Dordrecht 14-06-‘14

Wantijpop oh wantijpop, drie jaar geleden sinds BOD groep de touwtjes in handen kreeg over Dordrechts enige popfestival. Een dag eraf, een hek eromheen en de diepgang eruit, dat was de enige manier om Wantijpop te redden. Nu drie jaar later is wantijpop nog steeds het festival waar mensen het verstandig vinden om op een vol veld op vijftien meter van het podium te gaan picknicken. Maar dan met bier van €2.50 en een hamburger van €5.

Nog wat brakjes vanwege een euforische vooravond met tapas, bitterballen, iets met wraak en heel veel slechte woordgrappen is het om kwart over twaalf in een keer doorlopen bij de ingang van het wantijpark, de Dordtenaar houdt zijn naam weer eens hoog door pas halverwege het evenement binnen te druppelen. Na een opwarmertje van popschoolband Flabbergasted op het Popcentrale podium begint het echte werk om 13:00 uur met Death Letters. En wat een heerlijk begin maakt het Dordtse duo ervan. Met hun optreden op wantijpop sluiten ze het tijdperk van hun album Common Prayers af, dat in februari vorig jaar in de trinitatiskapel in Dordrecht begon. Duende en Victor hebben er zin in en zorgen ervoor dat hun tweede album met een klapper wordt afgesloten. In een uur haalt Death Letters alles uit de kast. In de extra harde set die ze spelen is goed te zien hoe goed het tweetal zowel individueel als op elkaar ingespeeld is. 

Terwijl drummer Victor Brandt als een beest achter het drumstel tekeer gaat, vult Duende Ariza Lora met slechts één gitaar en zijn stem de volledige sound op. En dat is nogal wat, want Death Letters weet een enorme muur van geluid te creëren tijdens dit optreden. Het ene moment staat Duende met een lief gezichtje mooi te zingen en het volgende staat hij als een bezetene heel het veld over te schreeuwen. Beide uitersten worden perfect uitgevoerd en zorgen voor een erg divers en interessant optreden. Het is sowieso gaaf om te zien hoe dit Dordtse duo met gemak de complexe riffs, breaks en maatwisselingen speelt. Als Death Letters met dit optreden alvast de toon zet voor het komende album dan mogen we nog heel veel verwachten van onze lokale helden, want ook al is het nog vroeg op de dag, de kans is groot dat dit het hoogtepunt van de dag zal worden, zo goed is Death Letters. Een band van dit niveau hoort eigenlijk later op de dag te spelen. En we mogen nu al heel trots zijn op dit duo, want het is verreweg het beste wat ooit op muzikaal gebied uit Dordrecht is voortgekomen.

Helaas kakt Wantijpop na deze fantastische start dan heel snel in. Langer dan 3 minuten is het bij operametalband Ex Libris niet uit te houden dus dan maar even over het terrein wandelen. Tijdens die wandeling vallen vooral de betaalde wc’s, een biertent die de helft van het veld zicht op het podium afneemt en de ‘Ten Raede Lounge’ op. En alle drie op negatieve manier. Dat laatste vooral omdat het elke manier van festivalgevoel tegengaat. Waar normaal gesproken festivals verbroederen omdat iedereen op hetzelfde veld staat, hetzelfde bier drinkt en in dezelfde modderige tentjes slaapt, kan men op wantijpop voor €95,- (excl. BTW) letterlijk en figuurlijk boven het gewone publiek staan. Lekker ‘socializen’ en je belangrijk voelen op de verhoogde tribune aan de zijkant van het veld; Gezellig hoor.

Dan zien zowel het publiek op het veld als de bobo’s op de tribune hoe Niels Geusebroek het podium beklimt. Deze halve finalist van The Voice of Holland is een schoolvoorbeeld van het gegeven dat muzikanten uit talentenjachten nooit echt voor langere tijd succesvol worden. Want net zoals altijd bij dit soort muzikanten heeft ook Niels Geusebroek niks bijzonders te brengen. Het is niet slecht, maar ook niet opvallend goed en bovenal weet Geusebroek in een optreden van een uur niks te doen waarmee hij opvalt tussen alle andere generieke, standaard popmuzikanten. De gimmick van deze act is dat hij het label “bekend van TV” kan dragen en helaas is die gimmick niet lang houdbaar, omdat je Geusebroek na een optreden wel gezien hebt. Zodoende zal Niels ook wel weer binnen de kortste keren in de vergeten worden en zijn wij weer af van zijn oersaaie optredens.

Gelukkig leeft Wantijpop daarna voor korte tijd weer even op, het tweede veld is namelijk flink volgestroomd voor de winnaar van Bandboost 2014; Timeless Hour. Zowel band als publiek heeft er weer zin in en een half uur lang wordt voor het popcentrale podium het veld omgeploegd door losgaand publiek. Het vijftal speelt weer goed zoals gewoonlijk en kan nu nog wat harder losgaan op het podium sinds beide gitaristen nu gebruik maken van draadloze systemen.

Als daarna blijkt dat Tangarine, het ooit zo charmante voorprogramma van Moke in Bibelot, al zijn charme verloren heeft wordt het tijd om het terrein even te verlaten om wat te eten in de stad, waar je toch zo’n twee tot drie keer goedkoper uit bent. Het terrein weer oplopend springt precies Miss Montreal het podium op. En deze vaste kracht in de Nederlandse popindustrie weet te verassen. Met onuitputtelijke energie, een prettige gestoordheid en vooral een fenomenale stem staat ze samen met haar (erg leuke) band te spelen. En zelfs degenen die niet van de stotterende zangeres houden, merken dat ze hun voeten niet stil kunnen houden en stiekem minimaal de helft van de teksten staan mee te mompelen, want Miss Montreal swingt als een malle en ze heeft met vier studioalbums al meer dan genoeg klassiekers op haar naam staan om een heel optreden mee te vullen. En die klassiekers, Just a Flirt, Wish I Could, Wonderful Days,  komen allemaal een voor een langs en worden aangevuld met nieuwe hits als Hoe en Say Heaven Say Hell. Miss Montreal is een meesteres in het schrijven van catchy popliedjes en weet daarnaast ook muzikaal goed voor de dag te komen.

© Shannen Moes

Ondertussen is het wantijpark flink vol gelopen en het Dordtse publiek begroet na Miss Montreal de Nijmeegse mannen van De Staat die voor de vierde keer binnen een jaar in Dordrecht spelen. Gelukkig is De Staat een band die totaal niet vervelend is om vier keer in een jaar naar te luisteren, want voor de vierde keer levert De Staat in Dordrecht dit jaar vakwerk af. Het alternativerock kwintet speelt weer vooral van hun laatste plaat I_Con, maar een flink aandeel wordt ook geleverd door Machinery en tweemaal wordt teruggegrepen op Wait For Evolution. Onder andere voor My Blind Baby, een nummer wat minder vaak gespeeld wordt maar wat eraan herinnert wat een geniaal album Wait For Evolution was. Torre Florim en zijn band weten zich goed te anticiperen op het publiek, dat voor een deel al staat te wachten op Chef’ Special en zin hebben in een feestje. Daarom worden nummers zo aangepast dat het Dordtse publiek er lekker los op kan gaan.  De staat bewijst voor de vierde keer dit jaar de beste alternatieve band van Nederland te zijn en dat hun unieke sound nooit saai wordt.

Als presentator Ella daarna de band afkondigt is het daarna achter hem aanrennen naar het regiopodium, want daar treedt hij samen met zijn hiphopformatie Brandwerk op. De finalist van De Grote Prijs van NL. Het trio rapt met een klasse die je verder in Dordrecht niet tegenkomt en voelt elkaar op het podium perfect aan. Ella, Kay Martin en Diggy Rast lijken samen te vloeien in een lichaam, Brandwerk’s stagepeformance is in korte tijd door het vele optreden met onder andere Great Minds enorm verbeterd. Zo wordt het Popcentrale Podium op een feestelijke wijze afgesloten. Bij Chef’Special is het veld zo volgestroomd dat het geen doen is om nog ergens in de buurt van het podium te komen en omdat het geluid erg slecht is heeft het weinig zin om daar nog te blijven staan.