dinsdag 21 april 2015

John Coffey live @ Power Stage Bibelot Dordrecht 18-04-'15

Afgelopen zaterdag was een muzikale dag voor Dordrecht. Eerst acht fantastische bandjes in de gezelligste platenzaak van Dordrecht; Velvet. Het team van Velvet Dordrecht wist de line-up van vorige Record Store Days weer te overtreffen. Een van deze bands, die in velvet akoestisch speelde, trakteerde het Dordtse publiek ‘s avonds nogmaals op een muziekaal feestje, maar dan op volle kracht. John Coffey toonde Bibelot wat echt rocken is.

De Utrechtse heren van John Coffey hebben de band Magnetic Spacemen meegenomen, een zeer goede keuze. Het Friese/Overijsselse drietal staat zelfverzekerd en enthousiast op het podium, ondanks dat ze pas een kleine twee jaar bestaan. Dit heeft een goed effect op het publiek en binnen een paar nummers ontstaat de eerste moshpit. Het is lang geleden dat een voorprogramma van een rockband in Bibelot het publiek zo los kreeg. Het is echter niet alleen de podiumhouding van de band die het publiek losmaakt. Er is ook iets bijzonders met de muziek aan de hand. Alle drie bandleden zijn nog ontzettend jong. De gitarist is 18 en de bassist zelfs pas 16. De garagepunk die de band creëert is dus van een compleet andere generatie dan waar de hoogtijdagen van het genre lagen. Deze gasten hebben nooit tegelijkertijd met Kurt Cobain geleefd. En dat is te horen in de muziek die het drietal maakt. Dit is geen garagepunk meer, maar een frisse, originele neo-garagepunk.

Dit blijkt uit twee typische fenomenen in de muziek van Magnetic Spacemen. Aan de ene kant is er bij de band niet de drang om per sé niet met de grote namen van de garagepunk vergeleken te worden. Gewoon raggen op een gitaar mag weer, Kurt Cobain is al meer dan twintig jaar dood. Op sommige momenten klinkt de muziek van Magnetic Spacemen ook echt als autentieke garagepunk. Er zit echter ook nog iets anders in hun muziek. De jongens worden namelijk voor een deel wel duidelijk beïnvloed door de moderne tijd. Hoewel ze het zelf misschien niet snel zouden toegeven, is in hun muziek soms een vleugje terug te vinden van het meest populaire alternatieve genre van de afgelopen tien jaar, British Alternative Rock. Onder het harde geluid van de garagepunk is de feel van bands als Arctic Monkeys terug te vinden. Dit zorgt ervoor dat de nummers van Magnetic Spacemen tegelijkertijd hard en catchy voelen, zonder ordinair te worden. Met hun mix van Nirvana en Arctic Monkeys en hier en daar een vleugje Sex Pistols en Queens of the Stoneage heeft het drietal uit het noorden van het land een wonderformule tot hun beschikking. De vaste plek in de tour van John Coffey zou wel eens hun springplank kunnen zijn om Nederland kennis te laten maken met hun neo-garagepunk.

Dan is het tijd voor de besnorde heren van John Coffey. Na hun doorbreekjaar 2013 bleef het in 2014 een hele tijd stil. Pas aan het eind van dat jaar begon er weer wat informatie naar buiten te komen en toen was er begin dit jaar The Great News. Dit was zeker fantastisch nieuws voor iedereen met een rockhart in Nederland. Op de nieuwe plaat gaat het weer kei-en-keihard. Hier en daar experimenteren ze wat, maar de meeste nummers zijn weer beukplaten. Het bijzondere aan de beukplaten van John Coffey is alleen dat ze na een keer luisteren meteen kan meezingen. John Coffey weet opnieuw naast hard en grof ook weer catchy te zijn.

Live is er weinig veranderd bij John Coffey. De Utrechtse band is nog steeds de live sensatie die in 2013 als een tornado over de festivalterreinen trok. Het publiek is vanaf het eerste nummer wildenthousiast. Zeker een kwart van de powerstage is een grote moshpit, binnen een half nummer klimmen de eerste mensen het podium op en duiken het publiek in, de voorste twee rijen publiek schreeuwen uit volle borst mee en het bier vloeit rijkelijk.

Alles lijkt goed te gaan tot ongeveer halverwege het optreden. De sfeer zit er ontzettend goed in in de uitverkochte Power Stage. Dan roept echter frontman David op tot stagediven en dit staat een van de beveiligers niet aan. Dit maakt deze beveiliger aan de zijkant van het podium duidelijk aan de zanger en die stelt dit duidelijk niet op prijs. Gelukkig komt de roadie van John Coffey snel tussebeide om te sussen en zonder dat veel mensen het doorhebben gehad speelt John Coffey door alsof er niks aan de hand is. De achtbaan die John Coffey heet gaat gewoon door. Er wordt nog steeds gestagedived en gecrowdsurft, af en toe valt er iemand in de pit, maar wordt binnen luttele seconden weer opgetild. Tijdens het laatste nummer van de reguliere set gebeurt er echter weer wat. Terwijl zanger David op de rand van het podium zit te zingen komt het hoofd van de beveiliging  bij hem staan en begint tegen hem te praten. Opnieuw moet de roadie tussenbeide komen. Dit keer is de frontman duidelijk erger gefrustreerd en gooit zijn microfoon neer en duikt op de opgeheven handen van het publiek. Hierna speelt de band nog twee toegiften en laat daarna het publiek bezweet en uitgeput achter.

95% van het publiek heeft waarschijnlijk niks doorgehad en een fantastisch concert beleefd. Echter was er tijdens dit concert een hele boel aan de hand. Poppodium Bibelot heeft, net zoals elk groot podium in Nederland een verbod op crowdsurfing en stagediving. Dit wordt echter vaak bij de hardere concerten door de vingers gezien omdat het er nou eenmaal bij hoort. Ook deze avond was er de afspraak dat ‘crowdsurfing en stagediven toegestaan worden zolang het niet uit de hand loopt, als dit wel gebeurt, grijpt de beveiliging in’ aldus een bron van binnen Bibelot. Halverwege het concert constateerde de beveiliger dat het uit de hand liep en greep in door de band aan te spreken. Dit bleek niet genoeg te helpen en zodoende kwam tijdens het laatste nummer de hoofdbeveiliger de zanger melden dat ‘dit nu direct moet stoppen’ aldus de bron.

Hier is het fout gegaan. De beveiliging is namelijk ingehuurd door Bibelot. Dit betekent dat de beveiliging in dit geval naar de verantwoordelijke van Bibelot had moeten gaan, de stagemanager, als ze opmerkingen hadden over de band. De stagemanager moet dan naar het aanspreekpunt van de band, de tourmanager of in dit geval de roadie, en deze communiceert met de band. Dit zijn de concertetiquette. Door het overtreden van de etiquette haalt Bibelot de frustratie bij de band naar boven, zo erg zelfs dat, volgens de bron, de band eigenlijk niet voor een toegift terug wilde komen. Gelukkig liep het allemaal met een sisser af wist John Coffey professioneel genoeg te zijn om het publiek te geven wat ze verdienden, en keiharde toegift.

De gang van zaken bij het concert levert twee problemen op voor Bibelot. Het eerste is een imagoprobleem. Als John Coffey met een nare nasmaak bij dit concert wegging, komt dit bij hun manager terecht. Als deze een negatief beeld bij Bibelot krijgt, wordt de kans een stuk kleiner dat hij zijn bands nog bij Bibelot laat spelen, en deze man is ook de manager van o.a. Blaudzun, Mister en Mississippi, Destine, Oerknal en The Dirty Daddies. Daarnaast is het managementwereldje klein en gaan verhalen snel rond. Het tweede probleem is het reactieprobleem. John Coffey is dan misschien niet de liefste band, maar echt niet een van de ergste. In Augustus speelt Dillinger Escape Plan in Bibelot, die hebben het nog een stuk minder op beveiligers, is in het verleden gebleken.

 Wat volgens mij ten grondslag ligt aan deze fout is een communicatieprobleem binnen Bibelot. Dit is al vaker gebleken maar nu weer zeer duidelijk. De beveiliging weet totaal niet hoe het zich tijdens concerten moet gedragen. Naast het gedoe met de band bleek later dat ze ook op een zeer gevaarlijke manier crowdsurfende mensen aan hun been uit het publiek sleepte en de zaal uitzette. Een beveiliging die zich zo gedraagd kan op twee manieren negatief werken voor een poppodium, want zowel het publiek als de bands voelt zich benadeeld door ze. Met een goede communicatie over en weer tussen beveiliging en Bibelot zou de beveiling beter weten wat te doen.

Daarnaast moet Bibelot een keuze maken. Dit is niet de eerste keer dat er problemen waren met hardere bands, zo stopte twee jaar terug Sick of it All hun show tijdelijk toen een crowdsurfer de zaal uit werd gezet. Bibelot staat voor de keuze of ze dit soort concerten nog wilt programmeren of niet, want als ze dat wel willen moet het echt op een andere manier. Zoals hierboven vermeld zal een band als Dillinger Escape Plan absoluut niet blij zijn als ze dit zou overkomen.


Persoonlijk hoop ik dat ze dit blijven doen, want het was lang geleden dat er zo’n sterk optreden in Bibelot was. Dat niet alleen, maar daarnaast was er nog iets heel bijzonders te zien. De zaal was gevuld met opvallend veel jongeren. Dit is iets wat bij dit soort concerten in Bibelot niet vaak gebeurt. Een concertganger wist het mooi te verwoorden: ‘John Coffey is voor deze kids wat De Heideroosjes voor mij waren en wat Claw Boys Claw was voor mijn ouders.’ John Coffey is voor veel jonge mensen een instapband in de wereld van de hardere muziek, en het zou zonde zijn omdat de jongeren in Dordrecht te ontnemen. En hopelijk doen ze het goed, want dan kan ik de volgende keer weer gewoon over de virtuositeit van John Coffey schrijven.

zaterdag 18 april 2015

Obey The Brave + 3 @ Power Stage Bibelot 03-04-'15

Binnenkort eindigt in de Popcentrale in het energiehuis een fenomeen. Booker van Crawl Back, Batman bookings en Harbor Patrick stopt na 10 jaar met het organiseren van Hardcore shows. Zo lijkt de hardcore uit Dordrecht te verdwijnen. Gelukkig houdt Bibelot deze muziekstroming in leven. En niet met de minste namen, zij brachten namelijk de Amerikaanse supersterren van Obey the Brave met support naar de powerstage.


© Peter Verheijen / pverheijenfotografie
In "packages" als deze blijkt steeds vaker een patroon te zitten. Zo ook vanavond. Ze bestaan het overgrote deel van de tijd uit vier bands. De eerste band is nieuw, fris, voor het eerst in Europa en zeer talentvol. Dit past precies bij Kublai Khan. Deze band uit Texas speelt vanavond hun eerste show ooit in Europa en heeft er overduidelijk zin in. Hun mix van metalcore en sludge/doom voelt ook fris en origineel. Ondanks dat de zaal nog niet erg vol zit mag Kublai Khan blij zijn met hun Europa ontgroening.


© Peter Verheijen / pverheijenfotografie

De tweede band is vaak een meer ervaren band, maar ook op zijn retour of nooit écht goed geweest. Vooral mee om fans aan te trekken. Dat is vanavond Napoleon. De muziek die ze maken is generiek en blinkt nergens echt uit. Na een paar nummers is duidelijk te horen dat ze elk nummer moeten starten met een metronoom; zeer teleurstellend.


© Peter Verheijen / pverheijenfotografie


Gelukkig is er dan Band 3, de beste band van de groep maar net iets te alternatief om de headliner te zijn. Malevolence past precies in dit plaatje. Rauw, scherp en meedogenloos. Malevolence is een beest op het podium. Ze krijgen de zaal gek en tonen met hun crossover sound dat de Engelse bulldog nog steeds scherpe tanden heeft.


© Peter Verheijen / pverheijenfotografie



Dan de headliner, vanavond Obey the Brave, groot van naam, maar qua muziek nummer 13 in het dozijn. Je ziet de ouwe rotten uit de hardcorewereld met pijnlijk gezicht kijken terwijl de band over het podium springt. Obey the Brave heeft niks bijzonders te brengen, elk nummer lijkt weer een herhaling van het vorige. Malevolence en Kublai Khan redden de avond, want van Obey the Brave moet je het niet hebben.