Big Rivers indoor
begint langzaamaan de richting op te gaan van de grote broer, buitenfestival
Big Rivers. Stonden er vorig jaar nog een paar bands die ècht goed klonken, The
Vagary, Trenchcoat, Tantrum, beginnen inmiddels de goede namen alweer schaars te
worden. Twee coverbands in de Main Stage, vier 3fm bands in de Power Stage. Na
afzegging van eerst The Miseries (Tim Knol) en daarna Rondé is de grote naam in
de kleine zaal Sunday Sun. Blijkbaar zijn ze genomineerd voor een 3fm award,
maar bovengenoemde had nog nooit van ze gehoord.
De avond begint in de Power Stage met Singer Songwriter Tim
Verhaal. Binnen een nummer moest in denken aan de ludieke actie van cabaretier
Max van den Burg waarin hij de gemiddelde Singer Songwriter compleet voor gek
zet. Tim Verhaal past precies in dit plaatje. Liedjes met weinig inhoud die
allemaal erg veel op elkaar lijken. Ook de band die hij om zijn liedjes heeft
gevormd stelt niet veel voor. De band mist elke vorm van uitstraling en het
geluid wat ze produceren is leeg en saai. 
Volgende band Cannonball Johnsons is een oude bekende. Vijf
maanden geleden stonden ze namelijk nog in Dolhuis tijdens de Popronde. Ook
waren ze een paar weken later in Rotterdam te vinden tijdens de Popronde daar.
In een klein poppodium als Dolhuis, of een visserscafé in Rotterdam past deze
band fantastisch. Opzwepende folk, vrolijke jongens, in een warm, vol hol kan
dat alleen maar leiden tot een feestje. Echter op een groot podium als in de
Power Stage van Bibelot valt dat effect een beetje weg. Het typische dronken
Big Rivers publiek helpt ook niet echt mee. De band lijkt hier ook lichtelijk
door geïrriteerd maar proberen er toch het beste van te maken. Cannonball
Johnsons blijft een leuke band, maar is in de huidige vorm niet geschikt voor
podia als deze.
Dan is het tijd voor vervanger van de vervanger Sunday Sun.
De kamerplanten kleden het podium aan en met de vier muzikanten voor op het
podium ziet het er uit als een gezellige boel. Zodra de band begint te spelen
wordt het nog gezelliger, want Sunday Sun blijkt alles mee te vallen. Catchy?
Ja, Poppy? Ja, maar dan wel op een kwalitatieve manier. Het is duidelijk te
horen dat er over de nummers nagedacht is. De bandleden zijn goed op elkaar
ingespeeld en de muziekpartijen sluiten goed op elkaar aan. Voor het eerst deze
avond klinkt er live muziek uit de speakers die volledig klinkt. Frontman Yoshi
Breen van Sunday Sun blijkt naast een goede zanger ook een rasentertainer. Tussen
elk nummer door heeft ie wel een paar gevatte opmerkingen of looft hij een dode
kamerplant uit aan een fervent dansende man. Soms heeft hij zelfs zulke
fantastische verhalen dat het wel erg langdradig wordt en je je af begint te
vragen wanneer het volgende nummer begint, maar over het algemeen zijn de
praatjes zo amusant dat het niet stoort. Persoonlijk had ik nog nooit van
Sunday Sun gehoord en is het iets te poppy voor mij om in mn spotify te zetten,
maar die nominatie voor de 3fm award is overduidelijk niet op niets gebaseerd.
Dan nog een bekende. Rotterdams trio The Afterveins stonden,
net als The Cannonball Johnsons, in November op Popronde Dordrecht. Het concept
van The Afterveins is simpel, twee gitaren, een drumstel en dan raggen. Misschien
komt het doordat dit de vierde keer is dat bovengenoemde ze binnen een jaar
tegenkomt, of omdat het de eerste keer nuchter is, maar de gimmick van The
Afterveins begint langzaamaan een beetje uit te werken. Zeker op een goede geluidsinstallatie
als in Bibelot mist het lage geluid van een basgitaar echt. De nummers zijn
zonder een bier of 10 achter je kiezen behoorlijk eentonig. Het drietal doet
ook niet bijster veel interessants op het podium. Het is vooral naar de gitaar
staren en het hoofd op en neer laten gaan. The Afterveins blijven een geinig
bandje, maar zullen meer moeten brengen om interessant te blijven. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten