Pareltjes in de
muziek kom je vaak bij toeval tegen. Maar de mannen van Velvet Dordrecht lijken
er wel een neusje voor te hebben. Een half jaartje geleden wisten zij met de
Zweedse Sumie nog de Machine 3 zaal een uur lang muisstil te houden en nu komen
zij opnieuw met een fantastisch optreden. Het internationale gezelschap van
Puggy zette deze vrijdag de Power Stage helemaal op zn kop.
Het voorprogramma van Puggy wordt gebracht door de vijf
mannen van Try Acrobatics uit Amsterdam. Het vijftal heeft er zin in en klinkt
erg lekker in de vollopende zaal. Vrolijke, energieke liedjes gespeeld door een
enthousiaste band. Misschien niet het meest originele bandvorm, maar
desalniettemin erg leuk om naar te luisteren en kijken. Vorig jaar startte Try
Acrobatics, na een jaar pauze te hebben genomen, weer op en het grootste deel
van de band heeft zijn draai alweer goed gevonden. Alleen zanger Berend staat
nog wat houterig op het podium. Toch zit er in het geheel veel potentie en
zitten de elektropop nummers à la Go Back To The Zoo goed in elkaar.
Als het dan tijd is voor Puggy is het inmiddels flink druk
in de Power Stage. Op de platen is dit in België gevormde trio al goed, maar
live zouden ze echt heel bijzonder moeten zijn. En dat zijn ze. Al tijdens het
eerste nummer Stop Me wordt het
publiek weggeblazen. De krachtige drums van de Zweedse Egil Franzen, de
stuwende bass van Fransman Romain Descampe en de daar omheen geweven Fender
Rhodes van de Britse zanger/gitarist/toetsenist Matthew Irons zijn van enorme
klasse.
Catchy en heavy, Puggy kan het allemaal. Elk nummer kan meegezongen worden en
heeft ondertussen toch een fantastische, complexe onderliggende laag. Zo klinkt
na het zware, heftige, bijna trashmetal achtige Stop Me even goed als de daarop volgende opgewekte, dansbare, meezinger
Give us what we want en de ballad Someone Makes No Sound. Elk nummer is
keer op keer weer geniaal gecomponeerd en wordt door het trio, live versterkt
met een extra toetsenist, op dezelfde geniale wijze uitgevoerd. De bandleden van Puggy zijn een voor een
geweldige muzikanten. Multi-instrumentaal, meerstemmige zang en foutloos spel,
Puggy doet het allemaal met zoveel gemak.
Na Ready or Not en titelsong van hun laatste album To Win The World duikt Puggy het oudere werk in. Het heerlijke How I Needed You, waarin nogmaals duidelijk wordt hoe divers Puggy kan spelen, zelfs binnen een nummer, en Burned, waarin frontman Matthew Irons zich meer toont dan een popmuzikant door zich heel kundig te tonen in de Spaanse gitaarkunst. Met het dansbare Goes Like This krijgt het trio het publiek opnieuw helemaal los.
Puggy is als een achtbaan. Alles klopt, licht, geluid en de constante stroom
van energie die van het podium afkomt. Nergens laat Puggy een steekje vallen en
zo weten ze het publiek mee te slepen in een enorme muzikale belevenis. Het
publiek danst, springt en schreeuwt de stemmen schor tijdens When You Know. Irons hitst het publiek
elke keer weer subtiel op, entertaint en daagt uit. Met Teaser en Last Day On Earth sluit
Puggy het concert op passende wijze af.
Deze band is alles behalve een standaard popbandje. Puggy is een belevenis, een
band met vele gezichten en die gezichten zijn allemaal even leuk, sterk en
geniaal. Laat die derde Velvet Music Night maar snel komen, want die avonden
beloven elke keer weer heel veel goeds!