dinsdag 9 december 2014

Di-Rect live @ Main Stage Bibelot Dordrecht 31-10-'14

 Di-rect is al jaren een van de populaire acts van Nederland. Ondergetekende had ze echter nog nooit gezien. Hoe kan het dat een band al zoveel jaren bij zo'n breed publiek altijd volle zalen trekt? Waarom zijn ze in Nederland zo succesvol maar raken ze in het buitenland maar amper aan de bak? Di-rect is een intrigerende band en dus ging the sound of Dordt op onderzoek uit tijdens hun optreden. 

Ik ging met een lichtelijk sceptische houding naar het concert toe. Nederlandse bands als deze zijn maar al te vaak zwaar oppervlakkig en compleet gevormd om door een zo groot mogelijk publiek goed gevonden te kunnen worden. Het optreden van Di-rect verraste mij dan ook op een positieve manier op een paar aspecten. Voor een band van de grootte van Di-rect die al zoveel jaren gewend is voor uitgestrekte vlaktes van hoofden te spelen, verwachtte ik een optreden van 5 half verveelde muzikanten die zonder veel enthousiasme hun liedjes spelen, een toegift doen en dan snel weer hun kleedkamer in duiken om hun geld in ontvangst te nemen. Maar niks was minder waar. Di-rect staat na al die jaren nog steeds op het podium met een enthousiasme wat je niet vaak tegen komt tijdens concerten. Vooral frontman Marcel is in het hele optreden van meer dan 1,5 uur geen enkel moment verveeld. Hij huppelt over het podium als een klein kind, trekt gekke bekken en danst alsof z'n leven ervan afhangt. Met de erg goed uitgevoerde lichtshow erbij maakt het kijken naar di-rect dan ook totaal geen vervelende bezigheid.

Maar bij een concert komt meer kijken. Iets wat ook wel een klein beetje belangrijk is, is wat er uit de speakers komt geschald. En dit beantwoordt meteen alle hierboven gestelde vragen. Di-rect speelt namelijk de meest generieke, brave, saaie troep die meteen verklaard waarom het altijd zo druk is bij hun concerten. Iedereen kan hier een beetje op mee bewegen, niet te moeilijke teksten en bovenal de mensen geen moment de kans geven te kunnen klagen dat de muziek te hard, complex of alternatief is. In het hele optreden is het enige nummer wat echt leuk is om naar te luisteren 'that would be something'. De rest levert niets meer op dan 'mweh...'. Het rare is dat hier op het podium 6 fantastische muzikanten staan, maar ze worden door de nummers heel zwaar begrensd. Dit is goed te merken als ze als tweede toegift een james Brown medley doen. Dan gaan alle remmen los en slaat di-rect iedereen achterover. Di-rect is volledig gevormd voor het grote publiek en dat beperkt de muzikanten op een manier die erg teleurstellend en vooral zonde is.

Dit werkt ook op vele manieren door en is volgens mij ook de reden waarom di-rect het buiten Nederland niet redt. Ik durf het zelfs algemener te trekken en te zeggen dat dat (een van de) oorzaken is waarom Nederlandse bands, in vergelijking met bijvoorbeeld België, het zo slecht doet in het buitenland. Waar zijn onze Triggerfingers, Selah Sues, Stromaes, Puggy's en ga zo maar door? Nederlandse bands, en di-rect is hier een goed voorbeeld voor, proberen op een te kunstmatige manier natuurlijk over te komen. Nederlandse bands proberen op een te geforceerde manier origineel over te komen, wat juist een averechts effect heeft. Als voorbeeld neem ik het akoestische nummer wat Marcel en gitarist Spike spelen. Het publiek staat ademloos te kijken hoe deze twee muzikanten "unplugged" een nummer vertolken, niet eens bijzonder goed. Nu kan dit nog best leuk zijn, een zanger die met enkel zijn stem stil krijgt is best indrukwekkend, maar zonder dat het publiek het doorheeft staat er bij Di-rect een mooie grote microfoon voor de heren die alsnog alles versterkt. Zie de foto hiernaast. Het grootste deel van het publiek heeft niks door en klapt de blaren op z'n handen. Zo zijn er bij Nederlandse bands nog veel meer voorbeelden te noemen Dit hoef je echter niet bij een buitenlands publiek te flikken omdat voordat je goed en wel een show hebt gespeeld je door de critici wordt afgemaakt en nergens meer promotie hebt.

Di-rect bestaat uit zes muzikanten met een bijna grenzeloze potentie. Het is alleen jammer dat ze zo begrensd worden door hun eigen angst tè alternatief te zijn.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten