Als er iets is wat
Bibelot goed kan sinds het in de nieuwe locatie in het Energiehuis zit, is het
wel grote metal(core) bands binnenhalen. Zo stonden Silverstein en Korpiklaani
er al en zal volgende maand ook Architects de Main Stage onveilig maken. En de
nieuwste naam die aan dat lijstje toegevoegd mag worden zijn de Canadezen van
Protest the Hero, samen met Tesseract, The Safety Fire en Intervals.
Helaas heeft de avond eerder aangevangen dan van tevoren
stond aangegeven, waardoor wij helaas Intervals hebben gemist, maar gelukkig
zijn er nog drie bands te gaan. De eerste daarvan is The Safety Fire. Helaas
stelt deze eerste (dus eigenlijk tweede) band van de avond erg teleur. Dit komt
in de eerste plaats omdat de band ontzettend slecht is ingemixt. De stem van
zanger Sean McWeeney komt amper boven het geluid van de rest van de band uit,
ondanks dat hij de longen uit zijn lijf staat te schreeuwen. De rest van de
band is eigenlijk ook maar amper te horen, omdat alles zwaar overheerst wordt
door een keiharde bassdrum. Daarnaast voelt de band gewoon niet heel echt aan.
Ja de techmetal is tof en gecompliceerd maar heel veel is pre-recorded. Het
idee achter The Safety Fire is best tof, en als de mix wat beter afgesteld zou
staan en de zang wat meer power zou hebben dan zou het best een toffe band kunnen
zijn. Maar nu is het slechts een band waarbij je hoopt dat ze toch echt maar
een set van 30 minuten spelen.
Dan is het tijd voor TesseracT. Waar The Safety Fire zich al
aan waagde, gecompliceerde, bijna mathematische metalriffs, hebben de mannen
van TesseracT tot in de puntjes uitgewerkt. De vijfkoppige formatie uit
Engeland is wat je krijgt als je een Mathcore en een symfonische Metalband
kruist. De over het algemeen cleane zang van vocalist Ashe O’Hara voelt totaal
niet catchy of mainstream, maar voegt door de bijna symfonische klank juist wat
toe aan de obscuriteit van de muziek. Daarnaast wordt de techmetal/mathcore met
een ongelofelijke perfectie uitgevoerd. De moeilijkste riffs, de grootste
tempowisselingen en maatverandering worden gespeeld zonder enige moeite.
TesseracT staat als een huis, een gastvrij huis want de band weet ondanks de
soms duistere nummers een toegankelijke sfeer op te roepen. Als de zanger uit
zijn broek scheurt weet hij daar bijvoorbeeld gewoon hartelijk om te lachen.
Het hoogtepunt van het optreden bewaart TesseracT tot het eind, waar ze 3 delen
van hun 6 delige meesterwelk Concealing Fate. Een nummer van 27 minuten waar bijna
20 minuten van worden gespeeld. TesseracT is obscuur, ingewikkeld en duister
maar bovenal kneiterhard!
Als het podium omgebouwd is mogen de vijf bebaarde Canadezen
van Protest the Hero het podium op. En ze hebben er zin in want het is het
laatste optreden van de tour. Na TesseracT is het allemaal een stukje minder
gecompliceerd, maar ook Protest The Hero blinkt uit met hun technische riffs.
Daarnaast zit er meer metalcore in en dus verstevigd de pit lekker en zijn er
al gauw de eerste crowdsurfers te zien. Het publiek is minstens even
enthousiast als de band zelf. Zanger Rody Walker zou in zijn eentje een volle
zaal kunnen vermaken met alleen al de uitspraken die hij tussen de nummers door
doet en tijdens de nummers is hij nog beter dan in de studio, waar zijn stem
soms net zo hoog is dat het irritant wordt. Live voelt het allemaal gelukkig
wat lager en daardoor nog krachtiger. De rest van de band is ook volledig op
elkaar ingespeeld. Niet zo gek met 13 jaar ervaring. Ook de drummer die er
sinds 2013 pas bij zit, past volledig in het plaatje en begint inmiddels zelfs
een flinke baard te krijgen. Het is de eind van de tour en dus feest, dus komt
tijdens de toegift de volledige crew op een bank het podium op. Zo blijft het
nog lang onrustig in de Main Stage van Bibelot. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten