Afgelopen vrijdag trad spike, de gitarist van Di-rect, op met The Deaf, de band die hij oprichtte in 2007 oprichtte, toen er ruzie was binnen Di-rect. Sindsdien leek Di-rect vooral voor het grote geld te kiezen. Bij The Deaf is dit niet het geval. Die spelen 5 jaar later nog steeds de tent plat met een combinatie van beat, rock n' roll en garagerock.
Maar voordat het beest wat the Deaf heet werd losgelaten in bibelot, mochten eerst de de vier Fransen van The Socks het publiek wat vermaken. Achter gordijntjes van haar speelden zij stoner/hardrock. Deze band probeert zich te identificeren met redelijk ingewikkelde nummers. Dit lukte goed, want de nummers waren goed geschreven en vroegen door de verweven gitaarriffs een constante aandacht voor de muziek. Echter leek het alsof het muzikale niveau van de bandleden te kort schoot, alles werd net niet goed gespeeld, waardoor het geheel rommelig werd en onaangenaam om naar te luisteren. Ook kregen ze het publiek totaal niet mee en leken ze blij toen ze na 30 minuten het podium konden verlaten.
Toen daarna de instrumenten en draden van the Deaf goed waren vastgetaped met ducktape en er (opvallend) kort was gesoundcheckt, betraden Spike, Kit Carrera, Miss Fuzz en Magere Mau het podium. Direct vanaf het eerste nummer zaten de vier er lekker in en gingen volledig los. Al gauw werd dit overgenomen door de toeschouwers. Spike toont zich een echte rockster en er wordt een zeer goede show neergezet, die door knullige maar niet storende foutjes als een scheurende gitaarband en een microfoon die uit elkaar valt toch persoonlijk blijft. De band speelt nummers van hun in 2011 uitgekomen debuutalbum 'Toot Whistle Plunk Boom' en enkele nieuwe nummers. Overal spat de sex, drugs en rock n' roll af. Organist Magere Mau rookt rustig een sigaretje terwijl hij op zijn orgel staat, Bassiste Miss Fuzz laat alle heren in de zaal zwijmelen, Spike heeft een fles wiskey bij waarvan de helft over het publiek heen gaat, schrikt de meisjes af die voor de gitarist van Di-rect kwamen en ligt op een moment op de zaalvloer een solo te geven. Door al dit muzikaal en theatraal geweld valt de drummer niet zo op, maar achter zijn trommels gaat Kit Carrera helemaal los en slaat uiteindelijk een ride kapot. The Deaf kregen het publiek niet zo ver om bibelot te slopen, maar ze speelden wel het dak er volledig af.
zaterdag 27 oktober 2012
maandag 8 oktober 2012
The Kik live @ Dolhuis 05-10-'12
The Kik, ik zag ze vrijdag voor de 4e keer. toch was het deze keer
anders dan anders, na 3 keer vast te hebben gezeten in een blokkenrooster op
een festival was dit de eerste keer dat ik ze zag als hoofdprogramma. En dat
gaf ze, zelfs op het kleine podium van Dolhuis, een hele boel ruimte.
the kik is op dit moment het boegbeeld van de beatmuziek in
Nederland. 40 jaar geleden was dat de Dordtse band The Zipps. 8 jaar geleden
namen ze afscheid maar op speciale gelegenheden komen ze nog samen, en dit is
er een. Dolhuis is volgestroomd en een flink percentage is 50+ en komt
duidelijk voor zijn of haar jeugdhelden. Er hangt jeugdsentiment in de lucht.
En ondanks dat alle 5 leden inmiddels rimpelig en grijs zijn, valt dat niet af
te horen aan de muziek. de gitaristen zijn soms wat zoekende maar bass en drums
zijn uitmuntend. frontman Philip Elzerman springt nog rond in zn zwarte leren
broek alsof hij 30 is en zo klinkt hij ook. De jongere luisteraars wordt even
getoond dat er heus wel goede dingen uit dordt komen. De muziek klinkt nog
steeds lekker en The Zipps zijn nog lang geen vergane glorie.
We Are The Ocean live @ Bibelot 04-10-'12
Het laatste najaarsseizoen van bibelot op de
wijnstraat is begonnen en ze pakken groot uit, met 2 a 3 optredens of feesten
per week. Afgelopen donderdag was het aan We Are The Ocean om de ruim 75
geïnteresseerden, redelijk veel voor een donderdagavond in bibelot, het naar de
zin te maken.
Voordat de 4 Britten van We Are The Ocean het podium
op klommen, mochten eerst de 5 mannen van post-hardcore band The James Cleaver
Quintet het publiek opwarmen. Deze band probeert verschillende stijlen te
combineren met hardcore-punk. Er komt onder andere Soul, funk en rock n roll
voorbij. Een zeer leuk en origineel idee, mits goed uitgevoerd. Dat is het
geval bij een nummer. daar valt alles op zn plaats en komen alle factoren van
de muziek goed tot hun recht. Echter, bij alle andere nummers die ze speelden
kwam het er op neer dat alles zeer rommelig klonk en totaal niet op elkaar
aansloot, hoe hard de band ook zijn best deed. Ook staan de drums veels te hard
en overstemmen voor een groot deel alle andere muziek.
Of het
zo bedoeld was zal waarschijnlijk altijd een raadsel blijven, maar waar The
James Cleaver Quintet vooral een enorme mengelmoes van lawaai was, bleek We Are
The Ocean opeens heel aangename nummers te hebben. de vierkoppige formatie uit
Loughton in Engeland speelt post-hardcore, maar er zijn duidelijk veel
invloeden te horen uit de (hard)rock, van bands als de Foo Fighters. Ze
beginnen. wat stijfjes, met wat nummers die bijna ballads genoemd kunnen
worden, maar als het optreden vordert wordt alles steeds heavier en begint de
band een beetje los te komen. heel speciaal wordt het niet, maar alles is wel
zeer aangenaam om naar te luisteren. Dit komt doordat elk nummer stuk voor stuk
goed geschreven is, alle instrumenten passen precies goed in het geheel, goed
uitgevoerd is, alles wordt super strak en fel gespeeld, en vooral omdat er met
heel veel emotie gespeeld en gezongen wordt.
Abonneren op:
Posts (Atom)