vrijdag 10 februari 2012

VNV nation live @ bibelot 3-2-12

Afgelopen vrijdag, de 4e van februari vertrok ik naar bibelot, met de verwachting een band te zien die hun hoogtijdagen in de jaren ’90 hadden en een publiek waar hetzelfde mee aan de hand was… Niets was minder waar.
Bibelot zat behoorlijk vol met een zeer divers publiek, van gothics tot mannen in overhemden en van punkers tot metalheads, het was er allemaal. Vnv nation was ook nog lang niet uitgebloeid.

De avond begon met de duitse twee-formatie Destroid, bestaande uit zanger/percussionist Daniel Myer en begeleider Sebastian Ullman. Elk nummer had wel iets anders en was aangenaam om naar te luisteren. Leuk was dat Myer sommige elementjes van de muziek versterkte met zijn twee trommels, helaas was het soms niet helemaal gelijk met de muziek zelf.

Destroid pakte na een half uur in, en nadat er even wat soundchecks gedaan werden kwamen op de 5 grote schermen een timer te staan die aftelde van 50 naar 0, waarna de vier leden van Victory not Vengeance nation, oftewel VNV nation het podium beklommen. Na een nummer gehoord te hebben besefte ik al dat dit niet mijn muziek was, future pop.
Daarom waren voor mijn gevoel alle nummers ook behoorlijk hetzelfde. Dit zou voor fans van dit genre anders kunnen zijn. Aan het publiek te zien beviel de band wel in ieder geval. Ik vond vooral jammer dat alle aandacht gericht was op de zanger, en deze zanger over het podium liep alsof hij op pinkpop stond, steeds van links naar rechts lopend.

Recensie LaFaro live @ Bibelot 2-2-12

Het was een koude donderdagavond in de horrorwinter van 2012. Het was zeker -15 graden. Zo zou ik mijn verhaal beginnen als over 30 jaar mijn kinderen zouden vragen: Pap, vertel eens over die keer dat je LaFaro live had gezien, die keer dat ze naar Nederland kwamen, toen ze nog niet beroemd waren. En ik zou ze dan met alle plezier vertellen over de keer dat ze naar Dordrecht kwamen, net voordat ze opgemerkt zouden worden door een grote platenmaatschappij en uit zouden groeien tot een wereldberoemde band.


Dit bedacht ik gister tijdens het concert van LaFaro, de Noord-Ierse Post-Hardcore band die op 2 februari het podium van Bibelot betrad, om samen met de Gorinchemse band KinKobra het Dordtse Publiek een gratis concert voor te schotelen. De avond begon met KinKobra, en hier kan ik vrij kort over zijn, want het was gewoon verschrikkelijk slecht. KinKobra, volgens Bibelot.net een mengeling van Prince, Alter Bridge en Papa Roach. Ik vond het meer een combi van Kings of Leon en Red Hot Chili Peppers. Dit had best goed kunnen klinken, wat ook wel het geval was, de muziek klonk best lekker. Helaas moest de zanger er doorheen zingen, en het geluid wat deze zanger produceerde paste niet alleen slecht bij de muziek, het was vaak ook nog eens behoorlijk vals. Ook leek de band nog behoorlijk opzoek naar een eigen stijl. Gelukkig was het optreden na ongeveer 45 minuten afgelopen en kon KinKobra inpakken en plaats maken voor LaFaro.

Na dit verschrikkelijke voorprogramma was ik een beetje angstig of het met bij LaFaro niet hetzelfde zou zijn. Die angst werd nog iets groter toen er voor de microfoon een stoel werd neergezet, en de zanger met een gebroken been het podium opklom. Ook bleef Bibelot angstvallig leeg, zeker nu de fans (=familie en kennissen) van KinKobra wegwaren. Toen het concert begon waren er 14 man publiek, en toen het concert was afgelopen waren dit er nog steeds 14, die allemaal met een glimlach op hun gezicht Bibelot uitliepen. Want gelukkig werden al deze angsten weggenomen toen LaFaro begon te spelen, en direct 3 nummers achter elkaar speelde. De band uit Belfast heeft een zeer eigen stijl, en ik had veel moeite om bands te bedenken waar het op lijkt. Uiteindelijk kwam ik er op uit dat de muziek wel wat weg had van Peter Pan Speedrock en de zang wel een beetje leek op Johnny Rotten van de Sex Pistols, maar ook hier zijn de overeenkomsten nog vrij ver gezocht. De muziek rust op keiharde, snelle drums, waar tussendoor geweldige gitaar riffs en bass lijntjes lopen. Het geheel wordt afgerond door de geweldige rauwe, Britse stem van zanger Johny Black. Dit is de basis van alle nummers, toch is geen nummer hetzelfde en zo blijft elk nummer leuk om te horen.



Na de eerste drie nummers komen er wel korte pauzes tussen de nummers waarin alle 14 personen publiek hun genoegen over het optreden laten horen. Tijdens deze pauzes wordt onder andere verteld dat Johny zijn been op meerdere plaatsen heeft gebroken nadat hij uitgegleden was, en dat hij daarom op een stoel zat. Ook vertelt de bassist dat gitarist Dave vroeger moppen vertelde maar hier een tijdje geleden mee is gestopt. Het publiek probeert Dave nog om te kopen met bier, maar hij weigert een mop te vertellen. Deze humoristische intermezzo’s, het feit dat de zanger rustig op een stoel zit te spelen en de minuscule hoeveelheid publiek geven het concert een relaxte, gezellige en vriendelijke sfeer. Na iets meer dan een uur gespeeld te hebben, en onder andere een nummer opgedragen te hebben aan degene die bier voor ze had gehaald, en een aan degene die een t-shirt hadden gekocht houdt de band er mee op, maar niet voordat ze ook nog een toegift hebben gespeeld. Voor dit toegift hadden ze bijna geen aanmoediging nodig, want je kon duidelijk merken dat LaFaro gisteravond in Bibelot niet speelde voor het geld, maar omdat ze het oprecht leuk vinden om muziek te maken en publiek te amuseren. Na het optreden liepen de bandleden niet de kleedkamer in, maar stapten gewoon direct het podium af, om nog een praatje te kunnen maken met het publiek.

Zoals ik al in mijn intro zei, verwacht ik dat LaFaro nog eens uit zal kunnen groeien tot een behoorlijk grote band. Ik denk dit omdat de bandleden stuk voor stuk zeer goede muzikanten zijn, die hele energieke, leuke liedjes schrijven, en bovenal heel veel plezier hebben in het maken van muziek. Om ze een handje te helpen zou je ze kunnen volgen op Twitter: https://twitter.com/lafaro of ze liken op facebook: http://www.facebook.com/LaFaroBand.