dinsdag 25 augustus 2015

The Dillinger Escape Plan + Raketkanon live @ Power Stage Bibelot Dordrecht 19-08-'15

©Danny van der Weck - 2015
Dat Bibelot soms onverwachtte moves maakt, is voor de vaste bezoeker van het Dordtse poppodium geen verrassing meer, maar toen The Dillinger Escape Plan werd aangekondigd, ging er echt een siddering door de stad heen. Dit is een band van een niveau wat je niet vaak ziet in podia van deze grootte, en een geweldige aftrap van een veelbelovend najaar. Warming-up wordt deze avondverzorgd door de zuiderburen van Raketkanon. 

©Danny van der Weck - 2015

Na het uitbrengen van hun eerste plaat RKTKN #1 maakten ze het podium van de Power Stage al eens onveilig, en na het uitbrengen van nummer twee, RKTKN #2, zijn ze terug. Hoewel de naam steeds vaker in Nederland opduikt, is de band nog steeds even gestoord als anderhalf jaar geleden. Na het eerste nummer van de set roept zanger Pieter-Paul Devos na een matig applaus in bijna onverstaanbaar Vlaams: ‘Dat mag best wat harder, maar dat is mijn mening’ waarna het applaus ook daadwerkelijk toeneemt. Drummer Pieter de Wilde staat elk moment dat hij kan op van zijn drumstel en loopt een willekeurige kant op, rechts, links, de zaal in, elke keer weer. Het meest opvallend tijdens dit optreden van Raketkanon is misschien nog wel het geluid. Met de complexe en uiteenlopende riffs is pas echt goed te horen hoe geweldig het geluid in Bibelot is. Alle verschillende geluiden en klanken staan perfect in balans en komen goed tot hun recht. Hier komt bij dat Raketkanon in topvorm is, hun gestructureerde chaosmuziek wordt het hele optreden lang zonder enige moeite foutloos uitgevoerd. Raketkanon gaat duidelijk de uitdaging aan om een heftigere indruk achter te laten dan The Dillinger Escape Plan

©Danny van der Weck - 2015
Dit blijkt echter al snel een onmogelijke uitdaging te zijn. Want The Dillinger Escape Plan is een band van een heel ander niveau. Het vijftal is legendarisch in de mathcore, niet heel raar aangezien ze de grondleggers van het genre zijn. Na 18 jaar en 8 albums is het ook een van de weinige bands die niet toegegeven heeft aan het grote publiek. Het laatste album One of Us is the Killer is nog steeds even complex en experimenteel als al die jaren geleden. En al die jaren hebben ervoor gezorgd dat de zaal bijna vol staat, een behoorlijke prestatie op een woensdag in Dordrecht tijdens de vakantie. Zodra het eerste nummer, Prancer, wordt ingezet, wordt het hele publiek weggeblazen. De onnavolgbare intro, gevolgd door een tsunami van muzikaal geweld, waar de keiharde stem van zanger Greg Puciato overheen schalt. Zelfs het wat lichtere Milk Lizard, bekendste en toegankelijke nummer, komt extreem hard binnen als het vijftal hem live speelt. De hardheid van dit optreden slaat meteen over op het publiek en er ontstaat meteen een moshpit en alles wordt uit volle borst meegeschreeuwd. Het is indrukwekkend om te zien hoe de Amerikanen met de energie van een punkband en de techniek van een klassiek musicus een feilloos optreden van meer dan een uur neerzet. Ook weet tDEP soms uit een onverwachte hoek te komen met een cover van Sunshine of your Love als intro van Sunshine the Werewolf. Als er iets aan te merken is op het optreden is het dat The Dillinger Escape Plan voor hun doen wat rustig op het podium staan. Puciato klimt nog steeds binnen een paar nummers de speakertoren op, maar deze band heeft het wel eens bonter gemaakt tijdens optredens. Misschien komt het door de ophef rond het concert van John Coffey een paar maanden terug, misschien door de toegang tot de rookbare Nederlandse specialiteit, of misschien zijn ze gewoon wat moe van een zware festivalzomer. Het is in ieder geval een wereldprestatie dat de muziek hier geen moment onder lijdt. The Dillinger Escape Plan is een band die de muziekgeschiedenisboeken in zal gaan, en het is heel bijzonder om zo’n grote band in Dordrecht te kunnen ervaren.

dinsdag 21 april 2015

John Coffey live @ Power Stage Bibelot Dordrecht 18-04-'15

Afgelopen zaterdag was een muzikale dag voor Dordrecht. Eerst acht fantastische bandjes in de gezelligste platenzaak van Dordrecht; Velvet. Het team van Velvet Dordrecht wist de line-up van vorige Record Store Days weer te overtreffen. Een van deze bands, die in velvet akoestisch speelde, trakteerde het Dordtse publiek ‘s avonds nogmaals op een muziekaal feestje, maar dan op volle kracht. John Coffey toonde Bibelot wat echt rocken is.

De Utrechtse heren van John Coffey hebben de band Magnetic Spacemen meegenomen, een zeer goede keuze. Het Friese/Overijsselse drietal staat zelfverzekerd en enthousiast op het podium, ondanks dat ze pas een kleine twee jaar bestaan. Dit heeft een goed effect op het publiek en binnen een paar nummers ontstaat de eerste moshpit. Het is lang geleden dat een voorprogramma van een rockband in Bibelot het publiek zo los kreeg. Het is echter niet alleen de podiumhouding van de band die het publiek losmaakt. Er is ook iets bijzonders met de muziek aan de hand. Alle drie bandleden zijn nog ontzettend jong. De gitarist is 18 en de bassist zelfs pas 16. De garagepunk die de band creëert is dus van een compleet andere generatie dan waar de hoogtijdagen van het genre lagen. Deze gasten hebben nooit tegelijkertijd met Kurt Cobain geleefd. En dat is te horen in de muziek die het drietal maakt. Dit is geen garagepunk meer, maar een frisse, originele neo-garagepunk.

Dit blijkt uit twee typische fenomenen in de muziek van Magnetic Spacemen. Aan de ene kant is er bij de band niet de drang om per sé niet met de grote namen van de garagepunk vergeleken te worden. Gewoon raggen op een gitaar mag weer, Kurt Cobain is al meer dan twintig jaar dood. Op sommige momenten klinkt de muziek van Magnetic Spacemen ook echt als autentieke garagepunk. Er zit echter ook nog iets anders in hun muziek. De jongens worden namelijk voor een deel wel duidelijk beïnvloed door de moderne tijd. Hoewel ze het zelf misschien niet snel zouden toegeven, is in hun muziek soms een vleugje terug te vinden van het meest populaire alternatieve genre van de afgelopen tien jaar, British Alternative Rock. Onder het harde geluid van de garagepunk is de feel van bands als Arctic Monkeys terug te vinden. Dit zorgt ervoor dat de nummers van Magnetic Spacemen tegelijkertijd hard en catchy voelen, zonder ordinair te worden. Met hun mix van Nirvana en Arctic Monkeys en hier en daar een vleugje Sex Pistols en Queens of the Stoneage heeft het drietal uit het noorden van het land een wonderformule tot hun beschikking. De vaste plek in de tour van John Coffey zou wel eens hun springplank kunnen zijn om Nederland kennis te laten maken met hun neo-garagepunk.

Dan is het tijd voor de besnorde heren van John Coffey. Na hun doorbreekjaar 2013 bleef het in 2014 een hele tijd stil. Pas aan het eind van dat jaar begon er weer wat informatie naar buiten te komen en toen was er begin dit jaar The Great News. Dit was zeker fantastisch nieuws voor iedereen met een rockhart in Nederland. Op de nieuwe plaat gaat het weer kei-en-keihard. Hier en daar experimenteren ze wat, maar de meeste nummers zijn weer beukplaten. Het bijzondere aan de beukplaten van John Coffey is alleen dat ze na een keer luisteren meteen kan meezingen. John Coffey weet opnieuw naast hard en grof ook weer catchy te zijn.

Live is er weinig veranderd bij John Coffey. De Utrechtse band is nog steeds de live sensatie die in 2013 als een tornado over de festivalterreinen trok. Het publiek is vanaf het eerste nummer wildenthousiast. Zeker een kwart van de powerstage is een grote moshpit, binnen een half nummer klimmen de eerste mensen het podium op en duiken het publiek in, de voorste twee rijen publiek schreeuwen uit volle borst mee en het bier vloeit rijkelijk.

Alles lijkt goed te gaan tot ongeveer halverwege het optreden. De sfeer zit er ontzettend goed in in de uitverkochte Power Stage. Dan roept echter frontman David op tot stagediven en dit staat een van de beveiligers niet aan. Dit maakt deze beveiliger aan de zijkant van het podium duidelijk aan de zanger en die stelt dit duidelijk niet op prijs. Gelukkig komt de roadie van John Coffey snel tussebeide om te sussen en zonder dat veel mensen het doorhebben gehad speelt John Coffey door alsof er niks aan de hand is. De achtbaan die John Coffey heet gaat gewoon door. Er wordt nog steeds gestagedived en gecrowdsurft, af en toe valt er iemand in de pit, maar wordt binnen luttele seconden weer opgetild. Tijdens het laatste nummer van de reguliere set gebeurt er echter weer wat. Terwijl zanger David op de rand van het podium zit te zingen komt het hoofd van de beveiliging  bij hem staan en begint tegen hem te praten. Opnieuw moet de roadie tussenbeide komen. Dit keer is de frontman duidelijk erger gefrustreerd en gooit zijn microfoon neer en duikt op de opgeheven handen van het publiek. Hierna speelt de band nog twee toegiften en laat daarna het publiek bezweet en uitgeput achter.

95% van het publiek heeft waarschijnlijk niks doorgehad en een fantastisch concert beleefd. Echter was er tijdens dit concert een hele boel aan de hand. Poppodium Bibelot heeft, net zoals elk groot podium in Nederland een verbod op crowdsurfing en stagediving. Dit wordt echter vaak bij de hardere concerten door de vingers gezien omdat het er nou eenmaal bij hoort. Ook deze avond was er de afspraak dat ‘crowdsurfing en stagediven toegestaan worden zolang het niet uit de hand loopt, als dit wel gebeurt, grijpt de beveiliging in’ aldus een bron van binnen Bibelot. Halverwege het concert constateerde de beveiliger dat het uit de hand liep en greep in door de band aan te spreken. Dit bleek niet genoeg te helpen en zodoende kwam tijdens het laatste nummer de hoofdbeveiliger de zanger melden dat ‘dit nu direct moet stoppen’ aldus de bron.

Hier is het fout gegaan. De beveiliging is namelijk ingehuurd door Bibelot. Dit betekent dat de beveiliging in dit geval naar de verantwoordelijke van Bibelot had moeten gaan, de stagemanager, als ze opmerkingen hadden over de band. De stagemanager moet dan naar het aanspreekpunt van de band, de tourmanager of in dit geval de roadie, en deze communiceert met de band. Dit zijn de concertetiquette. Door het overtreden van de etiquette haalt Bibelot de frustratie bij de band naar boven, zo erg zelfs dat, volgens de bron, de band eigenlijk niet voor een toegift terug wilde komen. Gelukkig liep het allemaal met een sisser af wist John Coffey professioneel genoeg te zijn om het publiek te geven wat ze verdienden, en keiharde toegift.

De gang van zaken bij het concert levert twee problemen op voor Bibelot. Het eerste is een imagoprobleem. Als John Coffey met een nare nasmaak bij dit concert wegging, komt dit bij hun manager terecht. Als deze een negatief beeld bij Bibelot krijgt, wordt de kans een stuk kleiner dat hij zijn bands nog bij Bibelot laat spelen, en deze man is ook de manager van o.a. Blaudzun, Mister en Mississippi, Destine, Oerknal en The Dirty Daddies. Daarnaast is het managementwereldje klein en gaan verhalen snel rond. Het tweede probleem is het reactieprobleem. John Coffey is dan misschien niet de liefste band, maar echt niet een van de ergste. In Augustus speelt Dillinger Escape Plan in Bibelot, die hebben het nog een stuk minder op beveiligers, is in het verleden gebleken.

 Wat volgens mij ten grondslag ligt aan deze fout is een communicatieprobleem binnen Bibelot. Dit is al vaker gebleken maar nu weer zeer duidelijk. De beveiliging weet totaal niet hoe het zich tijdens concerten moet gedragen. Naast het gedoe met de band bleek later dat ze ook op een zeer gevaarlijke manier crowdsurfende mensen aan hun been uit het publiek sleepte en de zaal uitzette. Een beveiliging die zich zo gedraagd kan op twee manieren negatief werken voor een poppodium, want zowel het publiek als de bands voelt zich benadeeld door ze. Met een goede communicatie over en weer tussen beveiliging en Bibelot zou de beveiling beter weten wat te doen.

Daarnaast moet Bibelot een keuze maken. Dit is niet de eerste keer dat er problemen waren met hardere bands, zo stopte twee jaar terug Sick of it All hun show tijdelijk toen een crowdsurfer de zaal uit werd gezet. Bibelot staat voor de keuze of ze dit soort concerten nog wilt programmeren of niet, want als ze dat wel willen moet het echt op een andere manier. Zoals hierboven vermeld zal een band als Dillinger Escape Plan absoluut niet blij zijn als ze dit zou overkomen.


Persoonlijk hoop ik dat ze dit blijven doen, want het was lang geleden dat er zo’n sterk optreden in Bibelot was. Dat niet alleen, maar daarnaast was er nog iets heel bijzonders te zien. De zaal was gevuld met opvallend veel jongeren. Dit is iets wat bij dit soort concerten in Bibelot niet vaak gebeurt. Een concertganger wist het mooi te verwoorden: ‘John Coffey is voor deze kids wat De Heideroosjes voor mij waren en wat Claw Boys Claw was voor mijn ouders.’ John Coffey is voor veel jonge mensen een instapband in de wereld van de hardere muziek, en het zou zonde zijn omdat de jongeren in Dordrecht te ontnemen. En hopelijk doen ze het goed, want dan kan ik de volgende keer weer gewoon over de virtuositeit van John Coffey schrijven.

zaterdag 18 april 2015

Obey The Brave + 3 @ Power Stage Bibelot 03-04-'15

Binnenkort eindigt in de Popcentrale in het energiehuis een fenomeen. Booker van Crawl Back, Batman bookings en Harbor Patrick stopt na 10 jaar met het organiseren van Hardcore shows. Zo lijkt de hardcore uit Dordrecht te verdwijnen. Gelukkig houdt Bibelot deze muziekstroming in leven. En niet met de minste namen, zij brachten namelijk de Amerikaanse supersterren van Obey the Brave met support naar de powerstage.


© Peter Verheijen / pverheijenfotografie
In "packages" als deze blijkt steeds vaker een patroon te zitten. Zo ook vanavond. Ze bestaan het overgrote deel van de tijd uit vier bands. De eerste band is nieuw, fris, voor het eerst in Europa en zeer talentvol. Dit past precies bij Kublai Khan. Deze band uit Texas speelt vanavond hun eerste show ooit in Europa en heeft er overduidelijk zin in. Hun mix van metalcore en sludge/doom voelt ook fris en origineel. Ondanks dat de zaal nog niet erg vol zit mag Kublai Khan blij zijn met hun Europa ontgroening.


© Peter Verheijen / pverheijenfotografie

De tweede band is vaak een meer ervaren band, maar ook op zijn retour of nooit écht goed geweest. Vooral mee om fans aan te trekken. Dat is vanavond Napoleon. De muziek die ze maken is generiek en blinkt nergens echt uit. Na een paar nummers is duidelijk te horen dat ze elk nummer moeten starten met een metronoom; zeer teleurstellend.


© Peter Verheijen / pverheijenfotografie


Gelukkig is er dan Band 3, de beste band van de groep maar net iets te alternatief om de headliner te zijn. Malevolence past precies in dit plaatje. Rauw, scherp en meedogenloos. Malevolence is een beest op het podium. Ze krijgen de zaal gek en tonen met hun crossover sound dat de Engelse bulldog nog steeds scherpe tanden heeft.


© Peter Verheijen / pverheijenfotografie



Dan de headliner, vanavond Obey the Brave, groot van naam, maar qua muziek nummer 13 in het dozijn. Je ziet de ouwe rotten uit de hardcorewereld met pijnlijk gezicht kijken terwijl de band over het podium springt. Obey the Brave heeft niks bijzonders te brengen, elk nummer lijkt weer een herhaling van het vorige. Malevolence en Kublai Khan redden de avond, want van Obey the Brave moet je het niet hebben.

dinsdag 31 maart 2015

De Deeldeliers live @ Power Stage Bibelot Dordrecht 27-03-‘15

In deze blog is al vaker gezegd dat de Jazz niet dood is. Bands als New Cool Collective, Jungle By Night en Snarky Puppy tonen aan dat de Jazz nog net zo levend is als vroeger. Echter hebben niet alle subgenres van de Jazz deze tand des tijd overleeft. Het zijn vooral de grote, extravagante jazz bigbands die nog veel populariteit vergaren. Gelukkig zijn er nog altijd mensen die de vergeten jazz nieuw leven in blazen. Jules Deelder is een van deze mensen. De Rotterdamse poëet en jazzkenner stichtte met Bas van Lier de Deelderiers en gaat hiermee terug naar de beginjaren van de Jazz, de enigszins vergeten Old School jazz.

Jules Deelder heeft een deel van zijn platencollectie meegenomen en begint de avond met een halfuurtje plaatjes draaien. Terwijl op een beamer de meest prachtige albumhoezen van klassieke jazzplaten langs komen neemt hij ons terug naar de eerste helft van de twintigste eeuw toen jazzmuzikanten in kleine groepjes, kwartetten, kwintetten, bijeen kwamen en de meest mooie, lichte, gevoelige jazz maakten. Na dit halfuur komen ook de rest van de Deeldeliers het podium op en begint het kwartet zelf te spelen. Instrumentale jazz op drums, saxofoon, orgel en percussie. De Deeldeliers brengen het genre weer compleet tot leven en laten je balen dat je niet vaker naar deze fantastische muziek luistert.

De bezetting van De Deeldeliers is fantastisch. Zowel drums, orgel als saxofoon heeft de partijen perfect onder controle en tijdens de solo’s spelen ze de sterren van de hemel. In eerste instantie komt alleen de vraag op wat de toegevoegde waarder van Jules Deelder in het geheel is. Met slechts een snare drum en een hi-hat lijkt zijn toevoeging aan het geheel misschien wat weinig. Maar de zeventig jarige Rotterdammer zorgt juist voor de laatste schakel die ervoor nodig is om de Deeldeliers te laten vlammen. De jazz stroomt overduidelijk als bloed door zijn aderen en elke slag op zijn mini-drumstel zorgt ervoor dat het geheel nog wat jazzyer klinkt.


Ook tussen de nummers door laat Deelder zich van zijn meest geniale kant zien. Gevatte opmerkingen, prachtige gedichten, Jules Deelder blijft een fenomeen, ondanks de leeftijd. De Deeldeliers zorgen voor een avondje overheerlijke jazz die nog lang zal blijven hangen. 






vrijdag 27 maart 2015

Big Rivers Indoor live @ Power Stage Bibelot 14-03-‘15








Big Rivers indoor begint langzaamaan de richting op te gaan van de grote broer, buitenfestival Big Rivers. Stonden er vorig jaar nog een paar bands die ècht goed klonken, The Vagary, Trenchcoat, Tantrum, beginnen inmiddels de goede namen alweer schaars te worden. Twee coverbands in de Main Stage, vier 3fm bands in de Power Stage. Na afzegging van eerst The Miseries (Tim Knol) en daarna Rondé is de grote naam in de kleine zaal Sunday Sun. Blijkbaar zijn ze genomineerd voor een 3fm award, maar bovengenoemde had nog nooit van ze gehoord.

De avond begint in de Power Stage met Singer Songwriter Tim Verhaal. Binnen een nummer moest in denken aan de ludieke actie van cabaretier Max van den Burg waarin hij de gemiddelde Singer Songwriter compleet voor gek zet. Tim Verhaal past precies in dit plaatje. Liedjes met weinig inhoud die allemaal erg veel op elkaar lijken. Ook de band die hij om zijn liedjes heeft gevormd stelt niet veel voor. De band mist elke vorm van uitstraling en het geluid wat ze produceren is leeg en saai.

Volgende band Cannonball Johnsons is een oude bekende. Vijf maanden geleden stonden ze namelijk nog in Dolhuis tijdens de Popronde. Ook waren ze een paar weken later in Rotterdam te vinden tijdens de Popronde daar. In een klein poppodium als Dolhuis, of een visserscafé in Rotterdam past deze band fantastisch. Opzwepende folk, vrolijke jongens, in een warm, vol hol kan dat alleen maar leiden tot een feestje. Echter op een groot podium als in de Power Stage van Bibelot valt dat effect een beetje weg. Het typische dronken Big Rivers publiek helpt ook niet echt mee. De band lijkt hier ook lichtelijk door geïrriteerd maar proberen er toch het beste van te maken. Cannonball Johnsons blijft een leuke band, maar is in de huidige vorm niet geschikt voor podia als deze.

Dan is het tijd voor vervanger van de vervanger Sunday Sun. De kamerplanten kleden het podium aan en met de vier muzikanten voor op het podium ziet het er uit als een gezellige boel. Zodra de band begint te spelen wordt het nog gezelliger, want Sunday Sun blijkt alles mee te vallen. Catchy? Ja, Poppy? Ja, maar dan wel op een kwalitatieve manier. Het is duidelijk te horen dat er over de nummers nagedacht is. De bandleden zijn goed op elkaar ingespeeld en de muziekpartijen sluiten goed op elkaar aan. Voor het eerst deze avond klinkt er live muziek uit de speakers die volledig klinkt. Frontman Yoshi Breen van Sunday Sun blijkt naast een goede zanger ook een rasentertainer. Tussen elk nummer door heeft ie wel een paar gevatte opmerkingen of looft hij een dode kamerplant uit aan een fervent dansende man. Soms heeft hij zelfs zulke fantastische verhalen dat het wel erg langdradig wordt en je je af begint te vragen wanneer het volgende nummer begint, maar over het algemeen zijn de praatjes zo amusant dat het niet stoort. Persoonlijk had ik nog nooit van Sunday Sun gehoord en is het iets te poppy voor mij om in mn spotify te zetten, maar die nominatie voor de 3fm award is overduidelijk niet op niets gebaseerd.  


Dan nog een bekende. Rotterdams trio The Afterveins stonden, net als The Cannonball Johnsons, in November op Popronde Dordrecht. Het concept van The Afterveins is simpel, twee gitaren, een drumstel en dan raggen. Misschien komt het doordat dit de vierde keer is dat bovengenoemde ze binnen een jaar tegenkomt, of omdat het de eerste keer nuchter is, maar de gimmick van The Afterveins begint langzaamaan een beetje uit te werken. Zeker op een goede geluidsinstallatie als in Bibelot mist het lage geluid van een basgitaar echt. De nummers zijn zonder een bier of 10 achter je kiezen behoorlijk eentonig. Het drietal doet ook niet bijster veel interessants op het podium. Het is vooral naar de gitaar staren en het hoofd op en neer laten gaan. The Afterveins blijven een geinig bandje, maar zullen meer moeten brengen om interessant te blijven. 

woensdag 4 maart 2015

Team Me @ Power Stage Bibelot Dordrecht 22-02-'15

Bij muziek uit het hoge noorden, landen als Noorwegen en Finland, moet men qua muziek vaak aan donkere metal denken. Toch komt er meer muziek uit deze landen. Dit toonde Bibelot zondag 22 februari met het optreden van Team Me. Deze zeskoppige indieband uit Noorwegen toont dat de Noren ook verfijnde muziek kan maken. En hoe!

Alles klopt aan dit optreden, het licht is zoals het nog maar weinig keren is geweest in Bibelot. De nummers zijn een voor een fantastisch, ook zit er een doorlopend verhaal in het optreden en ondanks dat het niet heel druk is in de zaal zet de band alles op alles uit de nummers te halen.






donderdag 26 februari 2015

Lucas Hamming en Démira live @ Main Stage Bibelot Dordrecht 20-02-‘15, A Night Out With a Singer Songwriter

Sinds de start van De Beste Singer Songwriter van Nederland gaat het hier goed met deze liedjes schrijvers. De talentvolle muzikanten krijgen een groot podium om zich aan het Nederlandse publiek te presenteren. De winnaars van de afgelopen drie jaar, Douwe Bob, Michael Prins en Stef Classens komen vaak langs bij televisieprogramma’s en weten grote touren door Nederland te maken. Maar ook de andere deelnemers plukken de vruchten van het programma. Bijvoorbeeld Nielson, Rogier Pelgrim, Sofia Dragt, Maaike Ouboter zijn inmiddels ook bekende namen in het wereldje. Afgelopen vrijdag stonden er ook twee finalisten van DBSSvNL in Bibelot, Lucas Hamming en Démira.

Als eerste op deze speciale Singer Songwriteravond van Bibelot speelt Madelief Licht. Met haar gitarist speelt ze bijzondere liedjes over verschillende dingen in haar leven. Ook weet ze haar liedjes elke keer duidelijk toe te lichten waardoor de teksten nog meer binnenkomen. Dit jaar komt haar eerste album uit en dit optreden belooft daar veel goeds voor.

Démira is de tweede Singersongwriter van de avond. Na de kalme liedjes van Madelief wordt het publiek tijdens Démira flink opgeschrikt uit hun strandstoelen. Een scherpe stem, scherpe gitaar en krachtige liedjes. In haar eentje op het podium weet ze een bijzonder stevig geluid neer te zetten. Folky liedjes met een eigen insteek. Het is te horen dat ze sinds haar deelname aan dBSSvNL in 2013 niet heeft stilgezeten.


Met Lucas Hamming is er weer een compleet andere Singer Songwriter als bij de vorige twee. Chaotisch, energiek en enthousiast komt hij het podium op. Al snel blijkt dat hij ADHD heeft en zijn pilletjes zijn uitgewerkt. Zijn typische Britse Alt. Rock stijl begint hem de laatste tijd steeds meer bekendheid te geven. Binnenkort komt zijn nieuwe EP uit en dit zou wel eens het begin van iets heel moois kunnen zijn. Daardoor heeft hij echter wel lang niet meer solo gespeeld. Dit zorgt ervoor dat het een wat losjes optreden wordt. Soms moet hij even bedenken hoe hij nummers wilt spelen en vertelt hij honderd uit over alles en nog wat. Dit is ontzettend amusant en samen met de sterke nummers maakt Lucas Hamming er een heel goed optreden van.